Павесіў на шыю нізку абаранкаў, бацьку купіў катанкі і пешкам цераз усю Беларусь іду да Айчыны. Пад Ваўкавыскам у пагудастай баравіне сустрэў бабульку, зарослую вехатнікам і вужоўцам, зь цяжарнаю ваўчыцай пад лядачым крысом.
— Хто гэта выў? — пытаю палажніцу.
— Мы, — сказала ваўчыца і пяшчотна зьлізала самасейку-сьлязу з бабульчынай шчакі.
— Пэўна, галодныя. Калі апошні раз сілкаваліся?
— На пахаваньні Вячкавым, — адказала ізноў ваўчыца.
Шкада дрымучую бабульку, шкада цяжарную ваўчыцу, анёж шкада і нізкі абаранкаў, што нясу матулі. Але зьняў яе з шыі і паклаў каля жывога чэрава.
—
Як назавеш дзіцёнка?
— Імя яму дасьць народ наш.
— А дзе ён, народ ваш воўчы?
— Паснуў па бярлогах ды логвах.
— Ну, бывайце! I мне вельмі трэба пасьпець да сваёй Айчыны.
Ці доўга ішоў, ці мала, але на паўдарозе сустрэў босую падчарку, яна, прытуліўшыся да заблуднай цялушкі, грэла маленькае цельца. Прыйшлося і яе абуць у катанкі, што купіў бацьку.
А вось і Айчына, а каля яе рыпучых весьніцаў стуленыя бацька з маці, як тыя два птахі пад кастрычніцкімі зябамі.
— Матуля, нёс я табе на шыі нізку абаранкаў — не данёс. Бацька, нёс я табе цераз плячо катанкі — не данёс. Колькі было веставых крыжоў на шляху, столькі сустрэў пакутнікаў. А вы ж самыя ўсё жыцьцё мяне вучылі: не абміні гаротніка.
Блудны сын
1
Маці крыжыкам вышывае,не адвесьці ад рук вачэй,нітка — кроў на радно жываяз пальца ўколатага цячэ.У зашыйку заціхлі мышы,а на сьпіцах стары павукпавуцінкаю ружу вышыў,падсачыўшы узор у рук.На каленях ручнік чырвоны,быццам самы каханы сын,пахнуць жаўранкамі і лёнамяго белыя валасы.Маці крыжыкам вышывае,павуцінку павук пляце,маці песьню мышам сьпяваепра дарослых сваіх людзей.
2
Вышый мяне на падушцы сваёй,памякчэюць грачыныя пер’і,я прыснюся табе — еду зноўку дамоў,да зямлі адтуліўшы бязьвер’е.Блудны сын, блудны сын —разам з сэрцам маімлямантуюць на рэйках колы.Блудны сын, блудны сын, блудны сын —словы, быццам кусьлівыя пчолы.Мама, мама, што мне парабіці з сабой,калі позна дадому прыеду,калі ў хату зайду — анямелы сабор —безь вясьнянак, бязь лясканьня бёрдаў?Ты сьпявай, ты сьпявай,ты сьвяці, ты сьвяці,расьсьцялі ручнікі, як сьцяжыны,можа, здарыцца так, я заблудну ў жыцьці,тагды выйду па іх да Айчыны.
Брукаванка
Мне было ўсё адно, куды ехаць, абы пазбавіцца ад гэтага горада. I раптам скончыўся асфальт і пачалася брукаванка. I я ўспомніў, які быў шчасьлівы, калі ў дзяцінстве браў мяне з сабою бацька і мы прасёлкавай дарогай выязджалі на брукаваны шлях і скіроўвалі мядзянага каня ў горад…
…I раптам скончыўся асфальт і пачалася брукаванка. Сівая і стомленая, як калісьці бацькаў Орлік у канцы дарогі. I я ўспомніў, што ў мяне яшчэ ёсьць родная хата, а ў ёй адна, як зязюля, маці. I я ўспомніў, што калі з прасёлкавай дарогі павярнуць
на брукаваны шлях — стаяць могілкі, а пасярод іх, як сьвечка, белаю бярозай сьвеціцца бацькава магіла.
Над белай як сьнег ракоювоблакаў астравыдайце цяжарнай спакоюбыццам цяжарныя Выі сына яна народзіцьасьвенціць вадой з ракікнязь-рыба ў Дунаі ходзіцькаб вырас і сын такі!
*** Гэта памятае толькі маці…
Гэта памятае толькі маці,як вясной я любіў крыгаход,калі зайцы, нібы паяцы,каля рэчкі зьбіралі народ.Было сьмеху і сьлёз дзіцячых,калі заяц ішоў пад лёдці па крыгах скакаў, як мячык,не зважаючы на народ.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .Гэта ведае толькі маці,як засьцігнуў мяне крыгаход,як і зайцам зрабіў, і паяцамі для зьдзеку сабраў народ.
Радзіма
Я — зямля, на якой не растуць дрэвы.Я — дрэва, на якое не садзяцца птахі.Я — птах, якога ня сочаць нават паляўнічыя.Я — паляўнічы, у якога вечна галодныя сабакі.Я — сабака, якога не баяцца злодзеі.Я — злодзей, якога ня гоняць ад вогнішча.Я — вогнішча, якое не сьцеражэцца леяў.Я — лея, якой не шкада вандроўнікаў.Я — вандроўнік, якому ўсё адно, куды вядзе дарога.Я — дарога, якая ня сьніць ройсты.Я — ройста, на якой валацуга бязмысны.Я — валацуга, які страціў радзіму.Я — радзіма… Я — радзіма?Паляўнічы, сабака, бадзяга, злодзей…