Сезимдер карыбайт

ШАРШЕН Айг?л

– Ким экен?

– Билбейм, з крс тааныйсы да.

– Азыр, – деген Кумарб адегенде терезеден карады, мектепте жргнд бир-эки жолу кат жазган Аскат деген бала экен. Ага жооп бербей койгон, андан кийин аскерге кетип калган, ошол бойдон кр элек болчу. «Чыкпай эле койсомбу», – деп турганда анын жанына мрбек барып сйлшп калды. Аларды кпк карап турду. «Эмнени сйлшп жатат болду экен, Аскат эмнеге келди? Эмнеси болсо дагы сйлшпй эле койойунчу, апам тшкт жатса, мен эркектер менен туруп алганым болбойт», – деген чечимге келди да, з ишин улантып кирди.

– Кума-аш! –

деген Уларкандын н угулганда ички блмг кирди.

– Апа, эмне болду?

– Тузу жок ашы барбы, кызым?

– Ооба, катыгы жок болуп жатат.

– Катыгы жок эле бере берчи.

– Макул.

– Ата келе элекпи?

– Жок.

– мрбекчи?

– Эшикте жрт.

– Чакырчы, Узак менен Кубатчы?

– Алар мектепке кеткен, апа, эк те экзамен беришет да.

– Тумаш кайда жрт?

– Ал кир жууп жатат, мен тамак жасадым, атам ачка келет чыгаар.

– Турат менен Мурат ойноп жрб?

– Аларыдын оюндан башка жумушу жок.

– Мейли, ойносо ойной берсин, бгнч катыгы жок эле ичип турам, уй дагы байып баратат окшойт, ст аз чыгып калдыбы?

– Ооба.

– Садага болоюн сербейген, мени карайм деп кыйналды го, же ары, же бери болбой мен дагы силерди кыйнадым ээ?

– Апа, анте крб, сен сакайып кетеси, мен кыйналбайм, апке! – деп Уларкандын ккргн башын коюп ыйлап ийди. – Антип айтпачы, апа, мен тамак алып келейин.

– Алып келе гой, – деп Уларкан улутуна жатып калды. Кумарб чо чыныга тамак алып келип, жупкадан туурап берди.

– Кумаш! – деген сырттан мрбектин н угулду, ага улай эле Тумарб кирди.

– Кумаш эже, сизди бир бала чакырып жатат.

– Колу бошобойт деп койчу.

– Ал ким экен? – Уларкан Тумарбн карады.

– Тааныбайм.

– Ким? – деп кайра Кумарбдн сурады.

– Кргн жокмун, классташтарым го…

– Жолукса жолугуп кой, кызым.

– Кереги жок, апа.

– Мени багам деп багыды байлаба, кызым, эптеп жакшы болуп кетээрмин. зд дагы ойлон, убакыт деген аркыраган дайра, кантип тп кеткенин байкабай кийин кнп каласы. Кудайга шгр, баягыдан жылыш бар, табитим жакшы…

– Жакшы болуп кеткени керек, апа, балдары эми чоойгондо жакшылыгын крс, жаманды ойлобочу, макулбу?

– Секет кетейиндерим десе, оорунун азабын ч жылдан бери тартып келе жатам, сен болбосо балдар эмне болот эле, жаштайыдан тйшк тартып калды, – деп Уларкан оор шкрнп алды. – мрбекти кир дечи бери.

– Макул, – деп Тумарб чыгып кетти.

– Таеже, чакырдыбы?

– Отурчу мындай.

– Угуп жатам.

– Сйлшкн кызы барбы, балам?

– Кайдан, трмдн келген кишини ким карайт, таеже, – деди мрбек башын жерге салып. – Аны эмнеге сурады? – Уларканды кл бура карап, кулак трп калды.

– Ылайыктуу кыз тапса йлнтл дедик эле.

– Таеже, ал жннд ойлоно элекмин.

– Мени крп турасы, Кумаш болсо мени багып кыйналды, же бир сыртка чыкпаса, багы байланып отурат, кйг чыгып з бактысын тапса болот эле. Сени йлнтск анан ага да жол ачылат. Бир жаш кич болсо дагы сен деген эркекси, ошондуктан Кумарб сенден кийин деле турмушка чыгат.

– Кабатыр болбо,

таеже, баары жакшы болот, таажездеме айтып иш болсо иштеш керек эле…

– Тааныштарына айтып крсн анда.

– Ооба, адегенде иштейин.

– Ошент, садага, иштеп эл катары оокатыды ткр, апа байкуш жашында ооруп лбгнд сен дагы бир туугандуу болуп, ата-энедин мадайында болот эле. Эми Узак менен Кубаттарга бир туугандай бол, садага, беркилер го жаш, – деп Уларкан ккрк йгн санаасын чыгара оор дем алып алды.

– Балалык кылып, силердин сзрд укпай жаман жолго тштм, эми кеч болсо да силердин эмгегиерди ойлоп уялып жрм. Таеже, з ата-энем болсо да силердей карамак, – деди мрбек улутуна. Алар сйлшп отурганда Сарыбай кирди, артынан балдарынын баары кирип, чогуу дасторкондо отурушту.

– мрбек, – деди Сарыбай анын ички сырын туюп тургандай, – жакында жер айдоодо малага киши керек экен, иштейсиби же?..

– Иштейм, таажезде, ага чейин деле жумуш болсо иштеш керек эле.

– Анда мен эрте эле сйлшм, мени менен бар, макулбу?

– Макул, зм дагы иш издейин деп турдум эле.

– Бош жргн болбойт, балам.

– Ата, мектепти бтрм менен мен дагы иштейинби? – деди Узак.

– мрбек эк бир трактор алып берип койойун анда.

– Макул, иштей беребиз, – деп кпк кобурашып отуруп, анан жатууга кам урушту.

Кумарб уйкусу келбей ооналактап кпк жатты. Анан мрбекти ойлоду: «Менден бир эле жашка кич да, эмне болмок эле? Аны зм жакшы крп баратат окшойм, блг жол бар деп уккам. Балким башка жигиттер менен сйлшпй, бир эле мрбекти крп жргнг ушундай сезилип жаткандыр. Аскат мени башынан эле жакшы крт, менчи, мен аны сймб? Чынында сй дегенди тшнбйт дагы болсом керек», – деп ары-бери оонап жатып, кеч уктады. Эртеси мрбекти Сарыбай ээрчитип барып, жумушка киргизди. Совхоздун майда-барат жумуштарына адам керек болуп жаткан, жазгы эгин-тегин айдоого тракторлорду даярдаганга механиктин жардамчысы болуп орношту. Уларкан кндн-кнг сакайып, з алдынча кирип чыга баштады. Кумарб кубанып жрд, балдары менен бабырашып, й-блг бакыт жылмайгансыды. Сарыбай дагы жумуштан келгенде кл жайдары:

– Оо, байбиче, ал-акыбал кандай? – деп аялынын акыбалын сурап кирет. Бгн дагы ошентти.

– Жакшы, жумуш бттб?

– Бтт, биздин мадайыбызга сен аман болсо эле баары жакшы болот, санаам тына баштады, балдарымдын да кл ачык, – деп бабырай трг тт.

– Кудайга шгр, мурункудан дурусмун, Кумашты деректирге сйлшп иштетип койсо боло, йдн чыкпай чнчп кете турган болду?

– Эчтеке болбойт, кыздын йдн чыкпаганы жакшы, андан кр Кумашты кйг беребиз, – деп атасы бакылдаганда сырттан кирип келаткан мрбек менен Кумарб бири-бирин карап калышты. Аларды байкабай эле Сарыбай сйлй берди. – Менин баягы досум Болсунбек бар го, ошол шаарда жашайт эмеспи. Кп жылдан бери кршпй калдык эле, мурдагн агасы Толкунбектикине келиптир, жолугуп калдык. Бала кезден эле дос болчубуз, балалуу болсок дос кылабыз, бирибиздики кыз болсо куда болобуз деген сзбз бар эле, ошону айтып бир топ сйлштк. Эмки айда аялын, баласын ээрчитип келмек болду.