Зачараваныя смерцю

Алексиевич Светлана Александровна

Бо мы, людзі з сацыялізму, падобныя і непадобныя на ўсіх астатніх. У нас свая мова, свае ўяўленні пра дабро і зло, пра грахі і пра пакутнікаў. Мы падобныя і непадобныя на людзей наогул, якраз гэтак жа, як чалавек, выпушчаны з турмы, што праседзеў там шмат гадоў, падобны і непадобны на астатніх у натоўпе. У турме ў яго быў ложак, заўсёды быў абед, няхай ячная каша з кількай, але абед быў, і станок, і дэталі, якія ён выточваў, ці дошкі і сталярны рыштунак. Ён ведаў, што ў належны час яму выдадуць новую куфайку, новую шапку, новую сарочку і новыя трусы. Прынясуць зубную шчотку, лыжку, відэлец… Усё да самых інтымных дробязей, да абсурду ўсё было прадумана, адладжана без ягонага ўдзелу. А на волі трэба думаць і адказваць за ўсё самому. Няўтульна. Збянтэжана. Гэты стан Э. Фром вызначыў як «уцёкі ад волі».

Мне здаецца, што я ведаю гэтага чалавека, ён мне добра знаёмы, я разам з ім жыву, бок у бок. У тых жа дамах, чэргах, на канцэртах.

Ён — гэта я. Мы разам. Мы ўсе — сведкі. Сведкі і ўдзельнікі, каты і ахвяры ў адным абліччы — на руінах таго, што яшчэ нядаўна лічылася гіганцкай сацыялістычнай імперыяй, называлася сацыялізмам, сацыялістычным выбарам. І гэта яшчэ было проста жыццём, якім мы жылі. Гэта яшчэ было і нашым часам. І будзем шчырымі. Паспрабуем. Хоць і даецца нам цяжэй за ўсё. Мы хочам цяпер выдаваць ці лепшымі, чым мы ёсць, ці горшымі, чым мы ёсць сапраўды. Мы баімся быць самімі сабой. Ці не ўмеем, нам чамусьці то боязна, то сорамна, то няёмка. Кожны крычыць пра сваё, і ніхто не чуе адзін аднаго. Нават мінулае мы не прызнаём недатыкальнай, нязменнай рэальнасцю. Замахваемся і на яго. То нам здаецца, што нас падманула будучыня, то нам здаецца, што нас падманула мінулае. Страцілі і ніяк сябе не знойдзем, наіўна шукаем у поцемках гісторыі.

І трэба прызнаць, хоць боязна, што закрэсліваюцца вераванні некалькіх пакаленняў, што доўга, занадта доўга намі валодала ідэя, якую інакш, чым танаталогіяй, навукай пра смерць, не назавеш. Нас вучылі паміраць. Мы добра навучыліся паміраць. Куды лепш, чым жыць. І развучыліся адрозніваць вайну ад міру, быт ад быцця, жыццё ад смерці. Боль ад крыку. Волю ад рабства.

Гэта словы, а словы сёння бяссільныя. Хай гавораць лёсы…

Я безнадзейна ўлюбёная ў рэальнасць. Але гэта самае жахлівае — сабрацца з духам і кінуцца ў бездань бясконцых пакут іншага чалавека. Я не паспяваю накідваць партрэты. Занадта хутка яны мяняюцца, занадта рухомыя і няўстойлівыя рысы нашай новай гісторыі. Я раблю звычайныя здымкі. Імгненныя здымкі. І заўсёды памятаю, што ў адной фатаграфіі адлюстроўваецца ўсяго толькі адна сотая секунды. Спяшаюся. Але ўсё-такі спадзяюся, што гэта не толькі фатаграфіі і дакумент, але і вобраз майго часу, якім я яго бачу.

Вы не задумваліся, чаму гэтак хвалююць звычайныя сямейныя альбомы? Яны цнатліва простыя і бессмяротныя. Напэўна, саграшу, але ўсё-такі асмелюся: мастацтва мне нагадвае, сведчыць пра Бога, а сямейныя альбомы распавядаюць пра маленькае бясконцае чалавечае жыццё… Зірнуць бы цяпер на звычайную фатаграфію звычайнай дзяўчынкі, напрыклад, старажытнай Грэцыі ці Рыма… Вось яна — з бабуляй… Альбо — вось яна — нявеста… Аб чым і якімі словамі прызнаваліся ёй у каханні? Аб чым шчабятала з сяброўкамі? Уваскрэс бы час. Жывы час, калі простае робіцца вялікім.

І чым больш слухаю і занатоўваю, тым больш пераконваюся, што мастацтва пра многае ў чалавеку і не здагадваецца. Не ўсё выказваюць словы, не ўсё могуць фарбы, не ўсё дадзена гукам, не ўсё прыхавана ў малітвах…

Дзеля чагосьці ж кожнаму з нас дадзена сваё жыццё. І свой шлях.

Адыходзіць час… Час вялікіх падманаў… Паслухаем яго сведкаў. Сумленных сведкаў. Прадузятых. Яны забівалі сябе, каб жылі здані…

Д'яблу трэба паказваць люстэрка. Каб ён не думаў, што невідочны.

Вось і адказ на пытанне: навошта гэтая кніга. Прычына — у зданях. Калі мы не адкінем іх, яны даканаюць нас…

Гісторыя з абмоткамі, чырвонымі зорачкамі і чацвёртым сном Веры Паўлаўны. Васіль Пятровіч Н. — сябра Камуністычнай партыі з 1920 года, 87 гадоў

— Я падумаў: добры дзянёк, каб памерці. Чыста. Сняжок. Нехта пачне ўсё з самага пачатку. Жыццё — тэатр, у кожнага — свая роля. Мой тэатр закрыўся. Людзі, якія былі калісьці маімі сябрамі, з якімі ў мяне была адна памяць, адзін час, ужо апынуліся ва ўспамінах, у тумане; я не магу адрозніць, дзе яны, а дзе сон. Дзе начное трызненне. Адна пара канчаецца, пачынаецца іншая. Мне амаль дзевяноста. Я страшэнна стары. Агарнуў бы старэчы маразм, гэта — паратунак. Робішся вольным, як дзіця, няма памяці ні аб чым… Не, усё бачу выразна, як на світанні…

Нясцерпна баляць суставы… Але боль памагае, ён прымірае са смерцю, бо робіць цябе абыякавым. Застаецца адно жаданне: хутчэй бы ўсё скончылася, найперш пасля бяссоння, пасля пакутлівага і неадступнага катавання бяссоннем…

Я спрабаваў скончыць… Сам… Рамень на шыю… Завязваеш, як гальштук… Праўда, я ўжо даўно не насіў гальштука. Навошта ён мне дома, на кухні. Сярод людзей я бываю зрэдку, а зараз дык і ахвоты зусім няма, я нікога не ведаю ні ў сваім доме, ні на сваёй вуліцы. Апошні мой знаёмец з суседняга пад'езда памёр гадоў пяць назад. Я страціў столькіх блізкіх, што ў мяне там іх больш, чым тут. Гляджу на вуліцу, на жыццё праз акно, назіраю. У мяне — трэці паверх, нават твары магу разгледзець, прычоскі.

Што я заўважыў: жанчыны зноў пачалі насіць доўгія валасы і скуранкі. Жанчын з доўгімі валасамі я спатыкаў толькі ў маленстве і ў кіно. Мая першая і мая другая жонкі насілі кароткія стрыжкі, тады ўсе насілі кароткія стрыжкі. Іх ужо даўно няма. Дзе яны? Але, пад старасць я зрабіўся ненадзейным атэістам. Я хацеў… Тады мне не далі памерці… Расплюшчыў вочы і ўцяміў, што зноўку жыву, мая грудная клетка падымалася, як сапсаваная помпа, але я дыхаў. Ля мяне стаялі дактары. Што яны могуць сказаць чалавеку, калі вяртаюць яго адтуль? Нібыта яны ведаюць, адкуль яны яго вяртаюць. Яны могуць паставіць кропельніцу, намацаць пульс. І ты чуеш, як у цябе ўліваецца жыццё, тады, калі ты хочаш памерці. Але я жывы толькі сярод мёртвых… Сярод жывых у мяне дзіўнае адчуванне, нібыта я ўжо не з імі, а пазіраю на іх і на сябе адкульсьці з іншага сумеру… Дзіўна, што вы штосьці пытаецеся ў мяне, нібыта я жывы, а не мумія. Быццам аднымі і тымі ж словамі карыстаемся, а сэнс у іх чуем розны. Як праз сцяну, з адной камеры ў другую перамаўляемся… Вось як мне вам давесці, што я ўсё жыццё любіў партыю?! Але, партыю, маё самае найдарожшае. Гэта была мая страсць, маё каханне. З такой палкасцю я змог упадабаць толькі думку аб смерці. Самотна паміраць ад хваробы, ад страшэннага болю ў суставах, ад бяссоння, калі моўчкі гамоніш і гамоніш сам з сабою. Ці з мёртвымі. Яны слаўныя сумоўцы, бо заўсёды маўчаць, толькі слухаюць. Сярод жывых у мяне амаль не засталося знаёмцаў. Думка пра смерць зноў далучыла мяне да чагосьці вышэйшага, як раней да партыі. Я — семдзесят гадоў у партыі. Навошта? Каму і што сёння да гэтага?

Я хачу прадоўжыць думку. Вельмі важна, каб вы зразумелі. Дзеля гэтага мне трэба ісці напрасткі, не збочваць і не вяртацца. Ісці адно да тае хвіліны… Калі я накінуў на сябе рамень…

Сын у мяне нарадзіўся ў дваццаць сёмым годзе. Назвалі Акцябром. У гонар дзесятых угодкаў Вялікай рэвалюцыі. Гэта ж якія ідэалы былі! Чысцейшыя ідэалы! Светлыя. І людзі былі светлыя. Такіх людзей больш ніколі не будзе. Я нядаўна прачытаў у адной газеце, што мы, маё пакаленне, выпалі з гісторыі, нас як быццам не было. Дзірка ў часе. А мы былі! Былі! Былі! Знячэўку чамусьці прыгадаў, як на вяселле жонка пашыла белую сукенку з марлі… Я быў паранены і таксама ўвесь паперавязаны марляй, бінтамі. Усюды — голад, эпідэміі, тыф. Зваротны тыф, галаўны тыф… Ідзеш вуліцаю — ляжыць мёртвая жанчына, ля яе сядзіць малое дзіцянё і просіць: «Мамка, дай есці…» Горад Орск Арэнбургскай вобласці… Дваццаць першы год… А мы ўсё роўна шчаслівыя: жывём у вялікі час, служым рэвалюцыі! Гэтага не вынішчыць у маім сэрцы, у маёй галаве.

Ішла грамадзянская вайна… Я памятаю нават, якія абмоткі нам выдалі, чырвоныя зорачкі на шапкі. Шапак не было, але чырвоныя зорачкі нам уручылі. Што за Чырвоная Армія без чырвоных зорачак! Далі вінтоўкі. І мы адчувалі сябе абаронцамі рэвалюцыі. Памятаю нашых забітых таварышаў… На лбе і на грудзях у кожнага выразаны зоркі… Дзве чырвоныя зоркі… Гэта ж наша вера, гэта ж наша Біблія! Трыццаць гадоў назад, дваццаць гадоў назад, дзесяць гадоў назад. Пяць гадоў назад, яшчэ год таму назад… Я вам гэтага не расказаў бы. Мне здаецца, што я гэтага не памятаў… Дайце веры: я гэтага і праўда не памятаў… Як ляжаў белы афіцэр… Хлапчанё… Голы… Жывот распораты, а з яго пагоны тырчаць… Жывот набіты пагонамі… Раней бы я вам гэтага не расказаў… Штосьці і з маёй памяццю сталася… Пстрыкае там, пстрыкае… Як у фотаапараце… Я ўжо напярэдадні адыходу… Калі глядзіш развітальным паглядам, падмануцца ўжо нельга… Няма часу падманвацца…

Не! Наша жыццё — гэта быў палёт. Першыя гады рэвалюцыі… Мае лепшыя гады, мае слаўныя прыгожыя гады. Яшчэ жывы Ленін. Леніна я нікому не аддам, з Леніным у сэрцы памру. Усе верылі ў хуткую сусветную рэвалюцыю. Любімая песня: «І на гора ўсім буржуям усезямны пажар раздзьмуем». Ведама, было шмат наіўнага, смешнага. Танцы, прыкладам, мы хрысцілі мяшчанствам, ладзілі суды над танцамі, каралі тых камсамольцаў, што хадзілі на вечарынкі, танчылі. Я адноечы нават старшынёй суда быў над танцамі. Праз гэтае сваё марксісцкае перакананне не навучыўся танцаваць, пасля вельмі шкадаваў. Ніколі не мог патанчыць з прыгожай жанчынай. Пра што мы спрачаліся? Пра камуністычную будучыню, якой яна будзе і ці хутка. Праз сто гадоў абавязкова, ды нам такі тэрмін быў доўгі, вельмі доўгі. Хацелася, каб хутчэй. І пра каханне спрачаліся, асабліва пра кнігу Аляксандры Калантай «Каханне пчол рабочых», Аўтарка абараняла вольнае каханне, гэта значыць каханне без кахання, без пушкінскага «Я помню той дзівосны міг». Мы таксама адмаўлялі каханне як буржуазную выдумку, біялагічны інстынкт, які сапраўдны рэвалюцыянер павінен адолець у сабе. Любіць можна было толькі рэвалюцыю. Я памятаю (праз столькі гадоў!), што погляды падзяляліся: адны — за вольнае каханне, але з «чаромхай», гэта значыць з пачуццямі, іншыя — без усялякай «чаромхі». Я быў за тое, каб з «чаромхай», каб цалавацца. Як жа смешна — ліха на яго! — сёння пра тое ўспамінаць…