Залатая дзіда
Шрифт:
— Вельмі ж ты смелы. Я табе што нядаўна казаў? Каб ціха сядзеў, каб не высоўваўся.
Траука шчоўкнуў зубамі.
— Не магу стрымацца.
— Глядзі ў мяне! Я і не такіх ламаў,— патрос кулаком Страхалюд.
— Чаго ж ты мяне прывёз у гэты горад? Сам казаў, што добра заплаціш, калі хоць некалькі чалавек пакусаю.
— У гэтым горадзе я хацеў узяць банк. Хацеў, каб ты мне дапамог. Была ў мяне адна задумка. Таму і прывёз цябе. Кармлю, клапачуся.
— Ты казаў, каб я нападаў на людзей, а цяпер не дазваляеш, — усклікнуў Траука.
— У мяне
— У цябе свае планы, а ў мяне свае.
Страхалюд, вымаўляючы асобна кожнае слова, прагаварыў:
— Хачу папярэдзіць: не высоўвайся. Калі яшчэ раз пачую, што на некага напаў, то…
— То што? — не даў дакончыць Траука.
— Па галоўцы не пагладжу. Траука прыўстаў.
— Сядзець! — рэзка, як аддаюць каманду, крыкнуў Страхалюд.
Сварацца. Няма між імі міру. Ну і няхай сварацца. Нам гэта на руку. Цяпер не стануць натапырваць вушы, прыслухоўвацца.
— Не дазваляеш? — віскнуў Траука.
— Сядзець! — зноў крыкнуў Страхалюд.
Траука імгненна апусціўся на крэсла і лісліва сказаў:
— Чаго нервуешся? Я магу і пасядзець. Сядзець лепей, чым стаяць. Не трэба злавацца.
Страхалюд закінуў нагу за нагу.
— На мяне хацеў накінуцца, пачвара? Траука шмаргануў носам.
Страхалюд дастаў з кішэні рэвальвер, паклаў на калені.
— Што мне цяпер рабіць? — апусціў галаву Траука.
— Сядзі і не высоўвайся. Табе ўжо сказана.
— А калі не вытрываю і зноў каго-небудзь пакусаю?
— Тады кулю ў лоб.
Вунь ён як. Свайго хаўрусніка не шкадуе. А калі б нас убачыў, то пэўна перастраляў бы.
— Чаму кулю? Я ж табе патрэбны. Ты сам казаў,— прамовіў Траука.
— Пакуль патрэбны. Запомні.
— Запомню, — сказаў Траука і скокнуў на Страхалюда.
— Я болей не магу, — усхліпнула Алеся.
— Маўчы, — сказаў Максім.
— Не магу-у…
— Алеся, памаўчы, — папрасіў я.
А Траука, паваліўшы Страхалюда, стараўся зубамі дацягнуцца да шыі. Усё бліжэй, бліжэй ягоныя клыкі. Вось-вось дарвецца. Страхалюд намацаў рэвальвер, які ўпаў з каленяў, прыўзняў яго, цэлячыся ў Траука. Вампір стукнуў локцем па рэвальверы, і ў тое ж імгненне прагучаў стрэл. Куля, высекшы са столі іскры, са свістам праляцела над намі.
— Загрызу-у!.. — віскнуў вампір.
Страхалюд, злаўчыўшыся, стукнуў яму каленам у жывот. Траука, сагнуўшыся, упаў на бок. Страхалюд ускочыў і рукаяткай рэвальвера даў яму па галаве. Траука перавярнуўся на спіну, падкурчыў ногі.
— Здох. Туды табе і дарога, — прагаварыў Страхалюд і, схаваўшы рэвальвер у кішэню, выйшаў з сутарэння.
Па тунелі
Мы сядзелі, прыціснуўшыся адзін да аднаго, а непадалёку ляжаў вампір Траука. Ён і раней, як вядома, наводзіў на нас жах, а цяпер, беспрытомны, нерухомы, быў яшчэ страшнейшы. Мы глядзелі на яго,
— Не магу… Я так не магу-у… — заплакала Алеся.
— Не плач, — пачаў я, каб супакоіць яе.
Мы вылезлі з-за ложка і пайшлі, ступаючы нібы па тонкім лёдзе. У мяне ў грудзях усё трымцела, калацілася. Так, мабыць, калоціцца рухавік трактара, калі працуе на самых высокіх абаротах.
Я зірнуў на Траука. Ляжыць, выскаліўшы жоўтыя шырокія зубы. Ускудлачаныя валасы ў крыві.
— Ну й зубы ў яго! Сапраўдныя кусачкі! — усклікнуў Максім.
— Гэтымі кусачкамі не толькі руку, але і нагу адкусіў бы, — дрыготкім голасам прамовіў я.
— Ён варушыцца! — усклікнула Алеся.
Сапраўды, Траука ўзварухнуўся, павёў на нас вачыма, нешта прамармытаў і прыўзняўся. Мы пачалі адступацца назад. Неспадзявана пад нагамі нешта трэснула, і мы зваліліся ў нейкую яму, у якой ляжала ці то сена, ці то салома, ці яшчэ што. Хіба разгледзіш у цемры?
— Вы жывыя? — запытаў Максім.
— Я жывы. Жывы я, — кажу яму. — А што з Алесяй?
— Я тут, — прамовіла яна.
Я прыгледзеўся. З яміны кудысьці ўдалеч вядзе шырокі тунель.
— А-а-а! — данёсся да нас голас Траука.
— Туды! Уцякайма туды! — тыцнуў я пальцам, паказваючы на тунель.
А што заставалася рабіць? Папрасіць Траука, каб не чапаў нас? Такога і не ўпросіш, і не ўмоліш.
Мы палезлі ў тунель. Па ім можна было ісці не прыгінаючыся, але навокал стаяла такая цемра, што хоць вока выкалі. Дый сцены ў тунелі мокрыя, слізкія, ліпкія. Непрыемна, калі дакранешся рукою.
Спярша я не адчуваў страху. Уперад гнала толькі адна думка: "Хутчэй. Хутчэй. Траука дагоніць". Пасля стаў баяцца, што наступлю на змяю. Мы ж не ў Мінску, а ў Лацінскай Амерыцы. Тут, як відаць, змеі не толькі ў джунглях. У гэтым сырым, змрочным тунелі някепскае сховішча-прыстанішча для змеяў. Тут, мажліва, яны клубком ляжаць, адпачываюць, затаіўшыся.
— Хлопчыкі, я стамілася. Давайце крыху пастаім, адпачнем, — папрасіла Алеся.
— Можна, — прамовіў Максім. Мы сталі.
— Гэты Траука жывучы як кот, — кажу. — Галава разбітая, а на нас вочы вылупіў.
— Што, калі ён нас дагоніць? — падала голас Алеся.
— Не. З разбітай галавой па тунелі не палезеш, — упэўнена сказаў Максім.
Мы ўжо колькі прайшлі, а канца-краю не відаць. Уваход ёсць, а выхада, мажліва, няма. Шанцуе нам.
— А ведаеце, хто той, у масцы? — прамовіла Алеся. Я натапырыў вушы.
— Хто?
— Санча.
— Ён, — падтрымаў Алесю Максім.
Не толькі мне. але і ім здалося, што голас Страхалюда на голас Санча падобны.
— Не, — сказаў я. — Санча рэвальвера не носіць. У яго…
— Кхе! Кхе! — пачулася ў тунелі.
— Траука! — прарэзліва, нібы перапалоханае птушанё, усклікнула Алеся.
Мы пабеглі па тунелі. Наперадзе пасвятлела. Значыць, непадалёку выхад. Там павінны быць людзі. Значыць, выратуемся.
Алеся ойкнула і прысела.
— Максім! — крыкнуў я. Максім стаў.