Чалавек на лаўцы (на белорусском языке)
Шрифт:
– Не. Але пан Луi казаў, што ён усё губляе i няхай лепш ключ застаецца ў мяне. Мне гэта зусiм не замiнала: ён жа нiколi не вяртаўся нi ўвечары, нi ўначы.
Мэгрэ выняў з рамкi фатаграфiю жанчыны i паклаў яе ў кiшэню. Потым напаiў канарэйку, пахадзiў яшчэ трохi па пакоi.
– Я, можа, яшчэ прыйду да вас.
– Не стану прапаноўваць вам шкляначку, - сказала гаспадыня ўнiзе.
– Вы, напэўна, спяшаецеся?
– У вас ёсць тэлефон? Дайце мне, калi ласка, нумар. Можа, мне прыйдзецца пазванiць, каб што-небудзь
– Басцiлiя 22-51.
– Ваша iмя?
– Марыета. Марыета Жыбон.
– Дзякуй.
– Усё?
– Пакуль што ўсё.
Лапуэнт i Мэгрэ нырнулi ў машыну. Дождж усё лiў i лiў.
– Збочвай за рог i спынiся, - загадаў камiсар шафёру i дадаў - Лапуэнту: Зараз ты вернешся да гэтай кабеткi. Я забыў у пакоi люльку.
Мэгрэ нiколi i нiдзе не забываў люлькi. Да таго ж, у яго iх заўсёды было з сабою дзве.
– Наўмысна?
– Вядома. Пасакачы з гэтай Марыетай колькi хвiлiн i вяртайся сюды, паказаў Мэгрэ на невялiкi бар i, выйшаўшы з машыны, рушыў да тэлефоннай будкi.
– Люка, гэта ты?.. Аддай адразу ж загад, каб праслухоўвалi нумар Басцiлiя 22-51.
Прытулiўшыся да стойкi бара, Мэгрэ пацiху пацягваў кальвадос i разглядваў фатаграфiю жанчыны. Яго зусiм не здзiвiла, што каханкаю Турэ была жанчына таго ж тыпу, што i ягоная жонка. Але якi ў яе характар? Можа, i ён такi?..
– Вось ваша люлька, шэф.
– Яна не гаварыла па тэлефоне, калi ты зайшоў?
– Не заўважыў. З ёю былi дзве жанчыны.
– Можаш iсцi абедаць. Убачымся ў аддзяленнi.
Мэгрэ назваў шафёру адрас панны Леон. Па дарозе спынiлiся ў кандытарскай, дзе ён купiў скрыначку шакаладных цукерак.
Выйшаўшы перад крамаю панны Леон з машыны, Мэгрэ схаваў цукеркi пад палiто, каб не прамоклi - дождж усё лiў ды лiў.
Камiсар адчуваў сябе нiякавата ў сваiм грубым, змоклым палiто сярод лёгкiх, прыгожых, пушыстых дзiцячых строяў.
– Вашай мацi, - сказаў ён панне Леон, сарамлiва выцягваючы з-пад палiто скрыначку з цукеркамi.
– О, вы падумалi пра яе! Можа, вы ёй самi аддадзiце?
Аднак Мэгрэ палiчыў лепшым застацца ў крамным пакоi, куды хоць трохi трапляла паветра з вулiцы: мо толькi таму, што ён апынуўся тут з дажджу, але яму здалося, што сёння грубка ў памяшканнi напалена яшчэ больш.
– Прабачце, я да вас на хвiлiнку. Я толькi хацеў бы паказаць вам гэтую фатаграфiю.
Ледзь зiрнуўшы на яе, панна Леон усклiкнула:
– Ды гэта ж панi Машэр!
Гэта быў ужо нейкi поспех!
Значыцца, гэтую жанчыну ведалi ў асяроддзi Луi Турэ. Так Мэгрэ думаў раней, i цяпер гэта пацвердзiлася. Такi чалавек, як Турэ, не стаў бы заводзiць знаёмства з выпадковай жанчынаю.
– Адкуль вы яе ведаеце?
– Яна працавала ў Капланаў. Нядоўга. Недзе з паўгода. А чаму вы паказалi яе фатаграфiю?
– Гэта была сяброўка пана Луi.
– А!..
Мэгрэ
– У той час, калi яны абое працавалi ў Капланаў, вы нiчога памiж iмi не заўважылi?
– Магу паклясцiся, што нiчога памiж iмi тады не было... Яна працавала на ўпакоўцы - там было дзесяць цi нават пятнаццаць жанчын... Ведаю, што яна была замужам за палiцэйскiм.
– Чаму яна звольнiлася?
– Здаецца, ёй прышлося аперыравацца.
– Вялiкi вам дзякуй. Прабачце, што зноў вас патурбаваў.
– Што вы, зусiм вы мяне не патурбавалi. Скажыце толькi, калi ласка... Пан Луi, ён што, сапраўды меў нешта з гэтай жанчынай?
– Яна прыходзiла да яго ў пакой, якi ён здымаў у Парыжы.
– Я ўпэўнена, што памiж iмi нiчога не было. Яны проста сябравалi.
– Магчыма.
– Калi засталася дакументацыя фiрмы, я дапамагу вам знайсцi адрас гэтай жанчыны. Але ж я не ведаю, што з ёю стала, з дакументацыяй.
– Раз яна была жонкаю палiцэйскага, адрас мы знойдзем. Вы сказалi, яе прозвiшча Машэр?
– А iмя, калi я не памыляюся, - Антуанэта.
– Дзякую, панна Леон. Да пабачэння.
– Да пабачэння.
Мэгрэ спiнаю адчуваў, што жанчына разгублена глядзела яму ўслед.
– У мунiцыпальную палiцыю, - загадаў камiсар шафёру.
У мунiцыпальнай палiцыi Мэгрэ адразу ж накiраваўся ў аддзел кадраў. Праз некалькi хвiлiн яму паведамiлi, што палiцэйскi па прозвiшчы Машэр сапраўды служыў тут сяржантам, але яго забiлi два гады назад у вулiчнай бойцы. Пражываў у той час на вулiцы Даменiль. Удава атрымлiвае пенсiю. Дзяцей няма.
Мэгрэ запiсаў адрас. I, пазванiўшы ў аддзяленне, выклiкаў да тэлефона Люка.
– Ну як, гаспадыня нiкому не званiла?
– Не яшчэ.
– А ёй?
– Ёй - не. Званiлi адной з жанчын, Вользе, наконт прымеркi сукенкi.
Мэгрэ вырашыў паабедаць пазней. Ён выпiў у бары шклянку аперытыву i зноў сеў у машыну.
– На вулiцу Даменiль.
Ехаць прыйшлося доўга. Будынак быў бедны, стары.
– Скажыце, калi ласка, дзе жыве панi Машэр?
– спытаўся ён у кансьержкi.
– На пятым паверсе, налева.
Лiфт падымаўся рыўкамi - здавалася, зараз спынiцца мiж паверхамi.
Вельмi чысты дыванчык перад дзвярыма, зiхоткая медная ручка. Мэгрэ пазванiў. Недзе ў глыбiнi кватэры пачулiся крокi.
– Хвiлiнку!
– Жанчына, мабыць, надзявала сукенку. Напэўна, гаспадыня была не з такiх, што сустракаюць гасцей у халаце.
Адчынiўшы дзверы, яна моўчкi паглядзела на Мэгрэ.
– Камiсар Мэгрэ.
– Праходзьце.
Было вiдаць, што прыход такога госця ўсхваляваў жанчыну.
Яна была такая, якой i ўяўляў яе сабе Мэгрэ: высокая, мажная, спакойная. Акуратна прычасаныя валасы, строгая сукенка, усе гузiкi зашпiленыя.