Чазенія

Караткевіч Уладзімір Сямёнавіч

Так яны і гарэлі ў змроку, над чорнай і толькі сям-там, на хвалях, срэбнай вадой: чатыры перавернутыя "птушкі", малая трапецыя, вялікая і асабліва выразная трапецыя (мабыць, флагман), яскравы трохкутнік, і зноў перавернутыя "птушкі".

Ззаду націснулі: ці да сваіх хтосьці прабіраўся, ці проста лез на зручнае месца. Нехта войкнуў. I тут жа Севярын адчуў дотык жаночых грудзей да сваёй спіны, трохі ніжэй лапаткі. Пасля маленькая рука лягла яму на спіну і націснула ў марнай спробе адсунуцца.

– Прабачце, калі ласка, –

трохі нават пакрыўджана сказаў, зазвінеў малады галасок. – Сціснулі, мядзведзі такія... – I да іншых: – Ды дайце ж выбрацца, урэшце!

– Сто-ой! – забасіў нечы голас. – Людзі ўсе добрыя. Разявакі. Абдымуць цябе...

Зноў націснулі, і зноў спружыніла далонька:

– Не даюць выбрацца.

– А нашто вам выбірацца? – напаўазірнуўся Севярын.

– А, патрэбна мне тое... Краем вока падышла глянуць, дык... зацягнула...

Будрыс з усёй сілы паціснуў спіной здаравеннага дзядзьку і вызваліў месца побач з сабой.

– Н-ну, – сказаў дзядзька, – ты што, хлопча, алей ціснеш, ці што?

– Ставайце сюды, – сказаў дзяўчыне Севярын. – Усё адно не выберацеся. То тут хаця ціснуць не будуць. Пастойце. Гэта нядоўга.

Стала, успёрлася на балюстраду. Ён пакасіўся на яе, але твару ў цямноцці разгледзець не мог. Так, нешта невыразнае свеціцца ў глыбокім прыцемку. Трохі вышэйшая за ягонае плячо – значыцца, рост харошы.

I страціў цікавасць, перастаў звяртаць на суседку ўвагу. Хіба што зрэдку нагадваў пра яе натоўп. Штурхнецца недзе – і ён адчувае мускуламі рукі худзенькае плячо, або нагою – плаўны выгін яе клуба. I яна адразу адсунецца, а ён у думках ухваліць гэтую яе грэблівасць да шчыльнай цеснаты чалавечай гурмы і зноў забудзе.

Ані на набярэжнай, ані на моры доўга не палілі агнёў. Чакалі, відаць, пакуль конча сцямнее. А было і без таго цёмна, і даўно ўжо крануўся стылым попелам захад. Толькі што былі вежы хмар на барве і зіхоткім золаце – і вось ужо нешта няясна ірдзее, трохі жаўцее, сінее. I вось замест палымянага шафрану – бялёсая смуга, замест залатога іканастаса – адзіны светлы мазок, нібы самотная свечка ў змроку.

– Нібы свечка ў змроку, – сама сабе шапнула яна, відаць, забыўшыся, бо адразу нібы адсекла сказ.

А ён здзівіўся гэтаму даслоўнаму адказу на свае думкі. I нейкая эфемерная блізкасць нарадзілася між ім і гэтай невядомай істотай.

Апошні блік згаснуў на захадзе, і адразу ж у тым месцы ледзь бачнымі іскрачкамі-пясчынкамі затрапятала над залівам слабенькае сузор'е.

– Што гэта там так далёка? – звярнуўся ён да суседкі. – Я яшчэ ўдзень бачыў там белыя кропкі. Домікі?

– Вы з самага дня тут стаіце?– у голасе гучала іронія.

– Вось чалавек, які не спяшаецца...

– А вам што, не здаралася спяшацца, а пасля сесці недзе і гадзінамі сачыць, як усё мяняецца? Вось было святло – стаў цень. Было мора аквамарынавае, пасля колеру прускага блакіту, пасля бутэлечнае.

– Прыгожа, – сказала яна, і ён

з прыкрасцю падумаў, як яна можа расцаніць гэты раптоўны паток слоў, незнаёмая.

Сябры яго ведалі. А лепшыя нават здагадваліся, што ў гэтым чалавеку жыве вечная прага адкрыць людзям вочы на тое, што бачыць ён, зрабіць так, каб і яны парадаваліся, бо грэх карыстацца радасцю і прыгажосцю аднаму, а некаторыя людзі самі не могуць убачыць іх. На жаль, гэта прага амаль заўсёды нарывалася на неразуменне. А можа, ён проста не мог адкрыць людзям вочы, перадаць ім, які ён прыўкрасны, той свет, які ўстае перад вачыма Севярына Будрыса? Хацеў і не мог.

– Вы, пэўна, мастак?– у голасе ўсё яшчэ іронія.

– Каб мяне пасадзілі побач з пяцігадовым дзіцем маляваць карову – яно б перамагло.

– Вы так не любіце кароў?

Ён сказаў ужо сухавата:

– Любіць мала. Трэба – умець... Большасць людзей любіць мора. А вось я не бачыў нешта ніводнай карціны ў ніводнага марыніста, каб дасканала перадала ягоны воблік.

I змоўк.

Яна, відаць, зразумела, што ён гаварыў шчыра, не думаючы завязаць знаёмства, і што яна дарэмна пакрыўдзіла чалавека іроніяй. Таму што пасля доўгай паўзы сказала ўжо зусім іншым голасам:

– Іскры – гэта Перавознае. Там невялікі прычал, склады і хаты. Мала. За імі сопкі, збольшага яшчэ не абдзёртыя. Калі пайсці ад яго на поўночны захад – на беразе чамусьці процьма марскіх вожыкаў.

– Яны якія?

– I вы любіце мора?

– Я тут упершыню. А на Чорным неяк не заўважаў.

– А іх мора выкатвае. Толькі іхнія касцячкі. Нешта накшталт круглай каробачкі з адтулінай. Трохі сплюснутая каробачка і нібы сплецена з вельмі белых карункаў.

– Вы часам не мастак? – адпомсціў ён. – А можа, вершы пішаце?

Яна ціха засмяялася: .

– Усяго толькі натураліст.

– У-у... Дык вы мне можа скажаце, што гэта за такое ў тайзе, страшэнна падобнае на жэньшэнь, але не тое, бо яго там, як лапухоў?

– Трохі калючы?

– Але.

– Гэта элеутэракок, калючы брат жэньшэня.

– Шмат ведаеце.

Маленькая паўза.

– Ну, кіньце. Квіты. Прашу прабачэння, – сказаў ён.

– Ніколі не думала, што можа быць такая злапамятнасць...

– Гладкі брат трохі адпомсціў калючай сястры.

Засмяяліся. Вакол сцямнела зусім. Відаць, насоўвалася навальніца. На небе сям-там успыхвалі чырвоныя сполахі зарніц.

– Не маўчыце, – сказаў ён. – Давайце размаўляць, калі звёў лёс. Як вы думаеце, што зараз у той Перавознай?

– Яны не гасяць агнёў. Ім няма патрэбы. Усе зараз выйшлі на прыстань, сядзяць або стаяць. Чакаюць. Нехта на гармоніку грае. Нехта гарбузікі лузае. I вось салют.

– А ён ім – далёка. Як поле кветак. Нізка, ля самай зямлі, – падхапіў ён.

Згаснулі раптоўна гірлянды на караблях. Запанавала поўная цемра, якую раздзіралі толькі ўспышкі зарніц.