Чорная страла
Шрифт:
Пехацінцы, якія не змаглі схавацца на суднах, усё яшчэ працягвалі адстрэльвацца ў порце пад прыкрыццем прыбярэжных шынкоў. Многія дамы палалі; у марозным сонечным ззянні дым падымаўся высока і адлятаў у мора.
Купка вершнікаў, якая мчалася ў напрамку да Халівуда і ўжо набліжалася да ўскрайку лесу, прыцягнула ўвагу маладога назіральніка на званіцы. Іх было даволі многа, гэтых коннікаў, — гэта быў самы вялікі з ланкастэрскіх атрадаў, што адступалі. Яны пакідалі за сабой на снезе шырокі след, і па гэтым следзе Дзік бачыў
Пакуль Дзік назіраў за імі, яны без перашкоды дасягнулі ўскрайку аголенага лесу; тут яны павярнулі ўбок, і промень сонца на імгненне асвятліў іх вопратку, выразна бачную на фоне цёмных дрэў.
— Цёмна-чырвоны і сіні! — усклікнуў Дзік. — Клянуся, цёмна-чырвоны і сіні!
І кінуўся ўніз па лесвіцы.
Цяпер перш за ўсё трэба было знайсці герцага Гластэра, таму што ў гэтым усеагульным бязладдзі адзін толькі герцаг мог даць яму атрад воінаў. Бітва ў цэнтры горада была, па сутнасці, закончанай. Бегаючы па горадзе ў пошуках герцага, Дзік бачыў, што вуліцы поўныя салдат, якія бадзяліся без справы; адны з іх хісталіся пад цяжарам здабычы, іншыя былі п'яныя і гарланілі песні. Ніхто з іх не меў ніякага ўяўлення аб тым, дзе быў герцаг. Дзік абсалютна выпадкова ўбачыў герцага, калі той, седзячы на кані, аддаваў распараджэнне выбіць варожых стралкоў з гавані.
— Сэр Рычард Шэлтан, — сказаў ён, — вы прыйшлі своечасова. Я абавязаны вам і тым, што цаню мала, — сваім жыццём, і тым, за што ніколі не ў стане буду адплаціць вам, — перамогай… Кэтсбі, калі б у мяне было дзесяць такіх камандзіраў, як сэр Рычард, я мог бы ісці прама на Лондан!… Ну, сэр, патрабуйце сабе ўзнагароды.
— Патрабую шчыра, мілорд, — сказаў Дзік, — адкрыта і каб усе чулі. Чалавек, якога я ненавіджу, уцёк і павёз з сабой дзяўчыну, якую я кахаю і паважаю. Дайце мне пяцьдзесят воінаў, каб я мог дагнаць іх, і ваша светласць будзе цалкам вызвалена ад усялякіх абавязацельстваў у адносінах да мяне.
— Як завуць гэтага чалавека? — спытаў герцаг.
— Сэр Дэніэл Брэклі, — адказаў Рычард.
— Лавіце гэтага перабежчыка! — ускрыкнуў Гластэр. — Гэта не ўзнагарода, сэр Рычард. Вы аказваеце мне новую паслугу. Калі вы прынесяце мне яго галаву, мой доўг вам толькі павялічыцца… Кэтсбі, дай яму салдат… А вы тым часам абдумайце, сэр, якую я магу вам даставіць радасць, гонар або выгаду.
Якраз у гэтую хвіліну йоркісты ўзялі адзін з партовых шынкоў, акружыўшы яго з трох бакоў, і захапілі ў палон яго абаронцаў. Гарбаты Дзік быў задаволены гэтым подзвігам і, пад'ехаўшы да шынка, загадаў паказаць яму палоннікаў.
Іх было чацвера: двое слуг мілорда Шорбі, адзін слуга лорда Райзінгэма і, нарэшце, апошні — але не апошні ў вачах Дзіка — высокі пасівелы стары марак, нязграбны і напаўп'яны, за якім па пятах, скавычучы і скачучы, рухаўся сабака. Малады герцаг агледзеў іх.
— Павесіць! — сказаў ён.
І павярнуўся, каб назіраць за
— Мілорд, — звярнуўся да герцага Дзік, — цяпер я ведаю, што папрасіць у вас як узнагароду. Даруйце жыццё і волю гэтаму старому мараку.
Гластэр павярнуўся і глянуў Дзіку ў твар.
— Сэр Рычард, — сказаў ён, — я змагаюся не паўлінавымі пёрамі, а сталёвымі стрэламі і без усялякага шкадавання забіваю сваіх ворагаў. У ангельскім каралеўстве, раздзёртым на шматкі, у кожнага майго прыхільніка ёсць брат ці сябар у варожай партыі. І калі б я пачаў раздаваць памілаванні, мне давялося б усунуць меч у ножны.
— Магчыма, мілорд. Але я хачу быць дзёрзкім і, рызыкуючы займець вашу непрыхільнасць, напомню вам ваша абяцанне.
Рычард Гластэр успыхнуў.
— Запомніце добра, — сурова сказаў ён, — што я не люблю ні міласэрнасці, ні гандлю міласэрнасцю. Сёння вы заклалі аснову бліскучай кар'еры. Калі вы будзеце настойваць на выкананні дадзенага вам слова, я саступлю. Але, клянуся небам, на гэтым і скончацца мае міласці!
— Я вымушаны змірыцца са стратай вашых міласцей, — сказаў Дзік.
— Дайце яму ягонага марака, — сказаў герцаг і, крануўшы свайго каня, павярнуўся спіной да маладога Шэлтана.
Дзік не быў ні засмучаны, ні ўзрадаваны. Ён ужо дастаткова вывучыў юнага герцага і не спадзяваўся на яго добразычлівасць; надта хутка і лёгка яна ўзнікла і таму не выклікала вялікага даверу. Ён баяўся толькі аднаго: як бы помслівы правадыр не адмовіўся даць яму салдат. Але ён няправільна меркаваў аб гонары Гластэра (які б ён ні быў) і, галоўнае, аб яго цвёрдасці. Калі ён ужо аднойчы вырашыў, што Дзік павінен даганяць сэра Дэніэла, ён не мяняў свайго рашэння; таму гучна загадаў Кэтсбі паспяшацца, напамінаючы яму, што рыцар чакае.
Між тым Дзік павярнуўся да старога марака, які, здавалася, быў раўнадушны і да блізкай ужо было смерці і да раптоўнага вызвалення.
— Арблестэр, — сказаў Дзік, — я прычыніў табе шмат зла. Але цяпер, клянуся распяццем, мы ў разліку.
Аднак стары марак толькі тупа зірнуў на яго і прамаўчаў.
— Жыццё ўсё ж ёсць жыццё, стары буркун, — працягваў Дзік, — і каштуе яно больш, чым караблі і віно. Ну скажы, што даруеш мне. Калі ты сваё жыццё зусім не цэніш, то мне яно каштавала ўсёй маёй будучыні. Я дорага заплаціў за яго. Ну, не будзь жа такім няўдзячным.
— Калі б у мяне быў мой карабель, — сказаў Арблестэр, — я бяспечна плаваў бы ў адкрытым моры разам з маім матросам Томам. Але ты забраў у мяне карабель, кум, і я стаў жабраком; а майго матроса Тома застрэліў якісьці нягоднік. «Каб ты здох!» — прамовіў Том, паміраючы, і больш ніколі не скажа ні слова. «Каб ты здох!» — былі яго апошнія словы, і бедная душа яго адляцела. Я ніколі ўжо больш не буду плаваць з маім бедным Томам.
Раскаянне і жаль ахапілі Дзіка; ён спрабаваў узяць шкіпера за руку, але Арблестэр адхапіў руку.