Дзеці ночы
Шрифт:
— Што здарылася, дзяўчынка мая?
— За акном...
— Што там, дзетка? — не паварочваючы галавы, с пытал а цётка Марына.
— Снягір на падаконні.
— Снягір? — цётка Марына зірнула на акно.— Нікога там няма,— з палёгкай жанчына ўздыхнула.— Ператамілася ты, дзетка.
— Ды вунь ён сядзіць жа. Быццам дзюбай прыліп да акна і ўсміхаецца.
— Снегіры такой цёплай парой не прылятаюць, Ніначка. Ім зіма патрэбна са снегам і мяцеліцамі, а цяпер жа спёка на вуліцы, дыхаць нямашака чым. Супакойся,
«Наслухалася шэльму-баптыстку? — зноў прабіўся ў галаву Нінкі брыдкі голас незнаёмца.— Распусціла слюні, развесіла вушы, лярва вакзальная. Думала, што схаваешся ад мяне за блудаслоўем прыпыленай старой качаргі? — Снягір без перапынку барабаніў дзюбай у шыбіну, быццам склёуваў прыклеенае да акна проса.— Я паўсюды за табой гойсаю. не хачу, каб зноў белы госць ад душы Вілена завалодаў гваім цялячым розумам. Буду даймаць, пакуль не адрачэшся ад хлопца, чуеш мяне, шлюндра?! Каціся да свайго палюбоуніка-задрыпалы. Рамэа і Джульета. Ха-ха, ванючкі, не паспяшаеш, і твой Юрка застанецца без ног. Чуеш мяне? Джульета занюханая!»
— Не, усё хлусня і няпраўда,— выдыхнула Нінка.
— Што няпрауда, дзетачка? — здзіулена перапытала цётка Марына.
— Я не вам, Марына Сямёнаўна. Не вам кажу, а яму. снегіру за акном. У яго пачварная галава і зубы-клыкі ў дзюбе. Ён забраў майго Вілена і хоча Юрку зрабіць калекам.
— Перахрысціся, дзяучына, накладзі на грудзі крыж. Адгані ад сябе нячысціка. Госпадзі, абарані яе!
— Мне трэба бегчы, цётачка! Бегчы зараз жа на вакзал. Інакш будзе нядобрае з Юркам. Снягір не шуткуе.
Нінка ўсхапілася з табурэткі і кінулася да ўваходных дзвярэй. 3 парога ўжо прагаварыла паспешліва:
— Дзякуй вам за ўсё, Марына Сямёнаўна, прабачце...
— Не забывай. Прыходзь да мяне сюды ці на станцыю метро. Я штодня гам. Беражы цябе Усявышні.
Дзверы зачыніліся, аўтаматычна шчоўкнуў замок.
Нінка подбегам шыбавала да тралейбуснага прыпынку. Яна ўвесь час змахвала снегіра, які ўсеўся ёй на плячо каля пад’езда дома цёткі Марыны. Прахожыя здзіўлена паглядалі на дзяўчыну, адварочваліся, хаваючы няёмкія ўсмешкі.
«Чаго бяжыш? Усё роўна не паспееш. Ты ж клялася. што больш не вернешся да Юркі?»
«Як да мужчыны я і не збіраюся вяртацца. Мне шкода яго па-чалавечы. Адчапіся, брыдоцце, не ўсё табе на сіле!»
«Паглядзім».
«Ты баішся мяне. Баііпся, пачвара!»
«Я?»
«Ты! Я мацнейшая за цябе. Я ўмею любіць. маё сэрца адорана каханнем. Каханнем без выгод. Простым і глыбокім каханнем без падачак. Гэта ты ведаеш і баішся. Яно непераможнае... Маё каханне да Вілена...»
«А да Юркі? Ха-ха».
«I да Юркі. Што? З’еў?»
Нінка ўскочыла адной з апошніх у дзверы тралейбуса, што ехаў на чыгуначны вакзал. Снягір застаўся знадворку. Ен трапятаў крыльцамі над галовамі гараджан на прыпынку. I кожную хвіліну Нінка
Нінку нехта шмаргануў за рукаў світэра. Яна не звярнула па гэта ўвагі. Ці мала хто мог у такой калатнечы зачаніць яе выпадкова. Але вось пальцы чыёйсьці рукі ўзялі яе запясце ў цёплую далонь. Дзяўчына азірнулася. На яе глядзеў вінаватымі вачыма Юрка. Ён быў цвярозы, а у позірку чытаўся клапатлівы неснакой і непрыхаваная радасць.
— Куды ты знікла? — спытаў на вуха.
— Каталася па горадзе,— таксама шапнула на вуха Юрку.
— Цалюткі дзень на тралейбусе?
— Не толькі. Яшчэ і ў метро была, і у госці патрапіла.
— Я рады, ш го з табою ўсё добра.
— А што магло здарыцца?
— Нядобрыя нрадчуванні даймалі мяне.
— Праўда?
— Ты як заўсёды не верыш.
— I чаго ты баяўся?
— Што больш ніколі не пабачу цябе.
— Цяпер супакоіўся?
— Так. Я знайшоў цябе.
— Не ты мяне, а я, Юрачка, вылічыла тралейбус, у якім ты будзеш.
Яны абодва ўсміхнуліся.
«Джульета і Рамэа»,— мільганулі ў галаве словы.
— Паехалі ў наша котлішча. Кірылаўна сёння адзначае свой дзень нараджэння. Трэба ўважыць старую. Я і падарунак ад нас ёй купіў, пару пляшак гарэлкі ўзяў, ну і на заедзь не паскупіўся.
— А дзе яно ўсё? Рукі ж у цябе пустыя.
— Пакінуў у камеры захоўвання.
— Малайчына, Юрка,— Нінка прытулілася галавою да шчакі хлопца.— Ты нават пагаліўся сёння.
— А чаму б і не? У Лёніка гарачай вады — заліся.
«Вось так.— зноўку голас у галаве.— Галубкамі будзьце, я адразу адстану. Мілуйцеся і жывіце на ўцеху адно аднаму». «А Вілен мой!» — з вясёлай гарэзлівасцю адказала Нінка. «Жаба раздушаная. Кошка драная з памыйніцы...» — панесліся брыдкія словы. Але Нінка цяпер не звяртапа на іх аніякай увагі. яны. здавалася, глыбока не краналі. а праскоквалі міма яе, як рэдкія дажджынкі за тралейбусам.
— Давай выйдзем на супынак раней.
— Чаму?
— Трэба купіць Кірылаўне хоць просценькі букецік кветак. Ёй будзе прыемна. Не забывай, Юрка, што і яна жанчына, хоць і на сыходзе сваёй восені.
— Ого, як прыгожа кажаш.
— А ты думаў. Я усё ж некалі і ў студэнтках пабыла. Праўда, толькі ў першым калідоры.
— Далей не пусцілі? — падтруніў Юрка.
— He-а! Самой устыла і надакучыла. Збегла.
— Скрытная ты, Нінка.
— Няпраўда. У мяне душа нараспашку. Гэта ведаў нават Вілен... Ну-ну, не крывіся. Я сказала так, каб пазлаваць цябе.