Гронкі гневу
Шрифт:
Бацька правёў пальцам крывую лінію ў паветры.
— Выйсці б нам усім сюды з рыдлёўкамі і насыпаць плаціну. Ручаюся, усю ваду затрымалі б. Толькі трэба вунь адтуль і дагэтуль.
— Ага, — пагадзіўся дзядзька Джон. — Можна было б. Але не ведаю, ці пойдзе хто. Хутчэй захочуць выбірацца адсюль.
— Але ж тут у вагонах суха, — стаяў на сваім бацька. — Сушэйшае месца наўрад ці дзе знойдзем. Пачакай. — Ён выцягнуў з кучы ламачча пруток, збег па сходках уніз, заплюхаў па гразі да берага рэчкі і ўваткнуў пруток у зямлю каля
Абодва сачылі за тонкай галінкай, якая тырчала каля самай вады. Яны бачылі, як вада паволі акружала яе і папаўзла яшчэ вышэй па беразе. Бацька сеў на кукішкі ў дзвярах.
— Хутка прыбывае, — сказаў ён. — Па-мойму, трэба пагаварыць. Можа, згодзяцца вал насыпаць. А не, дык давядзецца ехаць. — Бацька кінуў позірк на другі канец вагона, дзе мясціліся Ўэйнрайты. Эл быў у іх — сядзеў побач з Эгі. Бацька пайшоў на тую палову. — Вада падымаецца, — сказаў ён. — А што, калі насыпаць плаціну? Толькі трэба, каб усе ўзяліся.
Уэйнрайт сказаў:
— А мы тут якраз раімся. Бадай што, лепш выбірацца адсюль.
Бацька не здаваўся:
— Вы тут шмат дзе пабылі. Самі ведаеце, які ёсць шанц знайсці сухое месца для жылля.
— Яно так. А ўсё ж такі…
Загаварыў Эл:
— Калі яны паедуць, я з імі, та.
Бацька атарапеў.
— Табе нельга, Эл. А грузавік?.. Ніхто з нас не ўмее яго вадзіць.
— А мне што? Мы з Эгі павінны быць разам.
— Не, пачакай. Вось хадзіце сюды, — сказаў бацька. Уэйнрайт з Элам падняліся з матраца, і ўсе трое падышлі да дзвярэй. — Бачыце? — Бацька паказаў рукой: — Мы зробім насып ад таго вунь месца і дасюль. — Ён глянуў на сваю вешку. Вада бурліла вакол яе, падкрадаючыся да краю берага.
— Тут працы шмат, а вада, можа, усё роўна перальецца, — не згаджаўся Ўэйнрайт.
— Чаму ж не папрацаваць, усё роўна сядзім склаўшы рукі. А такога добрага прыстанішча больш нідзе цяпер не знойдзем. Пайшлі. Пагаворым з суседзямі. Калі ўсе возьмемся, справімся.
Эл сказаў:
— Калі Эгі паедзе, я з ёю.
— Паслухай, Эл, — сказаў бацька. — Калі ніхто не згодзіцца, усім давядзецца ехаць. Ну, пайшлі пагаворым. — Яны ўцягнулі галовы ў плечы і хуценька спусціліся па сходках, падышлі да суседняга вагона і падняліся да адчыненых дзвярэй.
Маці сядзела каля печкі, падкладаючы сучча ў слабы агонь. Падышла Руці, прыціснулася да яе.
— Хачу есці, — заныла Руці.
— Ты не галодная, — сказала маці. — Толькі што добра паела кашы.
— Я хачу яшчэ такога печыва. Гуляць ні ў што нельга. Мне сумна.
— Хутка будзе весела, — сказала маці. — Пачакай крышку. Цяпер ужо зусім хутка. У нас будзе домік і ферма, ужо хутка.
— Я хачу сабаку.
— Будзе ў нас і сабака і кошка.
— Рыжая?
— Не прыставай, — узмалілася маці. — Перастань мяне мучыць, Руці. Бачыш, Разашарна
Руці нездаволена адышла ад яе.
З таго кута, дзе на матрацы ляжала ўхутаная ў коўдры Ружа Сарона, данёсся рэзкі крык, які раптоўна абарваўся. Маці ўскочыла і падышла да яе. Ружа Сарона стаіла дыханне, у вачах у яе стаяў жах.
— Што з табой? — трывожна запыталася маці. Ружа Сарона перадыхнула і зноў стрымала дыханне. Маці раптоўна засунула руку пад коўдры і выпрасталася. — Місіс Уэйнрайт! — крыкнула яна. — Даражэнькая місіс Уэйнрайт!
Маленькая тоўстая жанчына пайшла па вагоне да іх.
— Вы клікалі?
— Гляньце! — Маці паказала на твар дачкі. Ружа Сарона прыкусіла ніжнюю губу, на лбе ў яе выступілі кропелькі поту, вочы блішчалі ад жаху.
— Відаць, пачынаецца, — сказала маці. — Раней часу.
Ружа Сарона глыбока ўздыхнула і расслабілася. Яна расціснула зубы і заплюшчыла вочы. Місіс Уэйнрайт нахілілася над ёю.
— Цябе ўсю схапіла — адразу? Глядзі на мяне, адказвай. — Ружа Сарона квола кіўнула галавой. Місіс Уэйнрайт павярнулася да маці. — Так і ёсць, — сказала яна. — Пачалося. Раней часу, кажаце?
— Можа, гэта ад гарачкі.
— Ёй трэба ўстаць. Няхай трохі паходзіць.
— Яна не зможа. У яе сілы няма.
— Але ж трэба, трэба. — Місіс Уэйнрайт паспакайнела, трымалася строга і дзелавіта. — Я не ў адной прыняла, — сказала яна. — Ну так, давайце прыкрыем дзверы. Каб не было скразняку. — Абедзве жанчыны налеглі на цяжкія дзверы і засунулі іх, пакінуўшы нешырокую шчыліну. — Зараз прынясу і нашу лямпу, — сказала місіс Уэйнрайт. Твар у яе гарэў ад узбуджэння. — Эгі! — крыкнула яна. — Адвядзі адсюль малых, займіся імі.
Маці згодна кіўнула галавой.
— Правільна. Руці! Пайдзіце з Уінфілдам да Эгі. Ну, хуценька!
— А чаму? — запыталіся дзеці.
— Таму што так трэба. У Разашарны будзе дзіця.
— Я хачу паглядзець, ма. Ну дазволь.
— Руці! Ідзі зараз жа. Хутчэй! — Калі гавораць такім тонам, спрачацца не даводзіцца. Руці і Ўінфілд нехаця папляліся ў другі канец вагона. Маці запаліла ліхтар. Місіс Уэйнрайт прынесла сваю лямпу-«маланку», паставіла яе на падлогу, і круглы язычок полымя ярка асвятліў вагон. Руці і Ўінфілд прытаіліся за кучай сухога галля і асцярожна вызіралі адтуль.
— У яе дзіця народзіцца, і мы ўсё ўбачым, — шапнула Руці Ўінфілду. — Ты стой ціха, а то ма не дасць нам глядзець. Калі яна гляне ў наш бок, ты затаіся за суччам. Мы ўсё ўбачым.
— Мала хто з дзяцей гэта бачыў, — сказаў Уінфілд.
— З дзяцей ніхто не бачыў, — з гордасцю заявіла Руці. — Толькі мы ўбачым.
А каля ярка асветленага лямпай матраца маці раілася з місіс Уэйнрайт. Даводзілася гаварыць голасна, бо па даху гулка барабаніў дождж. Місіс Уэйнрайт выняла з кішэні фартуха кухонны сякач і засунула яго пад матрац.