Хто смяецца апошнім
Шрифт:
У кабінет з ахапкам усялякіх пакупак увальваецца Анна Паўлаўна, Зёлкін знікае.
Анна Паўлаўна. Вось палюбуйся, ірад, на сваю жонку! Што я табе — грузавічок, каб гэта ўсё цягаць на сабе?
Гарлахвацкі. Хто ж цябе прымушае?
Анна Паўлаўна. Ці чулі вы! Яшчэ трэба, каб мяне прымушалі дзяцей сваіх адзяваць. (Перабірае
Гарлахвацкі. Што ты, звар'яцела?
Анна Паўлаўна. Як гэта — звар'яцела! А што ж, я варэнне ў капелюшы ў тваім буду варыць?
Гарлахвацкі. Дык хіба ж на стол? Тут жа працаваць трэба. Я проста не разумею, нашто ты ўсё гэта сюды прынесла?
Анна Паўлаўна. I яшчэ прынясу. I ванначку прынясу, і прьмус, і пасуду кухонную. Не павалаку ж на сабе дадому.
Гарлахвацкі. Дык ты б рамізніка ўзяла.
Анна Паўлаўна. Дзякую табе за ласку! Вядома ж, ты тры тысячы ў месяц бярэш, што я на рамізніках буду раз'язджаць. Не хворы і сам занесці.
Гарлахвацкі. Каб ты ведала, Нюрачка, як ты мне перашкаджаеш!
Анна Паўлаўна. I заўсёды буду перашкаджаць. Я табе даўно кажу — у цябе павінна быць машына.
Гарлахвацкі. Дзе ж я яе вазьму?
Анна Паўлаўна. Дзе хочаш. Вунь Соня Спевак па ўсім Кіеве раз'язджае на мужавай машыне.
Гарлахвацкі. Нюрачка, прашу цябе, пе ўспамінай ты мне пра Кіеў! Я і так рад, што сухім з вады выйшаў. Я ж табе казаў, што ва ўсёй гэтай установе ніводнай машыны няма.
Анна Паўлаўна. Значыць, такая твая ўстанова. Чаго ты лез сюды? Займі такую пасаду, каб можна было жыць, як людзі жывуць.
Гарлахвацкі. Чаго лез… Прыпрэ, дык нехаця палезеш.
Анна Паўлаўна. Але ж цяпер ужо не прыпірае? Усё абышлося добра.
Гарлахвацкі. Трэба абдумаць, за што раней узяцца.
Анна Паўлаўна. За розум вазьміся. У цябе ж нейкае пасведчанне ёсць, што ты вучоны. Дык і дабівайся па вучонай лініі.
Гарлахвацкі. Пасведчанне… Ты ж ведаеш, як мне гэта паперка прыйшлася?
Анна Паўлаўна. На паперцы не напісана, як яна табе прыйшлася.
Гарлахвацкі. Каб чаго-небудзь дабіцца, як ты кажаш, па вучонай лініі, трэба навуковую працу мець, а не паперку.
Анна Паўлаўна. Дык напішы працу. Хто ж табе не дае?
Гарлахвацкі. Падумай, Нюра, што ты гаворыш. Вазьму я, напрыклад, костку хоць бы гэтага маманта. (Паказвае на костку.) Напішу якое-небудзь
Анна Паўлаўна. Што там у цябе за Чарнавус такі?
Гарлахвацкі. Гэта такі Чарнавус, што ўсе гэтыя косці, мабыць, ведае, як свае пяць пальцаў. Тут трэба асцярожна дзейнічаць, з розумам.
Уваходзіць Зіна.
Зіна. Гэта трэба адаслаць, Аляксандр Пятровіч. Падпішыце, калі ласка. (Падае паперу.)
Гарлахвацкі. Давайце. (Падпісвае.)
Зіна зняважліва аглядао пакупкі, пасля бярэ паперу і выходзіць. Гарлахвацкі з-за жончыных плячэй пасылае ёй пацалунак.
Анна Паўлаўна. Гэта што за краля такая?
Гарлахвацкі. Так, дробязь… сакратар, Зіна Зёлкіна.
Анна Паўлаўна. Нешта ты паглядаеш на гэту дробязь, як кот на сала!
Гарлахвацкі. Што табе здалося?
Анна Паўлаўна. Глядзі, каб не збылося! Я не пагляджу, што ты вучоны.
Гарлахвацкі. Кінь, Нюра! Хіба ж я адважуся што-небудзь такое? Я ж твой характар ведаю.
Анна Паўлаўна. Не адважваешся, не адважваешся, а пасля і адважышся. Я цябе ведаю. Нашто табе наогул трымаць яе каля сябе?
Гарлахвацкі. Як жа каля сябе? Проста яна працуе ва ўстанове, як і ўсе.
Анна Паўлаўна. Мужчын табе мала?
Гарлахвацкі. А дзе ж жанчынам падзецца?
Анна Паўлаўна. Дзе хочуць. Няма чаго ім ацірацца каля чужых мужоў.
Гарлахвацкі. Дзіўна ты разважаеш, Нюра. Няўжо ж усіх жанчын з працы прагнаць?
Анна Паўлаўна. У другім месцы як сабе хочуць, а тут я не пацярплю.
Гарлахвацкі. Так ты мяне можаш аскандаліць.
Анна Паўлаўна. I аскандалю. Я наконт гэтага баба шалёная. Як скажу, што ты ў Кіеве вырабляў… Няхай не будзе ні мне, ні другой.
Гарлахвацкі. Ціха ты! (Азіраецца баязліва.) Я скажу лепш прыбіральшчыцы, каб яна табе памагла занесці. (Прыадчыняе дзверы.) Цёця Каця, хадзіце сюды! (Уваходзіць цёця Каця з пакетамі ў руках.) Пошту прынеслі? Палажыце на стол. Зараз памажыце занесці ка мне на кватэру гэтыя рэчы. (Анна Паўлаўна і цёця Каця выходзяць.)