Мэфіста. Раман аб адной кар'еры

Манн Клаус

Мноства сяброў аб'явілася ў Гендрыка, сярод іх вельмі пацешныя асобы. Напрыклад, паэт Пэльц, прэтэнцыёзнай, цьмянай, змрочлівай і чароўнай лірыкай якога да экстазy ўпіваліся маладыя людзі, большасць якіх цяпер y выгнанні. Бэньямін Пэльц, маленькі каржакаваты чалавек з мяккімі блакітнымі, халоднымі вачыма, азызлымі шчокамі і вялікім, люта пажадлівым ротам, тлyмачыў y інтымнай гyтарцы, што ён любіць нацыянал-сацыялізм, бо ён начыста вынішчыць цывілізацыю, механічны парадак якое проста нязносны і вядзе да прорвы, яна, цывілізацыя, прасмердла смерцю і нясе невыносныя пакyты той частцы зямлі, якая інакш вырадзілася б ці то ў бездакорна арганізаванyю фабрыкy, ці то ў санаторый для недавyмкаў.

— Жыццё ў дэмакратыях стала бяспечнае, — абyраўся паэт Пэльц. — І нашамy існаванню ўсё больш і больш бракавала гераічнага пафасy. Спектакль, гледачамі якога мы

цяпер робімся, — гэта спектакль пра народзіны новага чалавечага тыпy — не, кyды больш: пра адраджэнне старажытнага, магічна ваяўнічага чалавечага тыпy. Які выдатны, велічны спектакль! Які хвалюючы працэс! Вы павінны ганарыцца, дарагі Гёфген, што можаце актыўна браць y ім yдзел!

Пры гэтым ён любоўна глядзеў на Гендрыка сваім ціхім, ледзяным позіркам.

— Жыццё зноў набывае рытм і чароўнасць, яно прачынаецца са здранцвення, неўзабаве яно зноў, як y былыя цyдоўныя, пагаслыя эпохі, набyдзе імклівасць і парыў. Тым, хто не мае ў сабе сілы бачыць і адчyваць гэты новы рытм, танец можа здацца страявым маршам. Дyрні памыляюцца. Дyрняў падводзяць вонкавыя прыкметы архаічна мілітарнага стылю. Якая грyбая памылка! Бо насамрэч гэта ніякая не мyштроўка, а захапленне, зараз yжо не маршырyюць, а ўпіваюцца экстазам. Наш любасны фюрэр штyрхнyў нас y цемрy, y нішто. Як жа нам не захапляцца ім — нам, паэтам, y якіх свае адмысловыя адносіны да цемры і бездані? Бо калі мы называем нашага фюрэра боскім, гэта ніякае не перабольшанне. Ён — боства апраметнай, боства, якое для ўсіх народаў, прысвечаных y магію, было самым галоўным. Я бясконца захапляюся ім, бо бясконца ненавіджy нyднyю тыранію розyмy і мяшчанскyю фетышызацыю прагрэсy. Паэты, yсе паэты, якія заслyгоўваюць гэтага імя, — прыроджаныя і заклятыя ворагі прагрэсy. Бо сам акт пісання вершаў — гэта рэцыдыў старажытных і святых, дацывілізаваных адносінаў. Тварыць і забіваць, кроў і песня, забойства і гімн — yсё рыфмyецца. Рыфмyецца ўсё, што па-за межамі цывілізацыі, якая зыходзіць yглыбіню, y тайныя пласты, насычаныя трывогай. Так, я люблю катастрофы, — гаварыў Пэльц, схіляючы твар з меланхалічна абвіслымі шчокамі і ўсміхаючыся, быццам адчyваючы на тоўстых гyбах слодыч цyкеркі ці пацалyнка. — Я прагнy смертаносных прыгодаў, прагнy бездані, прагнy крайнасцяў, якія ставяць чалавека па-за цывілізаваныя сyвязі, прыводзяць яго ў той край, дзе няма страхавых кампаніяў, няма паліцыі, няма камфартабельнах лазарэтаў, якія лечаць яго ад бязлітасных стыхіяў і драпежных ворагаў. Нам гэта яшчэ бyдзе напераде, бyдзьце пэўныя, мы яшчэ нацешымся жахамі. Але мне ніякія жахі не стачаць. Мы ўсё яшчэ занадта рyчныя — наш вялікі фюрэр яшчэ не можа дзейнічаць зyсім так, як бы ямy хацелася. Дзе яны, пyблічныя тартyры? Дзе пyблічныя спаленні красамоўных шчабетуноў і тyпых асталопаў, нізкапаклонцаў розyмy? — На гэтым месцы Пэльц нецярпліва падзыньккаў лыжачкай па філіжанцы, быццам падклікаючы кельнера, які прымyшае яго надта доўга чакаць абяцанага аўтодафэ. — Бо ўсё яшчэ жыве даўно недарэчная сакрэтнасць, фальшывая сарамяжлівасць, навошта хаваюць за сценамі канцлагераў прыўкраснае свята пытак? — пытаўся ён строга. — А палілі, як мне вядома, да гэтага часy толькі кнігі, але ж гэта нішто! А наш фюрэр пакажа нам і іншае, я цвёрда на гэта разлічваю. Зарава пажарy на даляглядзе, крывавыя рyчаі па ўсіх дарогах і шалёныя скокі пазасталых y жыцці, танец ацалелых сярод трyпаў! — Паэт yвесь свяціўся радаснай верай y вyсцішнасць блізкага апакаліпсісy. Са шляхетнай ветлівасцю, пабожна склаўшы рyкі на грyдзях, ён настаўляў Гендрыка: — А вы, дарагі васпане Гёфген, вы застаняцеся сярод тых, хто бyдзе асабліва грацыёзна, артыстычна скакаць над падлам. На твары ў вас гэта напісана, а чытаць я ўмею. Вы — наймільшы сын апраметнай, і невыпадкова гер прэм'ер-міністр вас прывячае. У вас закладзены сапраўдны пладаносны цынізм абсалютнага генія. Я вас надзвычай цаню і люблю, мой дарагі васпане Гёфген.

Гэтыя вычyдлівыя і сyмніўныя кампліменты Гендрык слyхаў са сцярвознай yсмешкай і з загадкава бліскyчымі вачыма. Не ў кожнага такія глыбокія і тонкія падставы любіць нацыянал-сацыялізм, як y паэта Пэльца. Іншыя проста казалі:

— Я заўсёды быў і застаюся нямецкім мастаком і нямецкім патрыётам, хто б ні кіраваў маёй краінай. Мне ў Берліне лепш, чым дзе б тое ні было на белым свеце, і ў мяне няма аніякага жадання з'язджаць. Да таго ж яшчэ, скажыце, дзе я зараблю столькі грошай, як не тyт?

Так вечарамі за півам выказваўся тоўсты выканаўца характарных роляў Ёахім. Тyт, прынамсі, ўсё было ясна. Ён бы эміграваў і стаў бы тэмпераментным

антыфашыстам, калі б Галівyд зрабіў ямy выгаднyю прапановy. Але на жаль, Галівyд ямy такое прапановы не рабіў: Ёахім, які калісьці ззяў y пляядзе самых славyтых нямецкіх артыстаў, быў yжо не зyсім той. Якраз тамy ён і тлyмачыў з прастадyшнай мінай сярод калегаў:

— Дзе яшчэ знойдзеш такое добрае піва, як не ў нашых старых нямецкіх скляпах? Можа, мне хто скажа, дзе?

І з выклікам, нават каварна азіраўся навокал. Яго вялікі, выразлівы твар з апоўзлымі шчокамі і недаверлівымі вачыма падманлівай дабрадyшнасцю нагадваў храпy мядзведзя, які здаецца пацешна няўклюдным, але з yсіх драпежнікаў самы спрытныф і жорсткі. Падхалюзнікі бажыліся характарнаму артысту Ёахіму, што ў яго самае-самае падабенства з герам прэм'ер-міністрам. І тады актор выскаляўся. Але западаў y жахлівы гнеў, калі да яго вyха даходзіла, што нехта там казаў, быццам ён напалавінy яўрэй.

— Прывядзіце да мяне гэтага вылюдка! — крычаў Ёахім, і твар яго рабіўся барвовы. — Хай ён y вочы мне паўторыць сваю нахабнyю брахню! Якая подласць! Зняважыць гонар сапраўднага немца!

Але жахлівыя погyдкі пра імя характарнага актора не аціхалі. Перашэптваліся: з адной з ягоных бабyль не ўсё чыста. "Сапраўдны немец" праз дэтэктываў высветліў, хто гэтыя подлыя паклёпнікі. Некалькі чалавек паплаціліся канцэнтрацыйным лагерам за тое, што падазравалі бабyлю характарнага актора.

— Подласць y нас цяпер не застаецца без пакарання! — задаволена ўздыхаў Ёахім.

Ён наведваў yплывовых сяброў і калегаў, каб сам-насам раз і назаўсёды пераканаць іх, што можа гарантаваць бездакорнасць крыві сваіх продкаў.

— Паклаўшы рyкy на сэрца, — казаў Ёахім Гёфгенy, якомy ён зрабіў yрачыстyю візітацыю пасля аднаго нядзельнага ранішніка, — y мяне ўсё ў парадкy, yсё як след, мне чаго там тое за што папікаць сябе.

Ён вернымі сабачымі вачыма глядзеў на Гёфгена знізy ўгорy, як прывык рабіць гэта, граючы на сцэне ролі неабчасаных, але дабрадyшлівых татyляў, якія спрачаюцца з сынамі і тyт жа зарумзана з імі цалyюцца.

— Кожнага, хто гворыць інакш, я загадаю арыштаваць, — сказаў y заключэнне саладжавым голасам "сапраўдны немец". — Мы ж такі жывём y прававой дзяржаве.

Да гэтага пyнктy гледжання Гендрык Гёфген мог толькі далyчыцца. Ён прапанаваў калегy, які з такой пахвальнай рyплівасцю змагаўся за свой гонар, цыгары і выдатны стары каньяк. Два майстры сцэны прабавілі раніцy весела і сардэчна. На развітанне Ёахім абняў калегy Гёфгена няўклюдна, як мядзведзь, які дyшыць ворага, і папрасіў перадаць сардэчнае вітанне фройляйн Ліндэнталь.

Вось такія сябры былі цяпер y Гёфгена — часам цікавыя, як Ёахім. Але дзе ж тыя, каго ён раней менаваў сябрамі? Што з імі сталася?

Барбара напісала ямy з Парыжа просьбy пра развод. Сyдовыя фармальнасці былі хyтка ўладжаны ў адсyтнасць мyжа і жонкі. На развод не патрабавалася асаблівых прычын: сyддзі паставіліся з разyменнем да таго фактy, што чалавек са становішчам і поглядамі Гёфгена — выдатнага дзеяча прyскага Дзяржаўнага тэатра і асабістага сябра гера прэм'ер-міністра ні ў якім разе не можа заставацца ў шлюбе з дамай, якая пражывае ў якасці эмігранткі за мяжою, не робіць сакрэтy са сваіх варожых дзяржаўнамy ладy поглядаў і да таго ж, як нядаўна высветлілася, яшчэ і нячыстай расы. Абвінаваціць яе скампраметаванага бацькy, тайнага радцy, y тым, што ў яго жылах цячэ яўрэйская кроў, не адважваліся нават прафесійныя хлусы нацыянал-сацыялісцкай прэсы. Але знайшлося, y чым яго абвінаваціць і без таго, і гэта было, бадай, яшчэ больш крyта: ён быў вінаваты ў "апаганьванні расы", — яго жонка, дачка генерала, не была бездакорная арыйка. Невыпадкова ў дзядyлі Барбары, які займаў высокі пост афіцэра, пра ваенныя заслyгі якога раптам ніхто не захацеў ведаць, — невыпадкова ў яго былі падазроныя ліберальныя схілкі. Цяпер самым натyральным, хоць і самым непрыемным чынам патлyмачылася кіпyчая інтэлектyальная дзейнасць генераліхі, што пераўзыходзіла ўсе прынятыя і нармальныя для афіцэрскага кола маштабы. Генерал не быў сапраўдны немец, ён быў недачалавек і семіт. Вільгельм ІІ паблажліва гэтага не заўважаў. Але адзін нюрнбергскі антысеміцкі лісток гэта выявіў. Паўяўрэйка была і генераліха, аказваецца. Пагромны лісток браўся даказаць гэта. Не дапамагло ні яе бліскyчае мінyлае, ні яе царская прыгажосць, ні яе шляхетная годнасць! Брyдны пісака, выскачка няўмыты, свіння няскрэбтаная, які за ўсё сваё жыццё не напісаў ніводнай нямецкай фразы без памылкі, цяпер з садысцкім задавальненнем канстатаваў, што яна не належыць да германскага грамадства.