Паміж "А" і "Б"
Шрифт:
Настаўнік паклаў крэйду, павольна выцер рукі аб анучку.
— Цяпер я ўсё разумею. Навошта ты гэта зрабіў, Карабухін? — сказаў ён, паморшчыўшыся. — Стаўлю табе двойку.
— Мне проста спадабалася задача пра цягнік, — усклікнуў я. — Мне надакучылі задачы пра басейн.
Павел Захаравіч ссутуліўся і выйшаў у калідор.
Я паказаў Лёньку кулак.
— Фіскал, атрымаеш.
Лёнька пачырванеў.
— Але гэтае дасціпнае рашэнне прыдумаў я, а не ты.
— А можа, і я таксама? — з’едліва спытаў я.
— Я табе
Я кінуўся на Лёньку з кулакамі. Але тут дзверы адчыніліся, і Павел Захаравіч ціха сказаў:
— Прадоўжым урок.
Рукапацісканне пад ліхтаром
Сёння мне вельмі адзінока і сумна. Ніколі яшчэ мне не было так адзінока і сумна.
Іра пабегла з сястрой у оперны тэатр. Да нас у горад прыехаў вядомы тэнар — тоўсты, з доўгімі бакенбардамі, якія насілі ў ХІХ стагоддзі. Ірына сястра сказала:
— У нашым інстытуце ўсе ад яго ў захапленні. Гэта ж сапраўднае бельканта.
Ірына сястра з гіганцкай цяжкасцю дастала білеты, і яны пайшлі ў тэатр.
Я выходжу на тую самую вуліцу, дзе жывуць Гарох і яго кампанія. Я ўспамінаю, як мы разам прымусілі цудоўную сямёрку папрацаваць на карысць пешаходаў, але мне ўсё роўна не робіцца весялей.
Сёмка і Генка зараз на занятках фізічнага гуртка. З нашага класа Сцяпан Аляксандравіч толькі іх паклікаў: хай сядзяць, розуму набіраюцца.
У гуртку займаюцца старшакласнікі. Але Сцяпан Аляксандравіч кажа, што з Сёмкі і Генкі будзе толк. Хай бы больш такіх вучняў у школе, кажа яшчэ Сцяпан Аляксандравіч, а не розных там лайдакоў. І пасля гэтых слоў ён выразна глядзіць на мяне.
Ну і ладна, думаю я. Я ж не вінаваты, што ў мяне няма прызвання, што мяне не цягне да фізікі, як Сёмку і Генку.
Іра марыць стаць хімікам, як яе сястра, маленькая, але важная, у акулярах. А мяне не да чаго не цягне. Сёння мне падабаецца фізіка, заўтра алгебра, паслязаўтра геаграфія. Але надоўга мяне ніхто не прывязвае.
Я павярнуў на вугле і пайшоў назад па той жа вуліцы. Прыхінуўшыся да ліхтара, мяне чакаў Гарох. Ён засунуў рукі ў кішэні, вусны адтапырвала ўсмешачка.
— Што бы бродзіш усю ноч адзінока? — засмяяўся Гарох. — Што ты дзяўчатам спаць не даеш?
Я агледзеўся па баках.
— Не бойся, — зарагатаў Гарох.
— Я не баюся, — спакойна адказаў я.
— Давай пагаворым, — прапанаваў Гарох. — Хвацка вы тады з гэтымі ракетамі наладзілі. Мы моцна здрэйфілі.
У мяне ў галаве ўвесь час круцілася думка: чаго ён ад мяне хоча? Мы ніколі з ім не сябравалі і, мабыць, не будзем сябраваць. Гарох быў на два гады старэйшы за мяне, вучыўся ў восьмым класе. Канешне, ён і яго хлопцы нам з Сёмкам па-сапраўднаму дапамаглі. Каб не яны, Марат са сваімі сябрукамі гожа б намяў нам бакі. Еле які Гарох чалавек, я так і не ведаў. Мне
— Я з акна цябе заўважыў, - усміхаўся Гарох. — Гляджу, чалавек ходзіць адзін, сумуе, дай, думаю, развесялю яго.
Я маўчаў. Я глядзеў на яго і маўчаў. Ён таксама сцішыўся.
— Валерка, — раптам сказаў ён, — ты бачыў калі-небудзь крыгаход?
— Бачыў, - нехаця адказаў я. — У кіно.
— У кіно я і слана бачыў, - пагардліва фыркнуў Гарох. — А сапраўдны крыгаход, калі крыгі адна на адну лезуць і такі шум і трэс стаіць…
— Не, не бачыў, - сказаў я.
Гарох мяне сёння здзіўляў. Я ніколі не бумаў, што ён можа захоплена пра што-небудзь гаварыць.
— Дык паехалі паглядзім. Заўтра раніцай, — насядаў на мяне Гарох.
— Мне ж у школу, — нерашуча прамармытаў я.
— Адзін дзень і прапусціць можна, — не адставаў Гарох. — Ну? Ну, рашайся.
Я пахітаў галавой.
— Не, не магу. Бывай.
— Не думаў, што ты такі мамчын сынок, — крыкнуў мне наўздагон Гарох.
— Ладна, пагавары, — не абарочваючыся, прабурчаў я.
Уначы мне снілася, як плылі па рацэ крыгі, як яны лезлі адна на адну, і такі шум і трэск раздаваўся, што я прачнуўся. За акном надрываўся бульдозер. Ён разраўноўваў пляцоўку — насупраць нас збіраліся будаваць новы дом.
У класе скакалі сонечныя зайчыкі, і ўсе таварышы глядзелі ў вокны. А на пераменах класы пусцелі — нават зубрылы выбегалі на двор.
Вакол Іры на кожнай перамене збіраліся дзяўчаткі:
— А што далей?
— Яму так доўга пляскалі, закідалі ўсяго кветкамі…
— Гэтага тоўстага, з бакенбардамі? — мімаходзь спытаў я.
– І зусім ён не тоўсты, — пакрыўдзілася Іра. — Адкуль ты гэта ўзяў.
— Ладна, — адмахнуліся ад мяне дзяўчаткі. — Што ён яшчэ праспяваў?
Я скіраваў да Сёмкі.
— А якія ў цябе ўражанні?
— Ты ведаеш, — Сёмка радасна закруціў галавой. Падчас мне здавалася, што ў парыве ўзрушэння ён можа павярнуць галаву на 360 градусаў. — Ты ведаеш, званок, які звініць у нашай школе, зрабілі самі вучні. званок злучаны з гадзіннікам, і як толькі час падыходзіць да пераменкі ці ўрока, раздаецца — дзынь! І ўсё аўтаматычна. Яму ўжо дзесяць гадоў, гэтаму званку, і ён яшчэ ні разу не ламаўся.
— Вельмі цікава, — пазяхнуў я. — І сёння ты туды?
— Ага, — сказаў Сёмка.
Я павярнуўся і пайшоў у клас.
Сёмка дагнаў мяне.
— Можа, і табе запісацца ў гурток?
— Не. Сцяпан Аляксандравіч не пусціць. Ды я і сам не хачу.
Увечары я зноў быў на Гарохавай вуліцы. Прайшоў адзін раз міма ліхтара, другі раз. Гарох не з’яўляўся. Зірнуў на вокны яго кватэры — свецяцца. Можа, Гарох дома?
Тады я ўспомніў, як выклікалі Гароха яго прыяцелі. Я заклаў два пальцы ў рот і свіснуў.
У тую ж хвіліну лахматая галава Гароха паказалася ў акне. Ён нешта жаваў.