Паміж "А" і "Б"
Шрифт:
Што тварылася ў класе пасля майго сыходу! Мне Сёмка расказваў, што яны крычалі: “Давайце вернем Карабухіна!”, “Валерка — выдатны хлопец!”, “Ён усё ўразумеў!”, а іншыя наадварот: “Ён сто разоў ужо кляўся!”, “Усё прытвараецца!”.
Клас раскалоўся, як арэх на дзве палавінкі, і не мог ні на што наважыцца. Ну і ладна. Пражыву без вас. Бо ў кожным класе людзі, а не звяры.
У 6 “Б” мяне сустрэлі няблага. Даўгалыгі Мішка Зайцаў доўга трымаў маю руку ў сваёй.
— Добра, што ты прыйшоў да нас. Будзеш гуляць левым крайнім.
— Я звык гуляць цэнтрам, — незадаволена сказаў я.
— Цэнтрам гуляю я, — абарваў мяне Мішка. — У нас каманда ўжо падабрана.
— А вы па якой сістэме гуляеце? — спытаў я.
— Канешне, па бразільскай, — адказаў Мішка.
— А хто другі цэнтр?
— Я, — сказаў Толька Дашкевіч, ураўнаважаны, дужы хлапчук.
— Някепска, — адобрыў я тонам знаўцы.
Вось так я стаў вучыцца ў 6 “Б”. Ці ўспамінаў я пра сваіх таварышаў з 6 “А”, ці думаў пра іх? Напэўна, так, таму што на фізіцы ў маёй галаве нарадзілася забаўная ідэя.
На пераменцы я адасобіўся і стаў прыдумляць запіску. Я доўга пацеў, пыхкаў і скрыпеў пяром. І, нарэшце, вось што атрымалася.
Я даўно заўважыў цябе. Калі ты ідзеш па калідоры, я доўга гляджу табе ўслед. Мне добра, калі ты ў школе. Але мне дрэнна, калі цябе няма ў школе.
Хлопчык з 6 “Б”
Я склаў паперу ў две столкі, потым — у чатыры і напісаў:
Наважылавай Галі строга сакрэтна і асабіста
На наступнай пераменцы я круціўся каля раздзявальні. Я добра ведаў, дзе вісяць паліто таварышаў з майго былога класа. А Галчына паліто было знакамітым на ўсю школу. Такога зырка-пунцовага паліто не было ні ў каго. Яно палымнела на вешалцы, як вогнішча. І ўсе суседнія паліто проста скурчваліся ад яго зыркага полымя.
Я сказаў цётцы Шуры, што забыў у кішэні сняданак, падкраўся да Галчынага паліто і сунуў у кішэнь ліст.
Пасля ўрокаў я знарок марудна апранаўся, усё ніяк не мог патрапіць у рукавы паліто. Сёмка прыспешваў мяне: “Чаго важдаешся?”
У гэты час я назіраў за Галкай. Яна спакойна апранула сваё палымянае паліто, яе рукі пацягнуліся ў кішэні па рукавічкі і… яна выцягнула мой ліст. Прачытала, здзіўлена азірнулася, яшчэ раз прачытала, агледзелася па баках: хто б гэта мог зрабіць?
Я чамусьці апусціў галаву. Хваляваўся і дарма. Пазнаць мой почырк Галка не магла, таму што ліст я пісаў левай рукой і вялікімі друкаванымі літарамі.
Нашы класы — мой былы і мой цяперашні — месцяцца дзверы ў дзверы. І, калі хутка вылецець з класа, можна сутыкнуцца нос у нос з кімсьці з суседзяў.
Назаўтра, калі я выскачыў, канешне, самым першым, то ледзь не збіў з ног Галку Наважылаву.
Убачыўшы Галку, я адразу зразумеў, што мой ліст зрабіў на яевялізнае ўражанне. Галка слізганула па мне раўнадушным позіркам, як па тым чырвоным пажарным балоне,
Галчыны вочы, нібы рэнтгенаўскія промні, прасякалі наскрозь усіх, хто выходзіў, выбягаў ці выскокваў з нашага класа. Яна хацела па твары здагадацца, хто аўтар ліста. Як заўсёды, яна жадала знайсці вінаватага неадкладна. Чакаць яна не ўмела.
Так нічога і не знайшоўшы, Галка уздыхнула і павольна пабрыла па калідоры. Калі яна праходзіла паўз мяне, я заўважыў, што яна ўсміхалася, — гэта раз, і што яна напявала — гэта два.
— Як справы, Валерый? Як табе ў новым класе? — спыталася Галка.
— Дзякуй за ўвагу. — Я пакланіўся. — Жыву добра, чаго і вам зычу.
Раней такая фраза ўзлавала б Галку, а сёння яна, не гасячы ўсмешкі, памчалася па калідоры ў двор.
Я стаяў агаломшаны. Галка бегла па калідоры, не ішла, а менавіта бегла. Такога яшчэ ніхто не бачыў.
Ах, вось як! На наступным уроку я напісаў новы ліст.
Я рады, што табе спадабаўся мой ліст. Я бачыў, як ты хацела мяне ўбачыць. Прыходзь сёння да ліхтара ля ўваходу ў парк ў 7 гадзін. Я буду чакаць.
Хлопчык з 6 “Б”
Прыйдзе?.. Не прыйдзе?
Каля ўвахода ў парк на доўгіх слупах віселі жоўтыя ліхтары. Яны былі падобныя на сланечнікі.
Пад іх сланечнікавае святло збіраліся хлопцы і дзяўчаты з блізкіх вуліц. І сястра Ірыны — маленькая хімічка — там звычайна чакала свайго жаніха. Я не ведаў іншага месца і прызначыў спатканне Галцы каля ліхтара.
У сем гадзін, стаіўшыся за таўшчэзнай бярозай, я назіраў за ўваходам.
Галкі яшчэ не было. Канешне, як усялякая дзяўчынка, яна павінна была спазніцца. Або наогул не прыйсці.
Не, прыйшла. У мяне затахкала сэрца. Так гучна, што я шчыльней захутаўся ў плашч, каб не было чуваць.
Галка пастаяла трохі, паглядзела на ліхтары, прайшлася ўзад-уперад уздоўж агароджы.
Я ўсё яшчэ не наважваўся выйсці са свайго ўкрыцця. Уласна кажучы, я прыйшоў паназіраць, ці прыйдзе Галка. Я чамусьці быў упэўнены, што яна не прыйдзе. А яна з’явілася і ходзіць уздоўж паркавай брамы і глядзіць на ліхтар, як быццам хлопчык з 6 “Б” павінен сядзець там, на вялікім матавым шары.
Прайшло, напэўна, хвілін дзесяць. Я не ведаў, што рабіць. А Галка ўсё хадзіла і хадзіла, і не збіралася дамоў.
“Вось упартая, — падумаў я. — Няма хлопчыка з 6 “Б”, ідзі спаць”.
Але Галчына пунсовае паліто працягвала мільгаць каля ўвахода ў парк.
Наляцеў вецер. Мне стала холадна. У небе прахрыпеў гром, а тады маланкі наладзілі танец з шаблямі.
“Зараз пойдзе дожджык, і яна збяжыць як міленькая”, - узрадаваўся я.
Кроплі дажджу забарабанілі па плашчы. Галка схавалася пад хвояй, што расла ля самай агароджы. Яна і не думала сыходзіць.