Паміж "А" і "Б"
Шрифт:
Я задумаўся. Я не чакаў, што справа прымя такі круты паварот.
— Хто са мной пойдзе да дырктара? — спытала Галка.
Усе маўчалі.
— Вы пойдзеце, — сказала Галка Лёньку Аляксандраву і Светцы Нікіцінай.
І тройка рушыла да дзвярэй.
— Я супраць, — побач са мной ускочыла Іра.
— Я таксама, — ачуўся і Сёмка.
— Валерый, канешне, вінаваты, але не настолькі, каб ад яго пазбаўляцца, — усхвалявана казала Іра. — У яго проста яшчэ не склаўся характар. Яму патрэбныя
Дзяўчаткі хіхікнулі і зашапталіся.
— Не трэба мне вашага шкадавання! — злосна крыкнуў я. — Абыдуся без вас. Бач, якія знайшліся!
Ну і раззлаваўся ж я! Нават забыўся пра сваю звычку не ляпаць дзвярыма. Выбягаючы з класа, я так бразнуў дзвярыма, што шыбы зазвінелі.
— Ты не надта! — крычала мне наўздагон Галка. — Трэба берагчы школьную маёмасць!..
Пасля цудоўнага дня, які ў нас быў з Гарохам, сутыкнуцца з такімі адносінамі!.. Усё ўва мне бурліла. А я яшчэ хацеў прапанаваць аднакласнікам з’ездзіць у тыя ж месцы ў нядзелю.
Чэрці паласатыя, думаў я. Я наогул сыду са школы, перавядуся ў вячэрнюю. Ногі самі прывялі мяне на паддашак. На паддашку я чакаў Сёмку. Прайшло даволі многа часу, пакуль з’явіўся мой сябар, запыхканы як самавар. Ён заматаў галавой.
— Нічога не выправілася. Дырэктарка сказала, што падумае, у які клас цябе перавесці. Ты ведаеш, яна была вельмі сярдзітай… і сумнай…
— Я ведаю, — уздыхнуў я.
— А Галка ўвесь час гаварыла, што з табой нам не відаць першага месца, як сваіх вушэй, што ўсе натаміліся важдацца з табой і што ў яе няма ніякіх сілаў з табою змагацца.
— Нешта трэба прыдумаць, Сёма, — са смуткам вымавіў я.
— Мы з Ірай казалі Кацярыне Майсееўне, што мы супраць, што ты добры хлопец, проста ў цябе няма сілы волі.
— Гэта ты сказаў, што ў мяне няма сілы волі? — грозна спытаў я.
— Не, гэта Іра, — адсунуўся далей Сёмка.
— Я задумаўся.
— Цябе дырэктарка выклікала, — ціха сказаў Сёмка.
Я кіўнуў.
— Ты ведаеш, Сёма, я пайду ў іншы клас. У 6 “Б”. Надакучыла мне ўсё гэта.
— А я? — стытаўся Сёмка. — Я таксама перайду ў 6 “Б”. Хаця, мы іх білі снежкамі. Яны могуць успомніць.
— Ну і што? — сказаў я. — А табе няма чаго пераходзіць. Мы і так з табой будзем бачыцца ў двары.
— Ты на мяне не крыўдуеш? — Сёмка шмыгнуў носам.
— Пра што ты кажаш, — усердзіўся я. — У мяне ўсяго адзін сябар — гэта ты.
— А Іра?
– Іра — храбрая дзяўчынка, — сказаў я.
— Калі б ты ўбачыў, як яна размаўляла з дырэктарам і Гпалкай! — з захапленнем казаў Сёмка.
— Уяўляю. Ну, я пайду да дырэктаркі.
— Я правяду цябе, — сказаў Сёмка, калі мы апынуліся ў двары.
Мы ішлі і маўчалі. Сёмка схапіў доўгую палку
— Наастатак, — я падміргнуў Сёмку, — я наладжу ім відовішча.
Кацярына Майсееўна, калі я паднўся да яе на чацвёрты паверх, не ўсміхалася.
— Твае таварышы, мусіць, маюць рацыю, — сказала яна. — З панядзелка ты будзеш вучыцца ў 6 “Б” класе.
— Я таксама хацеў вас прасіць перавесці мяне ў 6 “Б”, - цвёрда сказаў я.
— Вось як? — тут яна ўсміхнулася. — Значыць, нашы жаданні супадаюць?
— Так, — сказаў я і падміргнуў волатам.
Трое дужых узброеных хлапчынаў пазіралі на мяне пільна і строга.
Развітальны спектакль
У суботу пасля ўрокаў я папрасіў аднакласнікаў на пару хвілін застацца. Я хацеў развітацца з імі.
— Сябры, — сказаў я, — застаньцеся на трохі. Я хачу з вамі развмтацца. Паслязаўтра мяне тут не будзе. Я пераходжу ў 6 “Б”.
Усе знерухомелі. Такім жа ўрачыстым голасам я доўжыў:
— Мне хочацца, каб вы пра мяне згадвалі іншым разам па-добраму. Шчыра кажу, першы раз я расчуліўся — мне і напраўду было шкада расставацца з таварышамі.
Я пачаў абыход з таго рада, што ля акна. Сашка Рубец і Міколка Камароўскі, якія сядзелі на першай парце, пытальна ўтаропіліся на мяне. Я падаў рукук Сашку.
— Саша, я цябе аднаго разу стукнуў. Прабач, Саша. Чаго паміж мужчынамі не бывае.
Міколку я таксама падаў руку і сказаў:
— Я з цябе, Мікола, некалі пацвельваў. Але я не жадаў табе зла. Даруй, дружа, калі што не так.
Потым я развітаўся з Лёнькам Аляксандравым.
— Я ніколі не забудуся, Лёнь, як часта ты мяне выручаў — даваў спісваць.
Уладзю Шлыка я паляпаў па плячы:
— Ты добры хлопец, Уладзя. Мне шкада з табою развітвацца.
Калі я наблізіўся да Сеткі Нікіцінай, наша ружавашчокая пяцёрачніца гатовая была вось-вось разрумзацца.
— Дзякуй табе, Света, за тваю дабрыню.
Светка ледзь стрымалася, каб не расплакацца.
Клас гудзеў. Відовішча, здаецца, выходзіла на славу.
Я спыніўся перад Галкай Наважылавай.
— Я добра разумею твае пачуцці, Галя. Я разумею, колькі крыві я табе папсаваў.
— Але ты пастарайся зразумець, што мы жадалі табе толькі добрага. — Галка хвалявалася, калі вымаўляла сваю фразу.
Я ўважліва паглядзеў на яе.
“Цю-цю! — падумаў я. — Яшчэ два палымяных слова, і яны мяне будуць упрошваць застацца. Гэта вельмі цікава”.
— Я пастараюся зразумець, — сказаў я. — Бывай, Галя. Не забывайцеся пра мяне, сябры. — Я ўзяўся за ручку дзвярэй. — Бывайце.