Поўны збор твораў у чатырнаццаці тамах. Том 10. Кніга 1
Шрифт:
А. А.: Вось гэтую частку?
В. Б.: Так.
А. А.: Гэта колькі старонак?
В. Б.: Няшмат. Дзве-пяць старонак, не болей. Пасля грунтоўна праўлю машынапіс, і ўсё.
А. А.: Яшчэ не ведаючы канца?
В. Б.: Мае аповесці невялікія, і я звычайна ведаю, што будзе ў канцы.
А. А.: Потым вяртаешся калі-небудзь назад?
В.
А. А.: А чаму ты не любіш свае рукапісы? Чаго ты знішчаеш іх?
В. Б.: Ну, ведаеш… Навошта іх любіць? Ці зберагаць для архіваў? Для таго трэба надта любіць сябе. Але ці варта? Ранейшыя неяк паводзілі сябе куды болей сціпла. Нават Мікеланджэла пісаў, як невысока ён сябе цэніць… А нам што ўжо сябе высока цаніць?
А. А.: А вось мастак эскізы не толькі захоўвае, але і развешвае…
В. Б.: Мабыць, у мастацтве тое разумна. Бо нярэдка эскізы, эцюды па выяўленчых якасцях цікавейшыя за карціну, для якой робяцца. Мастакі гэта добра ведаюць. Зноў жа яны ведаюць, што калі не зараз, дык некалі іх можа напаткаць удача. Нават сусветная слава. Таму зберагаюць усё, што можа калісь спатрэбіцца. Я ж не маю такой спадзяванкі. І не меў ніколі. У вайну прывык разлічваць на жыццё да вечара, пра іншае не клапаціцца…
А. А.: І нічога лішняга не мець з сабой?
В. Б.: Ніколі не зарыўся на трафеі. Ну, гадзіннік які прыдбаў, зброю. Кулямёты ў нас звычайна былі трафейныя, бо нашыя — цяжкое ламачча. Зноў жа пісталет — пісталеты ў немцаў таксама былі выдатныя. А некаторыя ў нас, асабліва старэйшыя, ды напрыканцы вайны, валакуць, бывала, усё, што можа спатрэбіцца ў гаспадарцы. Яно зразумела — беднякамі ж былі. Таму і цягнулі…
А. А.: У рэчмяшок свой.
В. Б.: Ды не пакарысталіся, я ўжо расказваў: усё паадбіралі.
А яны клапаціліся пра будучыню. Я ж не клапаціўся, бо рана зразумеў, што марна тое. Не ты жыццём камандуеш, а яно табой, і заўсёды зробіць так, як яму патрэбна. Усёмагутная сіла абставін! Яна, зрэшты, стварала на вайне і герояў, і трусаў, як калі і як каму выпадала. Генерал Уласаў — здраднік, бо трапіў у пэўныя акалічнасці, а калі б трапіў у іншыя, быў бы герой і маршал. У маім жыцці, бадай, ніколі не атрымлівалася так, як мне хацелася. Я пасля вайны не хацеў служыць у войску ніводнага дня, а праслужыў каля 15 год. Толькі ў літаратуры я ўбачыў магчымасць стаць гаспадаром сваіх памкненняў, магчымасць ажыццявіць уласныя ідэі, уладарыць над сабой і над сваімі героямі — персанажамі твора. Але па вялікім рахунку і тут аўтарскія магчымасці ў бальшыні сталіся ілюзіямі. Пытаешся — прычыны? Пра першую я ўжо сказаў: неадпаведнасць ідэйнага і сапраўднага, практычнага. Але гэты разрыў суб’ектыўны, тут наракаць няма на каго. Другая ж прычына сацыяльна-палітычнага парадку, калі абагульнена, дык гэта славуты наш метад сацрэалізму, пра які навукоўцы ад філалогіі кажуць, што не ведаюць, што гэта такое. Затое — вельмі добра ведаюць аўтары, а яшчэ лепш рэдактары і крытыкі. На мой дылетанцкі погляд, сутнасць таго метаду чыста паліцэйская — гнаць і не пушчаць. Гнаць туды, куды літаратуры не трэба, і не пушчаць — куды трэба. Куды яна хацела б памкнуцца.
А. А.: Ты вылучаеш нейкія свае творы з ліку астатніх? Ну, скажам, хоць
В. Б.: Ведаеш, скажу табе, што ў мяне няма пэўных адносін у гэтым сэнсе. Можа, я ведаю, якія творы слабейшыя…
А. А.: Якія?
В. Б.: Ну вось аповесці «Альпійская балада», «Здрада»… У адной занадта ад рамантыкі, у другой перабольшана палемічнасць. Некаторыя апавяданні напісаны ў спрошчанай манеры, як гэта патрабавалася ў свой час. Зноў жа ацэнкі розных людзей могуць быць розныя.
А. А.: Не, я якраз пытаюся, як табе здаецца?
В. Б.: Мне рознае ў розны час здаецца. Магу толькі сказаць, што розныя творы даліся мне з рознай затратай эмацыянальнай энергіі. Хаця ўвогуле я лічу, што пішу хутка.
А. А.: Ну, а колькі актыўнай працы за сталом на кожную ты траціш?
В. Б.: Цяпер, можа, больш. А «Трэцюю ракету» напісаў за тры месяцы. Пісаў зноў жа на вайсковых зборах, пераважна ў курылцы, у вайсковым гарадку пад Навагрудкам.
А. А.: Ага. А «Сотнікава»?
В. Б.: «Сотнікава» пісаў больш, але таксама нядоўга. (Зрэшты, гэта зусім не мая назва, у мяне аповесць называлася «Ліквідацыя», што вынікала з сюжэта ды і з самой ідэі твора. Але ў «Новом мире» пабаяліся яе пакінуць і назвалі паводле імя аднаго героя. Вядома ж, станоўчага, што цалкам адпавядала канонам сацрэалізму.) Фінал я ўжо ўяўляў, таму пісаў паслядоўна, не спяшаючыся.
А. А.: Ну, а што ты яшчэ не сказаў? Што б табе хацелася яшчэ сказаць у аповесці? Не якія аповесці напісаць, а вось менавіта, што сказаць?
В. Б.: Хацелася б сказаць шмат што, але як? Тут, бачыш, узнікае важная для мастацтва праблема (ці двуадзінства праблемы) — што і як. Калі выразна бачыш — што, дык ніяк не знаходзіцца — як. Добра, калі тое ды іншае гарманічна спалучаюцца, толькі тады і атрымліваецца высокамастацкі твор. Мабыць, гэта вядома кожнаму літаратару, і тады на дапамогу прыходзіць уяўленне. Проста кажучы, метад сачыніцельства. Можа быць, я — больш сачыніцель, але не саромеюся ў тым прызнацца, бо раней за мяне ў тым прызнаўся Хемінгуэй. Дый Горкага Талстой называў сачыніцелям. Цікава, у якой меры ім быў і сам Талстой, які столькі напісаў на аснове ведаў.
А. А.: Тое ж гаварыў і Хемінгуэй.
В. Б.: Але мой франтавы вопыт усё ж кепска адпавядае маім літаратурным мэтам.
А. А.: Чаму?
В. Б.: Ведаеш, гэта ўсё ж мала цікава — баі, скажам. Ну што там? Агонь, смерць. Ты не бачыш, хто цябе забівае, завошта? Так сказаць, ананімная смерць. Літаратуры патрэбны псіхалагізм, а тут які псіхалагізм, калі няма выбару? У нашым грамадстве наогул кепска з выбарам, мабыць, таму і не знайшоў у ёй месца папулярны на Захадзе экзістэнцыялізм. Іншая справа — партызанская рэчаіснасць, калі ў ёй не шукаць вялікую праўду. Сумніўная гэта справа — шукаць праўду на вайне. Ты ж сам пісаў, што, як пачынаецца вайна, першаю яе ахвярай падае праўда. Але ў іншых адносінах партызанка дае большыя магчымасці…