Поўны збор твораў у чатырнаццаці тамах. Том 10. Кніга 1
Шрифт:
Пісьменнік С. С. Смірноў напісаў выдатную кнігу. Аднак заслуга аўтара не вычэрпваецца стварэннем гэтай кнігі і выяўленнем герояў Брэсцкай крэпасці. Чытачы, радыёслухачы і ўсе савецкія людзі разам з героямі славутай абароны ўдзячныя пісьменніку за тыя яго сапраўды самаадданыя клопаты, якія ён праявіў да лёсу несправядліва зняслаўленых людзей. Намаганнямі аўтара кнігі быў рэабілітаваны і вернуты з далёкай Якуціі ўдзельнік баёў у крэпасці А. I. Філь, датэрмінова вызвалены са зняволення Пётр Клыпа, адноўлены ў радах КПСС Самвел Матэвасян і маёр Гаўрылаў. Гэта была нялёгкая і клапатлівая справа. Пісьменніку давялося вывучыць многія архіўныя матэрыялы, сабраць дзясяткі паказанняў сведак, пісаць, хадайнічаць, выязджаць у розныя раёны краіны. Але, будучы да канца верным справе пісьменнікакамуніста, С. С. Смірноў не шкадаваў сіл і часу, патрачаных на рэабілітацыю людзей, якія не шкадавалі жыцця ў баях за Радзіму.
Савецкі народ у гераічнай барацьбе за свабоду і незалежнасць сваёй Радзімы
[1958]
Аўтабіяграфія
Я, Быкаў Васіль Уладзіміравіч, нарадзіўся 19 чэрвеня 1924 г. у в. Чарапоўшчына Ушацкага раёна Віцебскай вобласці. У 1939 г. пасля сканчэння 8 класаў Кубліцкай сярэдняй школы паступіў у Віцебскае мастацкае вучылішча. Восенню 1940 г. у сувязі з пагаршэннем матэрыяльнага становішча бацькоў і адменай дзяржаўных стыпендый пакінуў вучобу, вярнуўся дадому і пайшоў у дзясяты клас Кубліцкай с[ярэдняй] ш[колы]. Вясной 1941 г. зноў паехаў у Віцебск і ў пачатку Вялікай Айчыннай вайны быў мабілізаваны на абаронныя работы. У складзе інжынернага батальёна будаваў розныя інжынерныя збудаванні і адступаў ад Гомеля да Варонежа. Зіму 1941/42 г. жыў на ст[анцыі] Салтыкоўка і г. Аткарску Саратаўскай вобласці, дзе вучыўся ў чыгуначнай школе. Улетку 1942 г. быў прызваны у Савецкую армію, скончыў Саратаўскае артвучылішча і з 1943 г. удзельнічаў у баях на 2-м і 3-м Украінскіх франтах. Пасля сканчэння вайны дэмабілізаваўся ў 1947 годзе, прыехаў у Гродна і працаваў у рэдакцыі «Гродненской правды». У 1949 г. зноў быў прызваны ў Савецкую армію, у розных часцях якой праслужыў да апошняй дэмабілізацыі ў 1955 г. З 1956 г. зноў працую ў рэдакцыі «Гродненской правды» на пасадзе стылькарэктара.
7 ліпеня 1958 г.
Новые высоты мастерства
Государственное издательство БССР в серии библиотечки белорусского рассказа и очерка выпустило новую книжку известного белорусского писателя Янки Брыля «Надпись на срубе».
Отличительной чертой последних рассказов Яшки Брыля, как, впрочем, и всего творчества писателя, является поистине горьковский гуманизм — неистощимая любовь к человеку, создателю прекрасного на земле. Какой бы темы ни коснулось перо писателя, всюду силой его таланта создаются обаятельные образы людей труда. Таков поднявшийся до великого символа образ матери из одноименного рассказа, образ скромного и незаметного советского работника, в глубокой тайне, наедине переживающего трагедию первой большой любви, наконец, поземному могучий, как старый дуб, образ пожилого рыбака деда Вечеры — этого олицетворения светлой, как небо, крестьянской правды жизни. Как гимн дружбе народов, их трудовой солидарности, звучит поэтический рассказ «Двадцать», напечатанный недавно в «Правде», чудесным блеском радуги сияет небольшая детская новелла «Асколачак вясёлкі».
В сборнике нет звучных описаний, громких историй, необыкновенных дел — очень простую и честную жизнь ведут герои рассказов Брыля. Но именно в этой будничности находит писатель поистине великое движение человеческих душ, поступки, обычность которых значительнее всяких подвигов. Даже необычная, героическая смерть матери, казненной фашистами, подана скромно, выразителъно и точно. Без излишних нажимов, ровно, подчас скупо, но неизменно ярко и зримо рисует автор этот незабываемый образ.
Пожилая, надломленная жизнью крестьянская мать, подавленная горем утраты своих сыновей, снедаемая постоянными тревогами за последнего, непослушного и непоседливого младшего, Василя, ни минуты не колеблясь, под угрозой смерти оказывает помощь бежавшим из плена красноармейцам. И вот, схваченная врагами, она идет к вырытой в бурьяне яме. «Свои худые, так мало в жизни целованные руки она держала мозолями к мозолям. Шептала свои совсем новые слова молитвы. В утреннем свете родного солнца ясным было ее родное лицо, хотя по морщинам невольно катились слезы. Она и тут не думала о себе… И она делала одно: еще как мать учила, — молилась. И за своих сыновей, и за чужих, и за себя…» Она не знала, что совершает в тот час, не думала, что «образ ее западет в сердца многих мужчин горьким, неумолимым упреком, что глаза и руки ее вспоминать будут даже сильные люди, изгоняя из души последний страх перед ночной партизанской атакой…»
Небольшой этот рассказ, написанный в очень сдержанной, лаконичной манере, огромнейшим эмоциональным накалом действует на читателя: множество глубоких мыслей несет его богатый подтекст.
Прекрасное гуманистическое начало объединяет образ матери с образом деда Вечеры, несмотря на внешнее несходство сюжетов и тем этих рассказов. Проживший долгих девяносто, «более каторжных, чем радостных, лет», дед на склоне жизни не утратил светлого трудового оптимизма и полон забот о ближнем. Ему, как живого, до боли жаль старого Переймовского бора, истребляемого подсочкой, он возмущен дачной бездеятельностью академика Василия Романовича, который обещал пресечь истребление леса,
Такая же взволнованность и живописание словом характерны и для рассказа «Двадцать». Этот весьма безыскусный в своей фабуле путевой очерк поднялся у Брыля до большой значимости благодаря хорошей лирической настроенности, великолепному языку и той многозначительности, которую несет полная большого смысла концовка.
Среди чудесной южной природы Капри, на лазурных волнах Неаполитанского залива приходят к советскому человеку неотвратимые мысли о том, как в таком богатстве цветов и звуков, как на такой роскошной, прекрасной земле могла зародиться такая до ужаса и смеха дикая гниль — фашизм?! И тут же суровая, полная внутреннего пафоса история — пример из недавней войны, как 20 итальянцев, заброшенных фашизмом в Россию, отказались убивать советских женщин и детей и были сами расстреляны гитлеровцами. И эти двадцать веселых южан навеки остались там, на далеком зеленом Севере. «Сейчас над той могилой шумят и играют в солнце листвой белорусские пальмы — березы; возле памятника из вечного камня надозерных полей цветут наши цветы… А в серых деревнях… простые люди говорят о тех безымянных двадцати, что не смогли стрелять… не захотели ценой невинной крови возвращаться даже сюда, в свою неповторимо прекрасную страну…»
Рассказ «Двадцать» — это замечательный вклад литераторагуманиста в святое дело народов — борьбу за упрочение мира, это протест против несправедливой войны.
Приятно сознавать, что замечательный талант художника слова, талант, вышедший из гущи народной жизни, так щедро питается ею и создает новые, все более совершенные произведения, свидетельством чего является новый сборник писателя «Надпись на срубе».
[1958]
Рэцэнзія ў газеце
Кніга з кожным годам усё мацней уваходзіць у жыццё народа. Творы палітычнай, спецыяльнай і асабліва мастацкай літаратуры цяпер чытаюць усе: вучні і дарослыя, даяркі і пастухі, рабочыя і служачыя. Варта паглядзець, колькі людзей прыходзіць штодня ў гарадскую або сельскую бібліятэку, і будзе зразумела папулярнасць кнігі ў нашым жыцці. І калі яшчэ вялікія залежы тавараў у кнігарнях, дык тут вінаваты тыя, хто няўмела і без аніякай павагі да сваёй справы прадае кнігі. Павагу, любоў да кнігі, патрэбнасць паглыбляцца ў сэнс жыцця трэба прапагандаваць і выхоўваць, і ў гэтым сэнсе немалаважную ролю можа адыграць мясцовая газета — раённая і абласная.
У сілу свайго глыбокага пранікнення ў масы і высокага аўтарытэту друкаванага органа газета саслужыць вялікую і карысную службу, папулярызуючы і па-належнаму ацэньваючы усё вартае ўвагі, што выходзіць з нашых выдавецтваў. Для таго існуюць розныя формы, якія ўжываюць газеты. Тут і маленькае абвяшчэнне пад назвай «Кніжная паліца» з пералікам выпушчаных у апошні час кніг, і невялічкія анатацыі з беглым пераказам зместу твора, і змешчаныя на газетных старонках водгукі чытачоў аб ужо выдадзенай кнізе, і нарэшце, рэцэнзія кваліфікаванага ў літаратурных справах аўтара. Гэтая апошняя форма выступлення газеты аб кнізе мае самае абгрунтаванае ўздзеянне на чытача, бо яна ўжо не толькі прапагандуе той ці іншы твор, але і дае пэўную ацэнку яму, дапамагае глыбей асэнсаваць яго ідэйныя і эстэтычныя якасці.
Усе нашы абласныя газеты ў поўнай меры ўжываюць гэтыя формы прапаганды і ацэнкі літаратурнага твора. Некаторыя з іх гэта робяць сістэматычна, пільна сочачы за выхадам у свет кожнай колькі-небудзь карыснай для іх кола чытачоў кнігі. Так, добра пастаўлена гэтая справа на старонках маладзечанскай і магілёўскай абласных газет, якія за апошнія 8 месяцаў (ліпень — люты) змясцілі па 17 рэцэнзій, разгорнутых анатацый або водгукаў чытачоў на кнігі. Змястоўныя і цікавыя рэцэнзіі напісалі ў мінулым годзе В. Крышталь на серыю кніжак беларускага нарыса і апавядання («Мінская праўда», 9 кастрычніка), В. Праскураў — на зборнік вершаў Максіма Танка («Зара», 22 кастрычніка), П. Ахрыменка — на зборнік беларускіх прыказак і прымавак («Гомельская праўда», 7 верасня), С. Дрозд — на аповесць А. Карпюка «Дзяўчына з Ваўкавыска» («Гродзенская праўда», 4 снежня). Адзначаныя вышэй рэцэнзіі цікавыя тым, што побач з пэўнага роду прапагандай новай кнігі яны змяшчаюць і аналіз яе ідэйнага зместу, вобразаў, мастацкіх сродкаў. Правільна, прынцыпова ставячыся да таго ці іншага твора, аўтары гэтых рэцэнзій не абмінаюць і недахопаў, калі яны маюць месца, і адкрыта тлумачаць тое чытачу, некаторыя з іх не згаджаюцца з выступленнем іншых газет аб гэтым творы (напрыклад, рэцэнзія П. Ахрыменкі ў «Гомельскай праўдзе»), іншыя, не зважаючы на масцітасць аўтара, прынцыпова разбіраюць яго творчасць.