Praca z relacjami lub Jak wzi?? ?lub. Cz??? 2
Шрифт:
Teraz masz mozliwo's'c obserwowania, jak mapa ozywa. Przed soba widzisz nieznany krajobraz. Wszystkie obiekty na mapie staja sie tr'ojwymiarowe i realne. Stoisz tam i obserwujesz proces. Przyjrzyj sie uwaznie – tam, w oddali, jest Tw'oj przyszly partner. Czy jest dobrze widoczny z miejsca, w kt'orym stoisz? Czy moze co's zaslania mu widok? Czy chcesz i's'c 'sciezka, kt'ora prowadzi do Niego? Jakie uczucia wywoluje u Ciebie ta 'sciezka?
Stojac w miejscu, obr'o'c sie o 180 stopni i zobacz co jest po tej stronie? Czy podoba ci sie to, co widzisz? Jakie emocje odczuwasz?
patrzac na to? W tym, co widzisz, zmie'n jeden szczeg'ol, tylko jeden! Konieczne jest, aby obraz przed oczami byl przyjemniejszy. Mozna go zmienia'c, dodawa'c lub odejmowa'c elementy, przybliza'c lub oddala'c widok. Celem jest uzyskanie pozytywnego wrazenia z obrazu.
Teraz zn'ow obr'o'c sie o 180 stopni i zobacz, czy co's sie zmienilo w tym kierunku. Czy nastapila zmiana w sposobie odczuwania tej drogi? A moze nastapila zmiana w samych obiektach? Czy nastapila zmiana? A moze wszystko pozostalo bez zmian?
Oznacz czym's punkt, na kt'orym stoisz, aby latwiej bylo go p'o'zniej znale'z'c. W tym momencie w my'slach mozesz zawiaza'c flage lub narysowa'c znak. Po oznaczeniu punktu startowego w taki spos'ob, aby mozna bylo do niego latwo wr'oci'c, razem z nim zaczniemy sie nad nim wspina'c. Wyglada to tak, jakby's powoli startowal w balonie lub w przezroczystej windzie. Kiedy jeste's wystarczajaco wysoko, mozesz zobaczy'c rzeczy, kt'ore wcze'sniej byly poza zasiegiem twojego wzroku. Mozesz wyra'zniej zobaczy'c droge do swojego celu, zobaczy'c i poczu'c, co Ci sie w nim podoba, a co nie.
Widziale's i czule's te droge. Teraz masz okazje zmieni'c ja tak, aby's chcial po niej chodzi'c. Podczas gdy bedziesz to robil, podam Ci przyklady, jak inni zmienili swoja droge.
Niekt'orzy zamienili gesty i straszny las na piekny park ze 'sciezkami i fontannami. Jedni zamieniliby skaliste, przerazajace g'ory na paryska ulice z pieknymi kawiarniami i kwiatami na balkonach, inni zastapiliby dziwne, abstrakcyjne postacie jaskrawymi kolorami i ciekawymi ksztaltami zabawek. A innym razem ponura 'sciezka przez odlegla wioske zmienia sie w gladka droge prowadzaca do parku rozrywki. Najwazniejsze jest to, ze po wprowadzeniu zmian chce sie tam jecha'c.
Teraz, gdy juz to zrobile's, zacznij stopniowo schodzi'c do punktu, w kt'orym stale's wcze'sniej. Kiedy juz zejdziesz, sp'ojrz ponownie na to, co jest przed toba. Czy to sprawia, ze chcesz tam pojecha'c? Je'sli tak, to zastan'ow sie jakie trzy rzeczy chcialby's zabra'c ze soba w te podr'oz? Moze nie sa to przedmioty, ale ludzie? Je'sli che'c p'oj'scia nie stanie sie silna, ponownie przejrzyj wyciag i ponownie wprowad'z zmiany, aby osiagna'c cel. Je'sli pragnienie juz jest i jest wystarczajaco silne, skup sie na nim. Kiedy pragnienie osiagnie maksimum, we'z gleboki oddech i otw'orz oczy podczas wydechu.
DZIE'N CZWARTY
Oto nadchodzi pierwsze wyzwanie! Faktem jest, ze jestem obecnie chory. M'oj chlopak nie moze by'c ze mna, cho'c wiele razy proponowal, ze przyjdzie i pomoze mi. Ale odm'owilem. Kilka dni temu czulam, ze nie dzwoni i nie pisze wystarczajaco czesto. Czulem sie samotny, opuszczony.
Co robi w takiej sytuacji zdrowy czlowiek? M'owi doslownie tak: kiedy nie piszesz lub dzwonisz tyle razy, czuje sie samotny. Osoba ta oczekuje, ze jej postawa, a co za tym idzie zachowanie, ulegnie zmianie. Ewentualnie zwiazek musi sie zako'nczy'c. Reakcja neurotyka bedzie inna. On lub ona tak bardzo chce utrzyma'c zwiazek, ze albo nie komunikuje swojej dezaprobaty i niezadowolenia z sytuacji, albo, nawet je'sli to zrobi, nie odchodzi.
Musze wyrazi'c swoje niezadowolenie w tej sytuacji, powiedzie'c mu, co mi nie pasuje. Musze tez mie'c 'swiadomo's'c, ze je'sli nie odpowie na moja pro'sbe, bede musiala to zako'nczy'c, niezaleznie od tego, jak bardzo bedzie to dla mnie nieprzyjemne. Moim zadaniem jest wybra'c siebie, sw'oj wewnetrzny komfort i nie wchodzi'c w relacje, kt'ore sprawiaja mi dyskomfort. Wiec dzisiaj mu o tym powiem i zobacze jak zareaguje.
R'owniez moim planem na czwarty dzie'n jest praca z Toba nad rozwijaniem umiejetno'sci m'owienia o swoich uczuciach, nawet je'sli jest to nieprzyjemne dla drugiej osoby. Wykonali'smy juz 'cwiczenie „Tr'ojdzielna ekspresja”, kt'ore stopniowo i plynnie prowadzi nas do miekkiego wyrazania swoich uczu'c, emocji i odczu'c w r'oznych sytuacjach. Taka praca jest bardzo przydatna i skuteczna. Najpierw umiejetno's'c akceptacji wlasnych uczu'c, a potem umiejetno's'c ich glo'snego wypowiedzenia.
Za niemozno'scia powiedzenia innym nieprzyjemnych rzeczy kryje sie czesto strach przed byciem „zlym” w oczach innych.
Jest to zjawisko do's'c powszechne. Z lekiem trzeba sobie radzi'c na dw'och poziomach: na poziomie racjonalno-behawioralnym, czyli poprzez u'swiadomienie sobie, jak i na jakich zasadach dziala, przy pewnym wysilku woli. Poza tym trzeba pracowa'c na glebszym nie'swiadomym poziomie poprzez akceptacje i docenienie siebie.
Czy wiesz o eksperymencie Milgrama? Je'sli nie, to kr'otko o tym opowiem. Oslawiony eksperyment Stanleya Milgrama, psychologa z Uniwersytetu Yale (USA), wywolal kiedy's szok nie tylko w 'srodowisku naukowym, ale takze w'sr'od ludzi dalekich od nauki. Istota eksperymentu polegala na tym, ze grupa os'ob miala mozliwo's'c wysluchania odpowiedzi na pytania grupy kontrolnej. W tej grupie ludzie otrzymywali elektrowstrzasy za zle odpowiedzi. Poziom szoku caly czas wzrastal, wywolujac u uczestnik'ow grupy kontrolnej silny niepok'oj. Krzyczeli, blagali o lito's'c i na wszelkie sposoby pokazywali, ze czuja sie bardzo 'zle. Ale uczestnicy nadal naciskali specjalne przyciski, kt'ore powodowaly porazenie pradem.
Oczywi'scie uczestnicy grupy kontrolnej odpowiadajacy na pytania byli aktorami, kt'orzy wyra'znie rozumieli zadanie. Ale reszta eksperymentator'ow nie miala pojecia! Byli calkowicie przekonani, ze ludzie naprawde zostali porazeni pradem.
Dlaczego wiekszo's'c uczestnik'ow nie przerwala swojego udzialu w eksperymencie, nie odm'owila udzialu w eksperymencie?
aby wykona'c to okrutne zadanie? Widzieli przeciez, ze ludzie czuja sie 'zle, ze wska'znik wyladowa'n stale ro'snie i wkr'otce sytuacja stanie sie niebezpieczna nie tylko dla ich zdrowia, ale i zycia. Pow'od zostal podany wyzej: obawa przed odmowa wykonania zadania przez osobe, kt'ora je wydala, przed byciem „zlym” w jej oczach. Niekt'orzy w dalszych wywiadach stwierdzili, ze po prostu „wykonuja uczciwa prace”.
Ulatwieniem bylo to, ze w tej sytuacji znajdowali sie w jednej konkretnej roli spolecznej – uczestnika eksperymentu – i wszystkie ich uczucia i emocje byly zgodne z ta rola. Pozostale role – rodzica, przyjaciela, zawodowca, kolegi, osoby – byly jakby
„wylaczony” na czas trwania eksperymentu.
Ten eksperyment doskonale tlumaczy psychologie ludzi, kt'orzy pracowali w obozach koncentracyjnych III Rzeszy. W nastepstwie przypisywali tez swoja fatalna obsluge temu, ze to byla po prostu ich praca.