Пясецки
Шрифт:
— Ці ведаеш ты, Ромку. я замужняя, — прамовіла неўзабаве з відавоч- ным намаганнем.
— А. та-ак.
Забава ўжо не дзівіўся. Прыкмеціў у ёй шмат чужога, чаго не бачыў раней. Не зваў ужо яе як раней — адным з пяшчотных імёнаў, але афіцыйна: Соф’я Паўлаўна.
Прыйшла маці Зосі. Прыязна прывітала яго.
Забава распавёў ім добра прыдуманую гісторыю перажытага ад 1920 года, з якой вынікала, што служыў у цэнтральнай Расеі і на Украіне, а нядаўна перасяліўся ў Бабруйск. У Менск прыехаў па тэхнічную літаратуру.
Пастанавілі пазнаёміць Забаву з мужам Зосі не як яе былога жаніха, а як іх далёкага сваяка, каб не раўнаваў.
—
— Што рабіць? Спазніўся. А хто муж?
— Начальнік станцыі.
— Камуніст?
— Так, партыйны.
Брагін, чалавек старамодны, вясёлы, гасцінны, вельмі ўсцешыўся пры- езду Забавы.
— Казаў вам, што вернецца. Што? Га? Мая праўда. Але спазніўся. пра- марудзіў. Ну, нічога . мы маем для яго іншы арэх. Ой, мо-оцны, — смя- яўся, паказваючы вачыма на малодшую дачку.
Эльжбету Забава не пазнаў. З дзяўчынкі-падлетка вырабілася ў выдатную дзяўчыну, ззяючую нейкай пышнай, пачуццёвай прыгажосцю. Трымалася манерна вольна і шумна. Апраналася проста напаказ і біла ва ўпор кожным жэстам, кожным паглядам.
«Вох. Стоадсоткавая куртызанка. Акула вырасла, — думаў Забава з адценнем прыкрасці і цікавасці адначасова. — Якая цудоўная постаць. Гэта падкрэсліваюць і вопратка, і рухі».
— А Эльжбета Паўлаўна ў партыю не ўступіла? Цяпер яно так модна. — спытаў яе Забава.
— Не-е. — адказала пявуча, прыгожым рухам галавы адкідваючы вала- сы назад.
— Навошта ёй нейкая там партыя? — засмяяўся Брагін. — Яна сама партыя. Партыя Лізкі наймацнейшая ў Саветах. Перад ёй аніякі марксіст не ўстоіць, — дадаў жартаўліва. — А сам пан партыйны?
— Не. Не люблю ні палітыкі, ні дадатковай нагрузкі акрамя працы; а партыя накладвае нагрузку. Калі я павінен стаць благім камуністам, якіх бачу паўсюль тысячы, дык жадаю застацца добрым грамадзянінам.
— Праўдачка ваша, — з відавочным задавальненнем пахапліва пацвер- дзіў Брагін. — Мой прынцып. Я гэта не раз казаў.
Дапазна гулялі ў прэферанс. Забава знарок гуляў дрэнна, даючы мажлі- васць выйграваць сваім партнёрам: Брагіну і Зосі, чым паддаваў ім настрою. Пасля гульні Брагін дзесьці сышоў, а калі вярнуўся, сказаў:
— У нас, мой дарагі, трохі зацесна. Мы цябе закватаруем у суседкі. У іх месца даволі. Цэлы пакой вольны, заўсёды да твайго распараджэння.
— Дзякуй і прабачце за турботы.
— Якія там клопаты. Не бяда. У іх табе будзе выгодна. Жыве там удава з дачкой. Вельмі акуратная, хоць і полька. Затое дачка яе: д’ябал. Падшыва- нец горшы ад хлапца. камсамолка. Ды табе якая розніца? Але ты й памуж- неў. Цяжка пазнаць. Рады вельмі, ве-ельмі...
Праз гадзіну Забава ляжаў у ложку ў малым пакойчыку і пры святле лямпы чытаў «Правду». Неўзабаве патушыў святло. Доўга ляжаў з расплю- шчанымі вачыма. Раптам уздумалася яму засмяяцца, ахоплівала яго ўсё большая весялосць. «Партыя Лізкі — наймацнейшая ў Саветах. Перад ёй ніякі марксіст не ўстоіць», — успомніў словы Брагіна.
ДЗЁННІК РАМАНА ЗАБАВЫ
Менск, 30 жніўня 1922 г.
Першая гадзіна ўначы. Спаць не магу. Паразважаўшы, вырашыў пісаць дзённік і ў Саветах, калі гэта будзе магчыма і калі на гэта хопіць часу. Рас- крыцця дзённіка не баюся, бо ніколі жывы бальшавікам не здамся. Зрэшты, гэта будуць розныя лісткі з нататніка, якія, вярнуўшыся ў Польшчу,
Гэтак часам цягне да такой працы, як курца да цыгарэты. Прыемна дзя- ліцца ўражаннямі з кімсьці, каго любіш і паважаеш, і я, калі пішу дзённік, уяўляю, быццам побач сядзіць мой запаветны сябар. добры, паблажлівы, разумны друг — Кастусь. Чую яго ціхі, роўны голас: «Памятай, Ромка, што кніжка — гэта цуд. А цуд тым дзіўны, што заўсёды магчымы і даступ- ны. Чалавек жыве некалькі дзясяткаў гадоў, пакутуе, вучыцца, працуе, церпіць і цешыцца; насычаецца досведам сваім і чужым — з кніг, слоў або ўчынкаў. Нарэшце, піша кнігу і ўкладвае ў яе частку самога сябе — свайго духоўнага і фізічнага зместу, а ты бярэш яе ў рукі і можаш заўсёды ёю карыстацца».
Я шмат чытаю. Пераважна начамі. Добрых кніг трапляецца мала, бо чытаю, што патрапіць пад руку. Перашкаджае неналаджанае жыццё. Заўважыў, што не ўмею добра чытаць, гэта значыць, што падчас чытання не зусім уяўляю герояў, іх учынкі. Можа, гэта таму, што не веру кнігам. Дзеці кнігам вераць і выразна бачаць герояў; сочаць за кожным іх рухам, чуюць кожнае слова, жывуць з імі. А я страціў гэтую здольнасць, бо . не веру. Разгортваю кнігу. Чытаю. Усё выкладзена гэтак хораша, ладна і складна, як у гадзінніку: цік-так, цік-так, а ў жыцці — як у клеці. У кнізе героі гэтак хораша прамаўляюць, а ў жыцці нават людзі адукаваныя не ўмеюць выка- заць уласных думак. У кнізе кожны герой важны, няма аніводнага лішняга. А ў жыцці?. Цяпер я чытаю не як калісьці, бо калісьці блізка прымаў да сэрца лёсы герояў. А зараз я чытаю: «Сядзеў на канапе змрочны чалавек. Ён сутаргава сціскаў выпешчаныя далоні. На пародзістым твары быў выраз невымоўнага адчаю.» Чытаю і спаць мне хочацца, і злосць ахоплівае. Не веру, каб тое, што перажыў герой, магло выклікаць стан, калі ён «сутаргава сціскаў выпешчаныя далоні», а «выраз невымоўнага адчаю на ягоным паро- дзістым твары» можа надоўга сапсаваць настрой. Бачу, што мяне ашуква- юць і пры гэтым не па-мастацку, але нейк бракаробна, таму не дамся. Ёсць кнігі, якія люблю і якім веру, якія адкрываюць вочы на жыццё. Але не ўмею іх знаходзіць.
Сённяшні дзень для мяне вельмі важны. Сёння пайду на спатканне з маім дарагім сябрам. Ён на тую сустрэчу не прыйдзе, дзённік не прачытае, бо. не можа, але я прыйду і пішу я для яго, бо ён так жадаў. А можа. Можа, цяпер з ціхай усмешкай чытае тыя вершы, якія пішу з думкай пра яго. Можа, і туды прыйдзе. Усе прыйдуць. Можа.
Я пяты дзень у Менску ў сям’і Брагіных. Павінен ужо вяртацца, але чакаў сённяшняга дня — 1 верасня 1922 г.. Бо паабяцаў з’явіцца на дамоўленую некалі ў гэты дзень сустрэчу тром таварышам, у тым ліку Кастусю. Павінен стрымаць слова.
Жыву ў малым пакойчыку ў спадарыні Жарскай, жанчыны векам за 50, полькі з Вільні (віленскай полькі), калісьці даволі добра матэрыяльна забяс- печанай, а зараз прачкі, якая ледзьве ліпее з уласнай працы. Ейны муж, чыгу- начнік, памёр ад тыфусу ў 1920 г. Пасля ягонай смерці кабеціна засталася адна з дванаццацігадовай дачкой Юлькай. Камічныя склаліся адносіны маці з дачкой. Маці, жанчына набожная, не магла даць рады з дзяўчынай, якая хутчэй да падшыванца, хлапчука была падобная. Калісьці абвясціла матцы, што ўступіла ў камсамол. Маці махнула рукой: «Рабі, што хочаш. Потым пашкадуеш».