Сакрэт Тунгускага метэарыта, Прыгоды шасцікласніка Максіма

Якимович Алексей Николаевич

— Піліп Макаравіч, — усклікнуў я. — Хадзем. Хадзем хутчэй!

— Куды?

— Пра сакрэт Тунгускага метэарыта ўсім-усім раскажам.

— Раскажам. Не хвалюйся, — прагаварыў Піліп Макаравіч. — Спярша паслухай, аб чым Сакс расказвае. Папрасіў і забыўся?

— Пасля выбуху на вачах стала мяняцца прырода нашай планеты, — нявесела працягваў Сакс. — Высахлі лясы, змоўклі птушкі. Неўзабаве планета ператварылася ў пустыню. А чаму? Не думаў інжынер, што робіць. След бяздумнасці — страшны след. Лявоніха сама сябе высцебала.

Вось так.

— А вёскі на вашай планеце засталіся? — звярнуўся да Сакса Васіль.

— Людзі з вёсак паўцякалі ў горад, — уздыхнуў Сакс. — У пустыні не пражывеш. У горадзе яшчэ можна пратрымацца. Там кісларод прадаюць і штучныя прадукты.

— Як гэта? — не паверыў Васіль.

— З каменнага вугалю, з нафты. На нашай планеце няма ні травінкі, ні былінкі. Горы, пяскі. Пасля таго як высахлі лясы, амаль не стала і кіслароду.

— Той інжынер, які павелічальнае шкло зрабіў, не дапамог вам? — не выцерпеў я.

— Ен стараўся дапамагчы. Тады Сіўка аглядзеўся, як хвост загарэўся. Сам сабе быў не рады. Пабудаваў фабрыку, якая выпускае кісларод. Цяжка дыхаецца на нашай планеце. Купляем кісларод.

— Інжынер прадае?

— Карп. Залез Карп інжынеру ў душу, сябрам прыкінуўся. А пасля захапіў фабрыку. Інжынера прымушае, каб ягоную волю выконваў. Не паслухаецца — у цямніцу садзіць. Выхоўвае. І другім не лепей прыходзіцца. Не так слова скажы — без кіслароду застанешся. Загадаў, каб валадаром звалі, легіянераў завёў. Надакучыла на ўсё гэта глядзець.

— Сакс, вы можаце ў нас пажыць. У нашай хаце. Папрашу тату і маму. Яны дазволяць, — сказаў я.

— Дзякую, — прамовіў Сакс. — Думаю сёння ж назад вярнуцца. Свой «Альбатрос» крадком дзесяць гадоў у пустыні збіраў. Можна сказаць, па вінціках. Усе гэтыя дзесяць гадоў жыў надзеяю, што прылячу да вас. Верыў, што вы, зямляне, дапаможаце нам. Нядаўна даведаўся, што Піліп Макаравіч вывеў новае насенне. Пачуў яго голас. Разумееце? Быў упэўнены, што знайду Піліпа Макаравіча ў лесе, спадзяваўся, што дапаможа нам. Ды не пагаджаецца ён ляцець на планету Сіз. Не пагаджаецца сеяць лес. Лес — гэта кісларод. Лес дасць жыццё нашай планеце.

Так, лес дае жыццё. Аднаго разу наш класны настаўнік сказаў: «Лес — добры доктар». Мы здзівіліся. Некаторыя нават запярэчылі: «Доктар лечыць. А лес хіба ўмее лячыць?»

І тады настаўнік пастараўся даказаць нам, што ўмее. У чалавека, які ўвайшоў у лес, зніжаецца частата пульсу. Чалавек супакойваецца, яму дыхаецца лягчэй. Лес ачышчае паветра ад пылу, дыму, паслабляе сілу ветру. У сонечныя дні адзін гектар лесу паглынае з паветра 220–280 кілаграмаў вуглякіслага газу, выдзяляе 180–220 кілаграмаў кіслароду.

Тады, калі настаўнік расказваў, я не задумваўся. Выдзяляе? Ачышчае? Ну і што? Лесу ў нас хапае. Прыкладна так разважаў. Відаць, гэтак жа і на планеце Сіз разважалі. Не думалі, не задумваліся, як і я, як і Васіль, як і многія іншыя.

Лесу

ў нас хапае… Ен быў і будзе. Як чаравікі, якія купляе тата, як кнігі, якія даюць нам у школе, як бліны, якія пячэ мама, як фільмы, якія глядзім па тэлевізары… Быў і будзе. Дык навошта ж думаць…

…Лес — добры доктар. Лес вылечыць, выратуе. Чаму Піліп Макаравіч не хоча ляцець на планету Сіз, чаму не пагаджаецца пасеяць там лес? Няўжо баіцца? Сакс адкрыў сэрца. А ён?.. Мне здалося, што ён такі добры…

— На планеце Сіз людзі гінуць. На цэлай планеце! — вырвалася з маёй душы. — А вы насенне шкадуеце? Дайце Саксу. Ен і без вас пасее.

Піліп Макаравіч дакрануўся далонню да маёй галавы. Відаць, хацеў пагладзіць мой непадатлівы віхор. Я рэзка павярнуўся.

— Антон, непрыгожа так. Чаго ты крычыш? Не праверыўшы, я не маю права сеяць насенне. Што, калі планета Сіз зарасце непралазнымі джунглямі? Сем раз адмерай, а адзін раз адрэж.

На маіх вачах выступілі слёзы.

— Ніхто ніколі не дапаможа людзям планеты Сіз?

— Я думаў пра гэта, калі вы з Саксам размаўлялі. Усё-ткі злятаю я на тую планету. Пагляджу на ўсё сваімі вачыма. Магчыма, нешта прыйдзе ў галаву.

Сакс адразу павесялеў.

— Я верыў, што вы дапаможаце. Верыў. Толькі з валадаром Карпам не раю сустракацца. У ланцугі закуе.

— Там пабачым, — сказаў Піліп Макаравіч. — Сакс, дапамажы прынесці палатку. Цяпер жа паляцім. Адклад не йдзе ў лад.

— А мы? — пытаецца Васіль.

— Вы дамоў. На адной назе. Зразумела? І каб пра планету Сіз нікому ні слова. Вярнуся на Зямлю — сам пра ўсё раскажу. Цяпер не падымайце панікі.

У «Альбатросе»

Піліп Макаравіч і Сакс схаваліся ў лесе. Я павярнуўся да Васіля.

— Дамоў?

Васіль аж падскочыў.

— На паўдарозе спыняцца? І мы паляцім на планету Сіз.

Шчыра прызнаюся, не хацелася мне ляцець за свет, на планету Сіз. Мне нават на адзін дзень не хочацца расставацца з татам, з мамай, з рэчкай, з лугам, з лесам. Відаць, я нарадзіўся такім. Бывае, разам з аднакласнікамі паедзеш на экскурсію. На душы самотна, тужліва… А тут? Усё кінуць-рынуць і ляцець, нікога не папярэдзіўшы? Зарупіла ж Васілю! Быццам птушцы, якая ў вырай ляціць. Вось упарты. Яму цяпер хоць кол на галаве чашы.

— Васіль, не возьме нас Піліп Макаравіч на планету Сіз. Выкінь з галавы.

— А мы залезем і схаваемся. Самі нас завязуць. Во дае! Схаваемся… Залезем… Быццам на воз. Не, даражэнькі. Гэта лятальны апарат. Тут і шчылінкі не знойдзеш, каб пралезці.

— Як ты залезеш? — запярэчыў я. — Дзе дзверцы? Скажаш магічнае слова, і адчыняцца? Так толькі ў казках бывае.

А Васіль пазірае на «Альбатрос», што на цукерку. Бачыць карова, што ў стозе салома. Не адыдзецца. Яго і за вушы не адцягнеш. Што ж зрабіць?