Сказ пра Робін Гуда
Шрифт:
А рыцар зусім знямеў. Ён не мог вымавіць ні слова ад здзіўлення і ўдзячнасці і толькі пазіраў шырока расплюшчанымі вачамі то на мяшок з грашамі, то на Робін Гуда, то на Маленькага Джона.
Калі нарэшце да яго вярнулася мова, ён пачаў дзякаваць і бласлаўляць людзей, якія выратавалі яго, падарылі яму дом і зямлю.
— На ім вельмі бедная вопратка, атаман, — шапнуў Маленькі Джон на вуха Робін Гуду. — Калі ласка, дай яму добрае адзенне.
У вас убораў без канца, ПрыгожыхЗ кладоўкі вынеслі некалькі скруткаў сукна і шоўку, і Маленькі Джон адмераў тканіны. I шчодра адмераў, бо меркай замест ярда служыў яго шасціфутавы лук. Рыцару далі таксама другога каня і новае сядло і яшчэ шмат чаго, і ён зрабіўся такі прыбраны і вясёлы, як раней быў абношаны і засмучаны.
Перад ад’ездам ён сказаў Робін Гуду:
— Я, Рычард Лi, дзякую вам ад усяго сэрца за такую шчодрую пазыку. Скажыце, калі я павінен вярнуць вам доўг? А я абавязкова вярну, як толькі мае справы палепшацца.
— Сустрэнемся роўна праз год на гэтым самым месцы, — прапанаваў Робін Гуд, — і тады мы з вамі яшчэ пагаворым пра гэта.
Раздзел сёмы
Малады музыка
Рычард паехаў сваёй дарогай, адчуваючы сябе самым шчаслівым чалавекам ва ўсёй Англіі. Калі Рычард Лi сеў на каня і паехаў, Робін Гуд узяў свой лук і пайшоў пагуляць па лесе. Ля куста пры дарозе, што злучала два маленькія гарадкі, ён спыніўся і раптам пачуў вясёлую песню. Нехта ішоў праз лес і весела спяваў звонкім прыгожым голасам пад мяккія, густыя гукі арфы.
«Во вясёлая душа! — падумаў атаман разбойнікаў.— Калі яго кашалёк звініць так, як голас, дык варта гэтага птаха абскубці».
Ён прытаіўся за кустом і неўзабаве ўбачыў спевака на лясной дарозе.
«Вандроўны паэт-музыкант, менестрэль, — прашаптаў Робін Гуд. — На яго прыемна глядзець, але я ўпэўнены, кашалёк у яго пусты».
Падарожнік быў прыгожы дзяцюк з доўгімі хвалістымі саламянымі валасамі, на якіх зухавата сядзеў квяцісты берэт з пяром пеўня. Апрануты ён быў ва ўсё пунсовае.
Як франт, апрануты дзяцюк Праз лес ішоў, спяваў, Ён заліваўся, бы жаўрук, Ды шчэ на арфе йграў.Робін Гуду вельмі спадабалася вясёлая песня бесклапотнага юнака, і ён прапусціў яго, не ўзяўшы «дарожнага збору».
«Сорам і ганьба трывожыць чалавека, які з такой радасцю спявае сярод зялёнага лесу», — падумаў Робін Гуд і застаўся ў сваім сховішчы, прыслухоўваючыся да песні, пакуль апошні яе гук не замёр недзе за густой сцяной дрэў.
Робін Гуд зірнуў на ўсход і ўбачыў, што вячэрні змрок ужо ахінае лясныя абшары.
«Хутка надыдзе ноч. Сёння ніхто ўжо тут не пройдзе», — падумаў Робін Гуд і вярнуўся да месца збору на глухой паляне, дзе вакол вялікага яркага вогнішча сядзелі лясныя стралкі — гутарылі і весела смяяліся.
Назаўтра раніцай Робін Гуд разам з Маленькім Джонам і Мачам зноў пайшлі паназіраць за лясной дарогай.
Назаўтра— Што з ім такое здарылася? — здзівіўся Робін Гуд. — Яшчэ ж учора весялейшага за яго чалавека, здавалася, на свеце не было. Лec аж звінеў ад яго радаснай песні, а цяпер ён выглядае так, быццам ідзе на хаўтуры. Мач, і ты, Джон, прывядзіце яго да мяне. Хачу даведацца, што за прычына такой раптоўнай перамены.
Маленькі Джон і Мач выйшлі з засады і загадалі менестрэлю спыніцца. Але юнак быў не з баязлівага дзесятка. Ён імгненна схапіўся за лук, гатовы даць адпор, калі на яго нападуць.
— Пакінь свой лук, — сказаў яму Маленькі Джон. — Няма патрэбы страляць. Мы зла табе не зробім. Наш атаман хоча пагаварыць з табой. Вунь ён, зірні, стаіць пад дрэвам.
Менестрэля падвялі да Робін Гуда, той ветліва прывітаўся з ім і спытаў:
— У цябе ёсць лішнія грошы?
— Грошай у мяне зусім мала, — адказаў сумны менестрэль. — Усяго пяць шылінгаў і вось гэты пярсцёнак.
Робін Гуд узяў у яго з рук пярсцёнак.
— Гэты ж пярсцёнак заручальны! — усклікнуў ён.
— Ага, заручальны, — пацвердзіў менестрэль. — Сем гадоў я бярог яго і думаў, што сёння нарэшце надзену на палец нявесты. Але нявесту ў мяне забралі, і цяпер ён мне без патрэбы. Бярыце, хто хоча.
— Раскажы мне ўсё, — сказаў Робін Гуд. — Ты ж учора пад вечар быў радасны і бесклапотны, як лясная птушка, а сёння змрочны і сумны.
— Вы бачылі мяне ўчора? Я сапраўды быў шчаслівы і радасны, бо павінен быў павянчацца з першай прыгажуняй ва ўсім Паўночным краі, а вось цяпер сэрца маё абліваецца крывёю. Яе выдаюць за старога багатага рыцара.
— Яна раптам перадумала? — пацікавіўся Робін Гуд.
— He! — усклікнуў менестрэль. — He перадумала!
Яна кахае мяне гэтак жа моцна, як і раней. Але яе родзічы не хочуць і чуць пра мяне: у мяне ні зямлі няма, ні багацця. Сёння яе павянчаюць са старым багацеем. — Юнак зноў цяжка ўздыхнуў, так цяжка, быццам у яго вось-вось разарвецца сэрца.
— Як цябе завуць? — спытаў Робін Гуд.
— Алан-а-Дэйл, — адказаў юнак.
— Вось што, Алан-а-Дэйл. Я — Робін Гуд, — сказаў славуты разбойнік, — і калі я памагу табе і тваёй вернай дзяўчыне, чым ты аддзячыш мне?
— Амаль пусты мой кашалёк, Набытак бедны мой, Але магу я даць зарок Быць верным вам слугой.— Вось і добра, — сказаў Робін Гуд. — Сумленны і верны чалавек мне больш патрэбны, чым кашалёк, набіты золатам. Скажы, а дзе павінна адбыцца вянчанне?