Сказ пра Робін Гуда
Шрифт:
— Скажу вам шчыра, пан абат, вы магутны чалавек, — сказаў Робін Гуд, падымаючыся і паціраючы скроню. — Мне і ў сне не снілася, што ў руцэ царкоўніка можа быць такая сіла.
Ён пачаў уважліва разглядаць твар абата, і яго ўзяло сумненне, ці сапраўды перад ім стаіць духоўная асоба. Ніколі яшчэ не даводзілася яму бачыць такога мужнага прыгожага твару, такіх ясных, разумных і шчырых вачэй, такой вясёлай, задорнай усмешкі, на якую хацелася адказаць такой жа радаснай і прыветлівай усмешкай. Раптам сумненне змянілася здзіўленнем. Маленькі Джон упаў перад абатам на калені
— Прашу літасці, гасудар, прашу літасці!
— Чаго ты так спужаўся, Маленькі Джон? — здзівіўся Робін Гуд. — Сваё ты ўжо атрымаў, кулак гэтага здаравякі табе не пагражае.
Але Маленькі Джон не сунімаўся:
— Літасці, літасці, гасудар!
Ёмены няўцямна ўтаропіліся на волата. Тут на паляну выехаў сэр Рычард Лі. Як толькі рыцар убачыў абата, ён хуценька саскочыў з каня і стаў на калена побач з Маленькім Джонам. Усе ад здзіўлення ажно ахнулі.
— Што верны рыцар можа зрабіць для свайго караля? — прамовіў сэр Рычард Лі.— Калі патрэбны мае паслугі, загадвайце, ваша вялікасць.
— Кароль! — усклікнуў Робін Гуд.
— Кароль! — рэхам пракацілася па лесе. Стралкі ўсе як адзін апусціліся на калені перад чалавекам у адзенні абата.
— Даруйце нам, ваша вялікасць, наш добры і слаўны гасудар, — сказаў Робін Гуд. — Пад гэтым запаветным дубам даруйце маім людзям і мне.
Рычард Львінае Сэрца ўсміхнуўся і сказаў:
— Я дарую вам — табе і тваім стралкам. Такім удалым малайцам лепш служыць свайму каралю, чым хавацца ад закону ў лесе. Што скажаш, Робін Гуд? Хочаш служыць мне?
— Вельмі хачу, гасудар, — адказаў Робін Гуд. — Я ваш верны слуга з гэтага дня і павек. — I ўся лясная вольніца паўтарыла яго словы і дружна прысягнула на вернасць Рычарду Львінае Сэрца.
— Можа, у цябе, Робін, знойдзецца якое-небудзь адзенне з зялёнай тканіны? — спытаў кароль. — Бо, клянуся гонарам, я ахвотна змяніў бы гэты змрочны ўбор на што-небудзь вясёленькае. — Рычард скінуў з сябе абацкую мантыю.
— У нас, ваша вялікасць, зялёных плашчоў і куртак шмат, — сказаў Робін Гуд, і неўзабаве кароль і яго спадарожнікі адзеліся ў зялёныя курткі і плашчы лясных разбойнікаў.
У гэтым убранні кароль і світа вярнуліся ў Нотынгем. З імі быў Робін Гуд і ўся яго лясная дружына.
Калі яны падышлі да горада, там узнялася паніка.
— Кароль забіты! — пачуліся крыкі.— На Нотынгем ідуць лясныя разбойнікі! Яны хочуць захапіць горад і ўсіх нас перабіць!
Людзі паспешліва пакідалі свае агароды, кавалі зачынялі кузні, старыя нямоглыя людзі таропка кандыбалі дадому, абапіраючыся на свае палкі.
Але хутка высветлілася, што паніку ўзнялі дарэмна. Увесь горад высыпаў на вуліцы сустракаць караля Рычарда. Ён ехаў у акружэнні зялёных стралкоў, якія ўжо не былі па-за законам, а сталі вольнымі падданымі караля і маглі з пагардаю глядзець у твар шэрыфу. Ганарысты шэрыф бялеў і чырванеў, змрочна пазіраючы на караля і Робін Гуда.
Увечары ў Нотынгеме наладзілі вялікі баль. Кароль шчодра частаваў былых разбойнікаў, якія так гасцінна прымалі яго ў Шэрвудскім лесе. Алан-а-Дэйл спяваў вясёлыя песні і прыгожа іграў на
Перад ад’ездам у Лондан кароль Рычард павянчаў Марыяну і Робін Гуда ў царкве Святой Марыі, узвёў Робін Гуда ў дваранскае званне, прысвоіў яму тытул графа Хантынгданскага.
З таго дня Робін Гуд стаў служыць пры двары караля Рычарда Львінае Сэрца і пакінуў лясныя паляны Шэрвуда, як ён думаў, назаўсёды.
Раздзел дваццаць чацвёрты
Апошняя страла Робін Гуда
Робін Гуд з радасцю служыў каралю. Але неўзабаве Рычард Львінае Сэрца зноў пакінуў Англію, і служба пры двары зрабілася Робін Гуду абрыдлым, дакучлівым абавязкам. Да таго ж ён не ладзіў з прынцам Джонам, чалавекам недаверлівым, крывадушным і вераломным. Прынц потым стаў каралём Англіі — самым непаважаным з усіх манархаў, што калі-небудзь кіравалі краінай.
Прынц Джон хацеў захапіць трон і падсылаў да Робін Гуда сваіх людзей, каб выведаць, ці захоча ён са сваімі стралкамі выступіць на яго баку супраць караля Рычарда. Але адзін толькі намёк на подлую здраду прывёў Робін Гуда ў страшнае абурэнне. Ён паслаў прынцу такі адказ, пасля якога той узненавідзеў Робін Гуда.
Неяк сонечным майскім ранкам, ідучы па вуліцах Лондана, Робін Гуд падумаў пра тое, як прыгожа і радасна цяпер у Шэрвудскім лесе і як нудна і тужліва тут, у гэтым заціснутым між каменных сцен горадзе. Апынуўшыся на Фінсберскіх палях, ён з цікавасцю паназіраў за юнакамі, якія спаборнічалі ў стральбе па мішэнях. Ад спеваў стрэл у яго закалацілася сэрца. Ён вырашыў вярнуцца ў Шэрвудскі лес і зноў паляваць на аленяў на яго палянах. Робін Гуд выбраў зручны момант і разам з Марыянай, Маленькім Джонам і Уілам Скарлетам таемна, каб прынц Джон не дазнаўся і не вярнуў іх з дарогі, выбраўся са сталіцы і падаўся ў Шэрвудскі лес.
Як цудоўна было зноў апынуцца ў любых сэрцу мясцінах! Зноў бачыць, як прабягаюць цераз паляну велічныя рагачы і зграбныя аляніцы. Сонца, здавалася, свеціць тут у два разы ярчэй, чым у цесным брудным горадзе.
Адразу пайшлі на паляванне. Робін Гуд першай жа стралой забіў магутнага самца і зноў адчуў сябе вольным жыхаром лесу. Так мінула некалькі шчаслівых дзён. Але аднойчы да запаветнага дуба прыбег Мач Млынароў сын, адданы таварыш Робін Гуда.
— Беражыся, атаман! — сказаў ён Робін Гуду. — Кароль Рычард загінуў! Краінай цяпер правіць кароль Джон!
— Што? — Робін Гуд пазмрачнеў.— Усё-такі прынц Джон дамогся трона. Нядобрая навіна.
— Нядобрая, атаман! I адзін з яго першых загадаў — схапіць цябе і кінуць у цямніцу. Я толькі што пра гэта даведаўся і прыбег сюды.
— Вялікі дзякуй, мой верны Мач, — сказаў Робін Гуд. — Значыць, я зноў па-за законам, зноў мяне зрабілі разбойнікам. Далучайся да нас, Мач. Зажывём, як раней. Гэта ў тысячу разоў прыемней і радасней, чым жыць у найпрыгажэйшым сталічным палацы. Слава лясным палянам! Слава Шэрвудскаму лесу!