Сказ пра Робін Гуда
Шрифт:
Дабраўшыся да Лондана, яны распыталі ў людзей дарогу да каралеўскага палаца. Вартавы спытаў у іх, з якой справай яны ідуць да караля.
— У нас важнае пасланне гасудару ад шэрыфа нотынгемскага, — адказаў Маленькі Джон. — Нам строга-настрога загадалі перадаць яго ў рукі каралю Рычарду.
Маленькага Джона і Мача прывялі ў прасторную залу, дзе ў вялікім крэсле сядзеў кароль Англіі. Яго акружалі лорды і прэлаты. Маленькі Джон укленчыў і падаў каралю пісьмо шэрыфа.
— Хай беражэ вас бог, мой гасудар, міласцівы кароль, — сказаў
Кароль узяў з рук Маленькага Джона скрутак, распячатаў яго і пачаў чытаць. Волат стаяў на каленях і з захапленнем пазіраў на манарха. I сапраўды, было чым захапляцца: такое велічнае было ўсё яго аблічча, аблічча Рычарда Плантагенета, Рычарда Львінае Сэрца. Мужны, прыгожы твар, ясныя блакітныя вочы, магутная і ўладарная постаць. Усё ў ім гаварыла, што гэта кароль. Маленькі Джон стараўся запомніць кожную рысу яго твару і постаць, каб потым дакладна апісаць вобраз гэтага царственнага воіна сваім таварышам у Шэрвудскім лесе.
Раптам Рычард звонка ўдарыў далонню па падлакотніку свайго каралеўскага крэсла.
— Ведаеце, што ў гэтым пасланні, мілорды? — сказаў ён. — Прыемная вестка ад шэрыфа горада Нотынгема. Ён нарэшце такі схапіў гэтага дёрзкага разбойніка Робін Гуда з Шэрвудскага лесу, трымае яго пад моцнай аховай і чакае майго прысуду.
— Добрая навіна! Добрая! — усклікнуў біскуп Герфардскі, які разам з іншымі царкоўнікамі стаяў каля трона. — Цяпер у вашай уладзе лёс найвялікшага злачынца ва ўсім хрысціянстве. Памятаеце, мой гасудар, я расказваў вам, як гэты нягоднік абрабаваў мяне, не раз непаважліва абыходзіўся са мной? Неяк, каб пацешыцца, ён нават прымусіў мяне скакаць пад музыку. Другі раз адаслаў мяне ў Нотынгем верхам, пасадзіўшы на каня задам наперад. Я вельмі шчаслівы, што цяпер ён у вашых руках, гасудар, і ваша вялікасць нарэшце пашле яго на шыбеніцу.
Апошнія словы біскуп прамовіў, ужо ледзь пераводзячы дух, бо ад вялікага ўзбуджэння гаварыў вельмі хутка. Адно імя Робін Гуда ўводзіла яго ў шаленства.
Кароль усміхнуўся і зноў глянуў на паперу. Яго, відаць, не дужа турбавалі крыўды і пакуты біскупа Герфардскага.
— Ва ўсёй Англіі няма ніводнага ёмена, якога я так хацеў бы бачыць, як гэтага Робін Гуда, — сказаў Рычард. — Я жадаю даведацца, як ён кіруе сваёй шайкай. Што за чалавек правіць Шэрвудскім лесам, як я, каранаваны кароль, праўлю краінай?
У зале запанавала цішыня. Раптам кароль рэзка падняў галаву і пільна глянуў на Маленькага Джона праніклівымі блакітнымі вачамі.
— Ёмен, — строга сказаў ён, — тут гаворыцца, што ліст гэты пасылаюць мне з манахам. А дзе ён, манах? Чаму не ён, а ты прывёз мне пісьмо?
— Даруйце, міласцівы гасудар, — сказаў разбойнік. — Манах сканаў у дарозе, і пасланне даверылі мне.
Кароль абыякава кіўнуў галавой. Урэшце яму было няважна, як дайшла да яго вестка, абы яна была праўдзівая.
— Я жадаю бачыць Робін Гуда, — сказаў кароль Рычард Маленькаму
Маленькі Джон нізка пакланіўся.
У знак сваёй манаршай прыхільнасці Рычард узнагародзіў пасланцоў дваццаццю залатымі, прысвоіў ім званне ёменаў кароны і загадаў, каб яны былі пры яго каралеўскай асобе, калі вернуцца ў Лондан з Робін Гудам. Потым даў Маленькаму Джону каралеўскую пячатку, каб ён паказаў яе нотынгемскаму шэрыфу. Шэрыф павінен перадаць Маленькаму Джону палоннага, і ён пад аховай сарака лучнікаў прывязе Робін Гуда ў Лондан да караля.
Разбойнік развітаўся з каралём Рычардам і разам з Мачам паехаў назад у Нотынгем, схаваўшы на грудзях каралеўскую пячатку.
Калі ён з Мачам пад’ехаў да горада, вароты былі наглуха зачынены. Маленькі Джон пачаў моцна стукаць і клікаць брамніка. Неўзабаве той паказаўся на гарадской сцяне і спытаўся, што яму трэба.
— Што гэта значыць? — закрычаў Маленькі Джон, зрабіўшы выгляд, быццам вельмі здзіўлены. — Гарадскія вароты на замках і завалах сярод белага дня! Ты што, заспаў, брамнік?
— Вароты зачынены і ўдзень і ўночы, бо злавілі Робін Гуда і ён сядзіць у глыбокім падзямеллі,— адказаў брамнік. — Мы нікога не пускаем у горад, каб не прабраліся разбойнікі. Яны хочуць уварвацца ў Нотынгем, страляюць у вартаўнікоў, калі ўбачаць іх на сценах. Ужо некалькі нашых забілі.
— А мяне ты мусіш прапусціць, бо я прывёз шэрыфу загад ад самога караля!
Пачуўшы гэтыя словы, брамнік адчыніў бакавую фортку, прапусціў пасланцоў караля і хуценька зачыніў яе зноў. Маленькі Джон убачыў, што вароты ахоўвае вялікі атрад узброеных коннікаў і пешых лучнікаў.
— Мне трэба як хутчэй убачыць шэрыфа, — заявіў Маленькі Джон начальніку, і яго павялі да шэрыфа. Яны засталі яго ў гасцінай.
— Я прывёз загад караля, — сказаў Маленькі Джон і выняў з-за пазухі каралеўскую пячатку.
Шэрыф убачыў пячатку, падхапіўся з крэсла, зняў шапку і пакланіўся, быццам перад ім стаяў сам Рычард Львінае Сэрца.
— Што загадвае яго вялікасць кароль? — спытаў шэрыф.
Маленькі Джон пераказаў яму каралеўскі загад.
— А што зробяць са злачынцам, калі вы прывезяце яго ў Лондан? — пацікавіўся шэрыф.
— Гаварылі, што яго павесяць на шыбеніцы, — адказаў Маленькі Джон.
— Добра! Вельмі добра! — зларадна пацёр рукі шэрыф. — Нягоднік заслужыў такі канец. А дзе чорны манах, якому я даручыў везці маё пасланне? Ён спадзяваўся атрымаць ад караля ўзнагароду за прыемную вестку.
— Ён атрымаў яе, — сказаў Маленькі Джон. — Такую вялікую, што ў Нотынгем ужо не вернецца. Яго ўзнагародзілі па заслугах.
— Грашамі ці зямлёй?
— Зямлёй. Ён атрымаў досыць зямлі і вельмі задаволены шчодрасцю. А цяпер я, пан шэрыф, і мой спадарожнік пойдзем у карчму, падсілкуемся і адпачнём, бо вельмі здарожыліся і прагаладаліся. Заўтра ж нам трэба везці разбойніка ў Лондан.