Белы Бiм Чорнае вуха (на белорусском языке)
Шрифт:
– Яго сiлком кармiць трэба, - сказала Даша Сцяпанаўне.
– Ён занудзiў без гаспадара, таму i не есць.
– Ды што ты!
– здзiвiлася Сцяпанаўна.
– Сабака сам сабе знойдзе. Колькi iх ходзiць, а ядуць жа.
– Што ж рабiць?
– спытала Даша ў Бiма.
– Ты ж так прападзеш.
– Не прападзе, - упэўнена сказала Сцяпанаўна.
– Такi разумны сабака не прападзе. Буду раз у дзень варыць яму кашу. Што ж рабiць? Жывое ж.
Даша нечаму задумалася, потым зняла аброжак.
– Пакуль я не прынясу аброжак, не выпускайце
– спытала яна ў Сцяпанаўны.
Бiм страпянуўся: пра яго!
– Павезлi на самалёце ў Маскву. Аперацыя на сэрца, цяжкая. Асколак жа побач.
Бiм - увесь адзiн слых: "асколак", зноў "асколак". У гэтым слове чуваць гора. Але, калi яны гавораць пра Iвана Iванавiча, значыць, ён павiнен недзе быць. Трэба шукаць. Шукаць!
Даша пайшла. Сцяпанаўна - таксама. Бiм зноў застаўся адзiн бавiць ноч. Цяпер ён не-не i задрэмле, але толькi на некалькi хвiлiн. I кожны раз ён снiў Iвана Iванавiча - дома цi на паляваннi. I тады ён прахоплiваўся, азiраўся, хадзiў па пакоi, нюхаў закуткi, прыслухоўваўся да цiшынi i зноў клаўся ля дзвярэй. Вельмi моцна балеў рубец ад дубца, але гэта было нiшто, калi раўняць з большым горам i невядомасцю.
Чакаць. Чакаць. Сцiснуць зубы i чакаць.
Раздзел 7
ПОШУКI ПРАЦЯГВАЮЦЦА
Гэтае ранiцы Бiм ледзь не плакаў. Сонца ўжо вышэй за акно, а нiхто не iдзе. Ён прыслухоўваўся да крокаў жыхароў у пад'ездзе, якiя праходзiлi паўз яго дзверы з верхнiх паверхаў або падымалiся ўгору. Усе крокi знаёмыя, а яго няма i няма. Нарэшце выразна пачуў туфелькi Дашы. Яна! Бiм уголас даў пачуць пра сябе. Яго крык, калi сказаць па-чалавечаму, абазначаў: "Я цябе чую, Даша!"
– Зараз, зараз, - абазвалася яна i пазванiла да Сцяпанаўны.
Яны абедзве ўвайшлi да Бiма. З кожнаю ён павiтаўся, потым кiнуўся да дзвярэй, спынiўся там, павярнуў галаву да жанчын i патрабаваў, прасiў, павiльваючы хвастом: "Адчыняйце! Шукаць трэба".
Даша адзела на яго аброжак, на якiм цяпер была на ўсю шырыню трывала прымацавана латунная пласцiнка-жэтон з выгравiраваным надпiсам: "Яго завуць Бiм. Ён чакае гаспадара. Добра ведае, дзе дом. Жыве адзiн у кватэры. Не крыўдзiце яго, людзi". Даша прачытала надпiс Сцяпанаўне.
– Якая ж ты добрая душа!
– успляснула рукамi Сцяпанаўна.
– Любiш, выходзiць, сабак?
Даша паглядзела на Бiма i адказала незвычайна:
– Муж мяне пакiнуў, хлопчык памёр... А мне трыццаць год. Жыла на кватэры. Паеду...
– Адзiнокая. Мая ж ты дарагая!
– запрыказвала Сцяпанаўна.
– Ды гэта ж...
Але Даша абарвала:
– Пайду.
– А ад дзвярэй дадала: - Пакуль што не выпускайце Бiма, каб не пабег за мною.
Бiм паспрабаваў працiснуцца ў дзверы разам з Дашаю, але яна адапхнула яго i выйшла разам са Сцяпанаўнай.
Не болей чым праз гадзiну Бiм заскуголiў, потым i завыў ад суму ўголас, так завыў, як пра гэта гавораць людзi: "Хочацца завыць,
Сцяпанаўна выпусцiла яго (Даша цяпер далёка):
– Ну, iдзi, iдзi. Вечарам кашы навару.
Бiм нават i вухам не павёў на сказанае, не зiрнуў у вочы, а кулём зляцеў унiз i - на двор. Чаўнаком паснаваўся па двары, выйшаў на вулiцу, чуць пастаяў, быццам падумаў, а потым пачаў чытаць пахi, радок за радком, нават не звяртаючы ўвагi на тыя дрэвы, дзе стаялi роспiсы братоў i чытаць якiя павiнен кожны сабака, калi хоць крыху паважае самога сябе.
За ўвесь дзень Бiм не знайшоў нiякiх прыкмет Iвана Iванавiча. А надвячоркам на ўсякi выпадак заблудзiў у малады парк новага гарадскога раёна. Там чацвёра хлапчукоў ганялi мячык.
Ён пасядзеў крыху, праверыў наваколле, на колькi хапала яго носа, i хацеў ужо iсцi. Але хлопчык год дванаццацi адышоў ад тых, што гулялi, падышоў да Бiма i з цiкавасцю глядзеў на яго.
– Ты чый?
– спытаўся ён, быццам Бiм мог адказаць на пытанне.
Бiм перш-наперш павiтаўся: павiляў хвастом, але нявесела, нахiлiўшы галаву спачатку ў адзiн, а потым у другi бок. Гэта, акрамя ўсяго, абазначала пытанне: "А ты што за чалавек?"
Хлопчык здагадаўся, што сабака пакуль што не зусiм давярае яму, смела падышоў i падаў руку:
– Прывiтанне, Чорнае вуха.
Калi Бiм падаў лапу, хлопчык крыкнуў:
– Хлопцы! Сюды, сюды!
Тыя падбеглi, але спынiлiся ўсё ж наводдаль.
– Глядзiце, якiя разумныя вочы!
– дзiвiўся першы хлопчык.
– А можа, ён вучаны?
– запытаўся слушна тоўсценькi карапуз.
– Толя, Толiк, ты скажы яму што-небудзь - зразумее цi не?
Трэцi, старэйшы за ўсiх, аўтарытэтна заявiў:
– Вучаны. Бачыш, таблiчка на шыi.
– I нiякi не вучаны, - запярэчыў худзенькi хлопчык.
– Ён не быў бы такi худы i невясёлы.
Бiм i праўда страшна схудаў без гаспадара, i выгляд у яго змарнелы: падвяло жывот, нерасчэсаная шэрсць скудлачылася на баках i пашарэла на некалi блiскучай спiне. Сум i голад не робяць прыгожым i сабаку.
Толiк дакрануўся Бiму да лба, i той паглядзеў на ўсiх з даверам. Пасля гэтага ўсе па чарзе гладзiлi Бiма, i ён не пярэчыў. Адносiны адразу ж наладзiлiся добрыя, а ў атмасферы поўнага ўзаемаразумення заўсёды не так далёка i да шчырага сяброўства. Толiк услых прачытаў напiсанае на латуннай таблiчцы i ўсклiкнуў:
– Ён - Бiм! Адзiн жыве ў кватэры! Хлопцы, ён есцi хоча. А ну па дамах - i - сюды: нясi хто што можа.
Бiм застаўся з Толiкам, а хлопцы разбеглiся. Цяпер Толiк сеў на лаўку, а Бiм лёг у яго ля ног i глыбока ўздыхнуў.
– Дрэнна, вiдаць, табе, Бiм?
– спытаўся Толiк, пагладжваючы сабаку па галаве.
– А дзе ж твой гаспадар?
Бiм уткнуўся носам у чаравiк i так ляжаў. Скора паказалiся адно за адным дзецi. Тоўсценькi прынёс булачку, Дарослы - кавалак каўбасы, Худзенькi - два блiнчыкi. Усё гэта яны паклалi перад Бiмам, але ён нават i не панюхаў.