?ч алуунун аягы

Айгл ШАРШЕН

ч алуунун аягы

Ош шаарынын бир айылында болуп ткн бул окуя токсонунчу жылдын май айлары эле. Анда союздун глдп турган маалынын акыркы жылдары, жаы коомду кпчлк кабыл ала албай турган кез. Глбахар з медсестра болуп иштеч, отпускага чыкмак болуп арыз жазып эми йн кеткени жаткан, чогуу иштеген Назира беш айлык наристени керебетке жаткырып жатканын крп:

– Бул кимдин баласы? – деди.

– Сенин бала, – Нази клп койду,

анткени Глбахар кп жылдан бери трбй жргн эле, кйс Карим эк бала чн кп урушчу.

– Кандайча? – Глбахар ишенип-ишенбей тамашалап жаткандай карады, бткн бою билинээр билинбес калтырак басып курбусун тиктеп калды.

– Чын айтам Гуля, караса кандай татынакай бала, жактыбы сага?

– Ооба, уулбу же кызбы? – деди да керебетке экейип уктап жаткан наристеге лд, – Сулуу экен.

– Уул бала экен, – деди да Нази ага болгон ишти айтып берди, – Бул баланы азыр гана алып келишти, поезддин жолуна таштап кеткен экен, азырынча эч кандай негиз жок, бирок баары бир туугандары чыгат болуш керек.

– Ананайын ай десе, караса тим эле каштары капкара болуп жзнн аппактыгын, кандайча таштап салышты экен? – Глбахар наристени колуна алып жзнн сйд, – Денсоолугу кандай экен?

– Текшерип жатышат, анализдерин алды, трт-беш айлык го, ыраспы?

– Ошондой го? – Глбахар баланы ойлуу бооруна кысты, – Бйтйгн садагам десе, ушундай бир наристени кудайым мага дагы берип коеор бекен Нази? – Кздрн жаш кылгыра тшт.

– Кабатыр болбо курбум, кудай деген куруу калбайт дешет эмеспи.

– Туура, кудайым куруу койбос…

– Бала кандай ыйлаган жокпу? – деп башкы врач кирип келип Глбахар ктрп турганын крп, – Оо Гуля, бала жактыбы? – деди кл карап.

– Жакты агай.

– Эмесе ата-энеси же туугандары табылганча сен карап тур.

– Кантип? – Глбахар башкы дарыгерди тагала карады, бала багып крбгнг жрксд, кйснн тартынды, – Эмчек эмген баланы багуу оой эмес го?

– Кнп кетет.

– Макул, – деп Глбахар ойлонуп калды, башкы дарыгер чыгып кетти. Нази эк кпк сйлшп отуруп анан йн жнд: «Каримге айтайын, макул болсо бага берейин, ушунча таштаган неме келе коймок беле», – деп ойлонуп келсе Карим келе элек экен. Кндгдй эле з ишин жасап кыбырап жрп дагы баланы ойлой берди, ата-энесине дагы кеешмек болду, Карим эшиктен киргенде кубанычтуу каршы алып жайдарылана карады эле жактырбагандай:

– Эне эркек тргнсп эмне кубанып алгансы?

– Жакшы кабарым бар, сен макул болсо эле болду.

– Эмне деген кабар?

– Бала багып алсак дедим эле…

– Кандай бала?

– Уул бала экен, бирлр таштап кетиптир.

– Кереги жок, з трй албай бирнн баласына жалдыраткы келип жатабы? – Ачуулана бурк этти Карим.

– Анда зм багам.

– Эмне?

– Бала баксак ошонун арты менен балалуу болуп кетээрбиз.

– Жомогуду кой, эмне кылса ошо кыл, – Карим дилинде макул болгонсуганы менен сыртына чыгарбады, – Кардым ачты, бирдеме берчи.

– Жуунуп келбейсиби, тамак

даяр.

– Ооба, – Керим сыртка чыгып кетти.

Глбахар знч ойго батып: «Мен балалуу болууну каалайм, мр бою Каримдин суз, муздак кз карашына тоуп жр албайм, эне болуп, наристенин ырахатын, тун клксн угуп бактымды баладан табам, ал з сйгн чн зн тблк туюкка камап алып, знн муз каптаган аралында жашай берсин», – деген чечимге келди. Карим кирип абалкысындай эле суздукка капталган муздак кз карашы менен Глбахарды бир карап алды да дасторконго отурду.

– Уул бала, татынакай, сйкмд экен, – деп койду Глбахар кйсн тамак куюп сунуп жатып.

– Деги аны кыргыз баласы бекен?

– Ооба-ооба, кыргыз эле, – Глбахар шаша жооп берди.

– Ата-энеси чыгып калсачы?

– Чыкпайт, – Глбахар ишенимд айтты.

– Кайдан билеси, бир кн чыга калса з жаман.

– Крбз да, чыкса чыгаар, башкы дарыгер з бага бер деди, ал менин балалуу боло албай жргнмд укса керек, баланын артынан бала келет дешет го, балким кудайым бизди дагы кубантып коеор…

– з бил, издеп жатышыптырбы?

– Милицияга айтып дайындады.

– Аа-а, – деп койду Карим.

Бул йблнн бирге жашаганына жыйырма жылдан ашып калса да бири-бирине муздак бойдон эле… Каримдин з жактырып жргн кызы бар эле, бирок аны агасы бербей койгон, акын агасынын клн калтыргысы келбей ал кыз Каримге болбой койгон. Глбахар бир йдн тун кызы, бирок трлгндн ыйлаак болгондуктан апасы ага энелик мээримин бере албады, бир кн апасы каргап-шилеп жаткан:

– Жаагы сынып эле ыйлай берет, дегеле баладан башкача болду, лп кеткир ээ!

– Трбй эле койбойт беле? – деди атасы кк эте.

– Мен кайдан билейин, мунун мындай ыйлаак болоорун.

– Чоойсо ыйлаагы калаар.

– Эк, тажап кеттим, – Силкине ч айлык кызын тртп койду, бакырадаган наристе ушул учурда жарк этип клп койду, – Клп койгонун кара.

– Клс клт да, ыйлаактыгы ошол мунун, бала ыйлабай чоойчу беле? – деп атасы кызын алып ктрмк болду, – Иштебесем зм багат элем, – Абдраим й ичинде ары басты.

– Бага бер.

– Эмне болду? – Эшиктен Абдраимдин апасы Глпари келди, – Кызыды ктрп алгансы го?

– Ооба, энеси муну жактырбай ыргытканы жатат.

– Ок, эмнеге ыргытат? – Глпари чоочуй келинин карады.

– Ыйлаак…

– Капырай де, бала ыйлайт да, ыйлабай чоойгон бала болобу?

– Апа, кн-тн дебей ыйлайт, же уйку бербейт, же иш жасатпайт.

– Сабира, андай эле баладан тажап жатса мага бер, абысыныдын согончогу канабай жрт, кандай гана багып алаар экен.

– Алып кетииз, багып алышсын, – деди Абдраим Сабирадан мурун эле, – Бала тапкандыкы эмес баккандыкы.

– Ой ала бергиле апа, дегеле тойдум, – деди Сабира дагы, Глпари келининин мерездигине тагала баланы ороп, чулгап алды да ктрп алып з йн кетти, кич баласы йлнгнн трт-беш жыл болсо да балалуу болбой жргн, кубана Глбахарды ктрп кирген Глпари уул-келинине: