?ч алуунун аягы

ШАРШЕН Айг?л

– Жакшы кылгансы, эми эртеден баштап сени подвалга бекитейин ээ, дкндр рттнп, эшикке чыга албай тамак ашыбыз да тгнд, кокус бир жарым келсе сени крбсн.

– Макул, – Мукарам улутуна отуруп калды.

Айткандай эле эртеси алардын йн беш-алты збек келди, Карим менен сйлшп тн ичинде кайра кетти. Бирок эч нерсе

дебеди. Ошентип Ош шаары буду-ча тшп, рт жыттанып турду, согуш басылып чодор келип элди ынтымакка чакырып, бузулганды тзмк болуп, качкан элди чогулта баштады. Жетим балдарды, кароосуз калгандарды убактылуу жайларга жайгаштырып кайрадан куруу иши башталып тынчтык км ср баштаганда Азатты Шухрат туугандарын ээрчитип келип алып кетмек болду. Карим менен Глбахарга кийим-кече алып келиптир, эшигине аш басып ыраазылык алып анан жнмк болгондо Глбахар аябай ыйлады:

– Каттап тургула, Азат менин дагы балам болуп калды.

– Ооба апажан, катышып турабыз, чоойсо келип турат.

– Силерге да рахмат, з балаардай кылып асырап бердиер, эми энеси лс да атасы бар, з колунда ссн, – деди агаларынын бири.

– Баламды з балам деп дилимди, динимди бердим, мээримимди тктм, аман болсун.

– Ми мертебе ыраазымын, – деп Шухрат колун бооруна ала экейип Каримдин колун кысты, – Аман болууздар.

– Жакшы баргыла, – деп эк узатып чыкканда Азат Глбахарды карап ыйлап колдорун сунуп талпына берди. Шухрат болбой ылдамдай басып кетип жатканда чырылдап чалкалап ыйлаганда кайра артына кайрылып келип Глбахарга баланы бере койду эле моюндан кучактап наристе кеткиси келбегендей ккргн башын коюп алды. Шухрат колун созо:

– Кел уулум, апаны кыйнаба, ансыз дагы апа зорго турат, кетели, келе гой, – деди эле таптакыр барбай качып туруп алганда Глбахар:

– Эми уктасын, отура тургула, уктагандан кийин алып кеткиле, – деп бооруна кысып йг кирип кетти, эне-бала бири-бирин

кыялбай йд кпк кармалды, Глбахар з колу менен акыркы жолу тамак берип тойгузуп, андан кийин жаткырып алып таптап кндгсндй уктатты, катуу уктаган кезде з ктрп чыгып, – Тез алып кетип калгыла, – деди да бурулуп йг кирип кетти. Шухрат баланы этияттап бооруна кысып алып кетип жатты…

Глбахар кирип эле бк тшп жатып калды, сырттан кирген Карим унчукпай отуруп калды, ал ушул учурда гана сезгендей болду эне-баланын сйсн, аялына боору ооруду, кн знд туруп чындыкты айтуудан тайсалдап куру намыска жедирип жргнн: «Ачык айтсам бекен, мен муну эмнеге кармап жрм, жрк сйгн адамыма жетпей калганым чн бул кнл эмес го, мен адам эмесмин, бир адамды глдй соолутуп жатам, кудай алдында мен з кнмд мойнума алышым керек», – деп ойлогону менен кдннд бир н аны кайраттантып: «Жок, ал сыр з менен кетг тийиш, билбеген бойдон калганы жакшы», – деди да туруп кетти, ал зн алаксытуу чн, клн ачуу чн баягы келинге бармак болуп йдн чыкты. Глбахарды сооротуп бир жылуу сз айтып жанында болууну ойлободу. Ал кетээри менен Бекзат келди, ыйлап жатып уктап калган Глбахар эшик ачылганда ойгонуп кетти:

– Оо жее, уктап жаттыыз беле?

– Ооба, Карим кана?

– Билбейм, йд беле?

– Ооба, сыртта жок бекен?

– Жок.

– Кел-кел, – Глбахар сыртка кгм кирип калганын терезенин карагылап калганынан билип жоолугун одой салынып ордунан турду.

– Ушу акем сизди чанып жрт го, жее.

– Ошентсе кана, мага уруксат бергени жакшы эле.

– Ийи?

– Деги тажап кеттим, айтпай этпей жоголуп кетет.

– Балаар кана?

– Алып кетти.

– Туура кылыпсыар, бир сартты бага бербей.

– Койсочу, сартпы башкабы, бала деген бала да.

– Ошентсе да…

Конец ознакомительного фрагмента.