?ч алуунун аягы
Шрифт:
– Алып кел балам, агадын аялы баланы сйбйт экен, кудайдын буйругу менен балалуу болуп калсаар ажеп эмес, чын пейили менен наристеге мээримиди сал, балам, – деди кудудай.
– Жеем з бердиби? – Уулу Азим апасын ишенкиребей карады.
– Бербегенде эмне, сенин балабы, аныкыбы баары биздин тукум.
– Апа, жеем кайра алып алсачы? – деди Азимдин аялы Адина.
– Албайт, мен турам го? – деп Глпари наристени сунганда Адина кубана колуна алып мемиреп уктап калган наристени пклп ийди:
– Алтыным ий, дегеле кзг сйкмд
– Болду эми, уктап жаткан баланы ойготосу, – деп келинчегинин колунан Азим алды, – Орун салчы.
– Азыр, – Адина шашкалактап балага орун салып жатты.
– Дегеле мемиреп калганын, йнд какылыктап ыйлап жаткан, – Глпари эч нерседен капарсыз бйпйп уктап жаткан наристени мээримге толгон кз менен жылмая карап койду.
– Ошончо эле ыйлаак бекен?
– Айтпа, кн-тн ыйлайт дейт.
– Ыйласа деле мейли, уктабай эле багып алам, – Адина кызды колуна алып трг жаткырды, – Садагам ий, ойгоноор тр деле жок го?
– Баланын периштеси бар сенде балам, буйруса сен дагы трп аласы, ушу кыз ак жолтой болсун.
– Ошондой эле болсо экен, апа, – Адина бйпйп уктап жаткан наристени ойлуу карап калды, – Кудайым ушундай эле бир кыз берсе болду, – Улутунуп жиберди.
– Жараткан пендесин з жалгайт балам, кудай десеер куруу калбайсыар, – Глпари сыртка чыгып кетти.
– Адина, сен муну бага аласыбы? – деди апасы чыгып кеткенде Азим аялына.
– Эмнеге бага албайт экенмин, багам эле, – Адина кйсн булту эте таарынып калды.
– Деги да, з ыйлаак болсо, анын стн бала багып кр элекси.
– Багам эле, керек болсо кандай багаар экенмин, – Адина экейе кызды ууртунан секин п алды.
– Чоочутасы, – деген Азим анын жанына отура калып з дагы наристени п алды, – Бала кандай жакшы крнт ээ?
– Ооба-а, эмдигиче трсм балабыздын алды бешке чыгып калмак, – деп Адина муканып жиберди, – Мени кечирчи, Азим.
– Эмнеге кечирим сурайсы, сенин кн жок, анте бербечи Адина, крс го, биз дагы балалуу болобуз, – Келинчегинин эки бетинен п койду, – Капаланбай жрч ээ?
– Ма-акул эми, – Адина унчукпай сыртка чыкмак болуп баратып кайра эмелеги таарынычы жоголуп жаркылдай карады, – Азим, балага ст алып келиш керек, бизде ст жок, ойгонсо эмне кылабыз?
– Чын эле, азыр мен ст таап келем.
– Кийим-кече дагы карай кел, кызыбызга крм шым алып берели.
– Макул, – Азим шашыла чыгып кетти.
– Кчгм десе, Глбахарым менин, – деп наристени дагы карап жылмайып алды.
Глпари сыртта жрп уул-келининин сзн угуп ичинен сызып алды: «Карангн ай, бир баланын айынан бечараларыма жаман болду, сй менен смрн кал, бири-бирин жакшы кршт, айрылышаар эмес, жаратканым бир наристеди аябай уул-келиниме бир перзент берип койсо экен», – деп ойлуу йг кирди, келгенине бир топ убакыт болсо да козголбой уктап жаткан наристени кз кыйыгынан карап, эбелектей улам аны караган келинин крп шкрн трдн орун алды.
– Азим кайда кетти? – деп сурап койду билип турса дагы.
– Апа,
– Аа-а кагылайын десе, буга азыр кийимдин зарылчылыгы жок, негизгиси бала силерге кнп, эмчекти унутуп тамак ичип кетсе эле болду, эки-ч кнд билбей калат.
– Апа, ойгонуп калды, – Адина баланы ала койду, – Глбахар, кана кызым, карды ачтыбы? – деп чоп эттире п койгондо наристе жарк этип клп койду, – Садагам ий, караса апа, сулуу кыз болот ээ?
– Сулуу болбосо да жрг мээримд болсун, балам.
– Мен чай берейин, алып турууз, – деп Адина Глбахарды кайненесине кармата салды да чай даярдап алып, – Апа, упчу жок эмнеге берем? – деп айласы куруй тшт.
– Мен ылдыйкы йг барып упчусун алып келе калайын, – деп Глпари ордунан турду.
– Жееме мен эле барайын апа, сизди убара кылбай эле.
– зм эле барайын, сен кызыды алып отура бер, балам, – деп сыртка чыга бергенде Азим келип калды.
– Апа, ст алып келдим, аптекадан упчу алып алдым.
– Алдыа кетейин десе, ырас кылган турбайсыбы, ылдыйкы йг барайын деп жаттым эле, – Эне-бала ээрчише ичкери киришти. ч йрл наристеге ст берди эле упчу эмбеген неме кайсактап жатып зорго ичти, негедир какылдап ыйлаган кыз момурап эле калды. Адина менен Азим ортого алып улам бири ала коюп эркелетип ал тн эрмеги бала болду. Тнд ыйлап бир аз эмчек издеген болду, бирок ст берип койсо болпоюп уктап калды. Адина Глбахар кнгнч кийим чечип жатпады, улам туруп ст берет, кургактап жалаяктарын жууп тктйт. Сабира бир басып келген жок, Абдраим з чнч кн келди, бирок баягы какылдап жаагын баспай ыйлаган Глбахардын болпоюп эле Адинанын алдында отурганын крп тагалды.
– Кызыар кыйнаган жокпу? – деди назар сала келинине кайрылып.
– Жок аке, кыйнаган да, ыйлаган да жок, – Адина жылмая жооп кылды.
– нн басчу эмес эле, ушу силерге келгиси келип жаткан го?
– Ошондой, наристе дагы билет, эми Сабира дагы трп алат, биз Глбахарды бербейбиз, – деди Глпари кл, – Биздин кызыбыз болду.
– Мейли, Азимдин баласы дагы менин балам, – Абдраим ордунан турду, – Мен кеттим, ыйлап кыйнадыбы деп келгем.
– Сабира эмчеги толуп кыйналбадыбы?
– Жок, толгон деле жок дейт.
– Капырай, ушунча да мерез аял болот экен да.
– з балага салкын экен, – деген Абдраим чыга жнд, знн кызын колуна алуудан тартынып, эки кнд эле жат боло тшкнн ичи ачышып йн келди.
– Ыйлаптырбы? – деди Сабира.
– Сага эмес Адинага берсе болмок ошол кызды, баргандан бир да жолу ыйлабаптыр, клп отурат келиндин алдында.
– Чоое берсин, акыры биздин балабыз да.
– Эми ошону менин кызым деп кантип айтасы, Адина аны йрлп тш карап жатканын крп ичим ачышып кетти, сенин мерездигиден болду, эми барганда колуа алчу болбо, – деп Абдраим жиндене кетти, – Бала тапкандыкы эмес, баккандыкы дегенди билесиби?