Чорная страла
Шрифт:
Калі праз некалькі хвілін з завулкаў Шорбі галопам вылецелі сорак вершнікаў, на пустэльным беразе каля маленькага доміка было ціха і гола. Дзік са сваімі людзьмі сядзеў ужо ў харчэўні «Казла і валынкі» і здымаў з сябе даспехі, каб хоць крыху паспаць перад ранішнім спатканнем.
Раздзел III
Крыж Святой Дзевы
Крыж Святой Дзевы стаяў непадалёку ад Шорбі, на ўскрайку Тэнстолскага лесу. Тут злучаліся дзве дарогі — адна ішла лесам з Халівуда, другая — тая, па якой летам адступала
Дзік з'явіўся да гэтага крыжа каля сямі гадзін раніцы. Холадна было па-ранейшаму; зямля, пакрытая срэбраным інеем, здавалася сівой, на ўсходзе займалася барвова-рыжая зара. Дзік сеў на прыступку пад крыжам, захутаўся ў свой плашч і зорка агледзеўся па баках. Чакаць яму давялося нядоўга. На дарозе, што вяла з Халівуда, з'явіўся джэнтльмен у бліскучых латах, паўзверх якіх была накінута мантыя з каштоўнага футра; ён ехаў няспешна на цудоўным баявым кані. Услед за ім, трымаючыся на адлегласці дваццаці ярдаў, рухаўся атрад вершнікаў, узброеных дзідамі; але, убачыўшы крыж, воіны спыніліся, і джэнтльмен у футры рушыў да крыжа адзін.
Ён ехаў з паднятым забралам; твар у яго быў уладны і горды, што адпавядала яго пышнаму адзенню. І Дзік не без збянтэжанасці рушыў насустрач свайму палонніку.
— Дзякую вам, мілорд, за дакладнасць, — сказаў ён і нізка пакланіўся. — Ці не заўгодна вашай светласці сысці на зямлю?
— Мы тут адны, малады чалавек? — спытаў рыцар.
— Я не такі храбрэц, — сказаў Дзік, — і павінен прызнацца вашай светласці, што ў лесе, каля гэтага крыжа, ляжаць мае сумленныя хлопцы са зброяй напагатове.
— Вы зрабілі мудра, — сказаў лорд, — і я вельмі гэтаму рады, таму што ўчора вы біліся як безразважны сарацын, а не як вопытны хрысціянскі воін. Зрэшты, не мне аб гэтым гаварыць, паколькі я быў пераможаны.
— Вы былі пераможаны, мілорд, толькі таму, што ўпалі, — адказаў Дзік. — Калі б хвалі не прыйшлі мне на дапамогу, я б загінуў. Я да гэтага часу нашу на целе знакі, якімі пазначыў мяне ваш кінжал. Мне думаецца, мілорд, што ўся рызыка, гэтак жа, як і ўсе выгоды ад гэтай маленькай сляпой сутычкі на беразе, выпала на маю долю.
— Я бачу, што вы даволі разумныя, каб не хваліцца сваёй перамогай, — заўважыў незнаёмец.
— Не, мілорд, — адказаў Дзік, — для гэтага асаблівага розуму не трэба. Цяпер, калі пры святле дня я ўбачыў, які адважны рыцар здаўся — не мне, а лёсу, цемры і прыліву — і як лёгка бой мог прыняць зусім іншы паварот для такога нявопытнага і неабчасанага воіна, як я, я трохі збянтэжаны сваёй перамогай, і вам, мілорд, гэта не павінна здавацца дзіўным.
— Вы добра кажаце, — сказаў незнаёмец. — Як ваша імя?
— Маё імя, калі вам заўгодна ведаць яго, Шэлтан, — адказаў Дзік.
— А мяне называюць лорд Фоксгэм, — сказаў рыцар.
— Дык вы апякун самай мілай
— Хіба вы не выхаванец сэра Дэніэла? — спытаў лорд Фоксгэм. — Калі вы сын Гары Шэлтана, то, наколькі мне вядома, сэр Дэніэл павінен быць вашым апекуном.
— Ці не заўгодна вам, мілорд, сысці з каня? Я раскажу вам падрабязна, хто я такі, якое маё становішча і на якіх падставах я асмельваюся прасіць у вас рукі Джааны Сэдлі. Прысядзьце, калі ласка, мілорд, вось на гэтую прыступку, выслухайце мяне да канца і не судзіце мяне строга.
З гэтымі словамі Дзік працягнуў лорду Фоксгэму руку і дапамог яму злезці з каня; ён прывёў яго на выспу да крыжа, пасадзіў на тое месца, дзе нядаўна сядзеў сам, і, пачціва стоячы перад сваім высакародным палоннікам, расказаў яму ўсё сваё жыццё ажно да ўчарашняга дня.
Лорд Фоксгэм уважліва яго выслухаў.
— Майстар Шэлтан, — сказаў ён, калі Дзік скончыў, — вы адначасова і самы шчаслівы і самы нешчаслівы малады джэнтльмен на ўсім свеце. Але шчасце сваё вы заслужылі, а няшчасце атрымалі незаслужана. Не падайце духам, вы набылі сябра, які можа і хоча вам дапамагчы. Хаця чалавеку вашага паходжання не варта вадзіцца з разбойнікамі, я павінен прызнаць, што вы храбры і высакародны. У час бою вы небяспечны, у час міру пачцівы. Вы малады чалавек з цудоўнымі магчымасцямі і адважнай душой. Маёнткаў сваіх вы не ўбачыце да новага перавароту. Пакуль ланкастэрцы стаяць ва ўладзе, сэр Дэніэл будзе карыстацца імі як сваімі ўласнымі. З маёй выхаванкай справа складаецца таксама не проста. Я абяцаў яе аднаму джэнтльмену, майму родзічу па імені Хэмлі; абяцанне яму дадзена даўно…
— Ах, мілорд, тым часам сэр Дэніэл абяцаў яе мілорду Шорбі! — перабіў Дзік. — І хаця абяцанне гэтае дадзена зусім нядаўна, верагодней за ўсё, што яно хутчэй будзе выканана, чым ваша.
— Ваша праўда, — адказаў лорд. — І вось, прымаючы, апрача таго, да ўвагі, што я ваш палоннік, жыццё якога было ў вашых руках, і, галоўнае, што дзяўчына, на бяду, знаходзіцца ў чужых руках, я даю вам сваю згоду. Дапамажыце мне з вашымі добрымі малайцамі…
— Мілорд! — усклікнуў Дзік. — Гэта ж тыя самыя разбойнікі, за знаёмства з якімі вы папракнулі мяне.
— Разбойнікі ці не, а змагацца яны ўмеюць, — адказаў лорд Фоксгэм. — Дапамажыце мне, і, калі нам з вамі ўдасца адбіць гэтую дзяўчыну, клянуся сваім рыцарскім гонарам, яна будзе вашай жонкай.
Дзік стаў на калена перад сваім палоннікам. Але той, лёгка саскочыўшы з прыступкі каля крыжа, падняў юнака і абняў, як сына.
— Калі вы збіраецеся ажаніцца з Джаанай, — сказаў ён, — мы з вамі павінны стаць сябрамі.
Раздзел IV
«Добрая Надзея»