Чорная страла
Шрифт:
Праз гадзіну Дзік зноў сядзеў у харчэўні «Казла і валынкі», снедаў і слухаў данясенні сваіх ганцоў і вартавых. Дэкуорта ўсё яшчэ не было ў Шорбі; зрэшты, такія адлучкі былі частыя, таму што ў яго пастаянна было мноства самых розных спраў у самых розных канцах краіны. Брацтва «Чорнай стралы», як вядома, было заснавана згалелым Дэкуортам з мэтай помсты і нажывы; многія, зрэшты, з тых, хто ведаў яго бліжэй, глядзелі на яго як на агента і прадстаўніка вялікага Рычарда, графа Ўорвікскага, гэтага праслаўленага вяршыцеля лёсу брытанскага трона.
Як бы там ні было, Дэкуорт адсутнічаў,
Сэр Дэніэл быў устрывожаны ўчарашняй сутычкай на марскім беразе. У маленькім доміку ён павялічыў гарнізон; больш таго, ён расставіў коннікаў на ўсіх прылеглых вулічках, загадаўшы ім пры першым жа трывожным сігнале адразу скакаць да яго. У двары гарадскога дома стаялі асядланыя коні, і воіны, узброеныя з галавы да ног, чакалі толькі знаку, каб выехаць.
Задуманая справа з кожнай гадзінай здавалася ўсё менш ажыццявімай. Раптоўна твар Дзіка прасвятлеў.
— Лоўлес! — крыкнуў ён. — Ты ж быў мараком. Ці не можаш ты ўкрасці для мяне карабель?
— Майстар Дзік, — адказаў Лоўлес, — з вашай падтрымкай я гатовы ўкрасці нават Йоркскі сабор.
І яны адразу ж рушылі ў гавань. Гэтая даволі шырокая бухта раскінулася сярод пясчаных пагоркаў і была акружана пусткамі, выганамі, кучамі збуцвелых бярвенняў і лядашчымі халупамі гарадскіх трушчобаў. У бухце стаяла нямала палубных і бяспалубных суднаў, — адны гайдаліся на якарах, іншыя ляжалі на беразе. Зацяжная непагадзь выгнала іх з адкрытага мора і прымусіла схавацца ў гавані. Чорныя хмары і моцныя вятры з сухім снегападам абяцалі новыя буры.
Маракі, ратуючыся ад холаду і ветру, уцякалі на бераг і шумна весяліліся ў партовых шынках. За некаторымі суднамі, што стаялі на якары, ніхто нават не прыглядваў; і з кожнай гадзінай, з кожным свежым парывам ветру такіх безнаглядных суднаў рабілася ўсё больш і больш. Якраз на гэтыя судны, і асабліва на тыя з іх, што стаялі далей ад берага, Лоўлес і звярнуў сваю ўвагу. Дзік даў яму свабоду дзеянняў, а сам прысеў на якар, да палавіны закапаны ў пясок, і, прыслухоўваючыся то да завывання ўрагану, то да спеваў маракоў у бліжэйшым шынку, неўзабаве забыў аб усім, акрамя абяцання лорда Фоксгэма.
Лоўлес крануў яго за плячо і паказаў на невялікі карабель, які адзінока гайдаўся на хвалях каля ўвахода ў бухту. Бледны промень зімовага сонца, што прарваўся праз хмары, раптам асвятліў палубу, і сілуэт судна выразна вырысоўваўся на фоне воблака. Дзік у гэтае імгненне паспеў разгледзець на палубе двух мужчын, якія спускалі з борта шлюпку.
— Вось вам карабель на гэтую ноч, сэр, — сказаў Лоўлес. — Запомніце яго добра!
Шлюпка паплыла ад карабля; у ёй сядзела двое мужчын; трымаючыся ветру, яны паспешліва грэблі да берага.
Лоўлес спыніў прахожага.
— Як завецца вунь той карабель? — спытаў ён і паказаў на судна, што стаяла каля ўвахода ў бухту.
— Гэта «Добрая Надзея» з Дартмута, — адказаў прахожы. — А капітана завуць
Лоўлесу нічога больш і не патрабавалася ведаць. Паспешліва падзякаваўшы прахожага, ён рушыў на пясчаную касу, да якой павінна была прыстаць шлюпка. Там ён спыніўся, чакаючы маракоў з «Добрай Надзеі».
— Кум Арблестэр! — закрычаў ён. — Якая шчаслівая сустрэча! Клянуся распяццем, такую сустрэчу трэба адсвяткаваць! А гэта «Добрая Надзея»? Я пазнаў бы яе сярод дзесяці тысяч караблёў! Цудоўны карабель! Падплывай, кум, мы з табой добра вып'ем! Помніш, я табе расказваў пра сваю спадчыну? Ну вось, я нарэшце яе атрымаў. Я цяпер багаты і болей не плаваю па марах. Я плаваю толькі па элю. Давай руку, сябра! Выпі са старым таварышам.
Шкіпер Арблестэр, даўгатвары, немалады, абветраны непагодамі чалавек, з нажом, прывязаным да шыі тасёмкай, які і паходкай і ўсімі звычкамі ніяк не адрозніваўся ад нашых цяперашніх маракоў, здзіўлена і недаверліва адхіснуўся ад Лоўлеса. Але напамінак праз спадчыну і, галоўнае, п'яная дабрадушнасць, якую з такім майстэрствам разыграў Лоўлес, неўзабаве перамаглі недаверлівасць шкіпера, і ён паціснуў руку бадзягі.
— Я цябе не помню, — сказаў ён. — Але што за важнасць! Я і мой матрос Том, мы заўсёды гатовы выпіць з кумам. Том, — сказаў ён, звяртаючыся да свайго спадарожніка, — вось мой кум. Я не помню, як яго завуць, але гэта няважна, ён цудоўны марак. Пойдзем вып'ем з ім і яго прыяцелем.
Лоўлес павёў іх у нядаўна адчынены шынок, які стаяў крыху ўбаку і таму менш перапоўнены, чым тыя, што знаходзіліся бліжэй да цэнтра гавані.
Шынок гэты ўяўляў сабою звычайную пуню, накшталт драўляных пабудоў, якія ў нашы дні можна ўбачыць дзе-небудзь у амерыканскіх лясах. Уся мэбля складалася з дзвюх-трох шафаў, прарэзаных у сценах, некалькіх голых лавак і дошак, пакладзеных на пустыя бочкі замест сталоў. Пасярод пакоя гарэў касцёр, раздзімаемы мноствам скразнякоў; запаленыя там абломкі караблёў напаўнялі ўсё памяшканне густым дымам.
— Вось яна, асалода марака, — сказаў Лоўлес. — Добра пасядзець каля слаўнага агеньчыка і выпіць добрую чарачку, калі на дварэ непагадзь і вецер гуляе па даху! П'ю за «Добрую Надзею»! Жадаю ёй лёгкага плавання!
— Але, — сказаў шкіпер Арблестэр, — у такую пагоду на беразе куды лепш, чым у моры. А як па-твойму, матрос Том? Кум, ты кажаш складна, хаця мне ўсё не ўдаецца згадаць, як цябе завуць. Ды што за важнасць, ты кажаш вельмі складна. Лёгкага плавання «Добрай Надзеі»! Амін!
— Дружа Дзікон, — працягваў Лоўлес, звяртаючыся да свайго начальніка, — у цябе, здаецца, нейкія важныя справы? Дык ідзі, не саромейся. А я пасяджу ў гэтай слаўнай кампаніі, з двума старымі маракамі. Не турбуйся, ты нас застанеш усё за тым жа заняткам, калі вернешся, і я ручаюся, што гэтыя слаўныя хлопцы ад мяне не адстануць. Мы ж не якія-небудзь берагавыя пацукі, мы старыя, бывалыя марскія ваўкі.
— Добра сказана! — падхапіў шкіпер. — Ідзі, хлопчык. А твайго сябра і майго добрага кума мы затрымаем тут да світання, клянуся святой Марыяй! Я так доўга прабыў у моры, што ўсе косці мае набраліся солі, і цяпер, колькі б я ні выпіў, мне ўсё мала.