Каласы пад сярпом тваiм. Кнiга II
Шрифт:
– І скіньце чаравікі. Раса... Вось вам пантофлі. Адтапчыце заднік – іначай не ўзлезуць.
Яна стала на калені і свечкай падпаліла бяросту ў каміне. Папоўз угору дымок, потым жаўтаваты агеньчык. Зыркі, сіне-чырвоны агонь вырваўся з палону і ахапіў дровы. Полымя заскакала па яе абліччы. Ад гэтага, а можа, ад чагосьці іншага, вочы ў яе былі сумныя.
Па сценах бегалі чырвоныя блікі. Яна села насупраць яго.
– Ну вось, давайце будзем глядзець у агонь.
Ён раптам убачыў, што яе туфлікі таксама цёмныя ад расы. Працягнуў
– І вы яшчэ смееце даваць мне парады? Ану вазьміце назад свае пантофлі.
– Я да агню.
Алесь пашукаў вычыма і ўбачыў на кіліме чорна-чырвоны плед.
– Прыпадыміце ногі... Вось так... І так...
Ён узняў вочы, і яны сустрэліся з яе вачыма. Большыя, чым ва ўсіх людзей на зямлі, яны ўважліва, нібы ўпершыню бачылі, глядзелі на яго.
Чырвань плесканулася па ягоных шчоках. Ён зразумеў, што зрабіў нешта такое, пасля чаго ні яму, ні ёй нельга будзе нават здалёк зірнуць адно на аднаго, а не тое што гаварыць, як усе астатнія людзі.
Яна ўзяла яго руку.
– Што з вамі здарылася? Што?
Ёй дорага каштавалі гэтыя словы і гэты рух. Сэрца падала. Але яна бачыла гэтую пакутную чырвань і тое, як ён потым збялеў.
– Не ведаю, – сказаў ён.
Яго сапраўды калаціла.
Прыклала нерухомыя вусны да яго лоба.
– Нічога. Гэта проста ад цеплыні выходзіць холад.
Рука хлопца ляжала ў руцэ жанчыны. Ён асмеліўся і, працягнуўшы другую руку, узяў далоньку і схаваў яе ў сваіх далонях.
– Глупства, – сказаў ён. – У мяне ў вёсцы была вавёрка. Калі, бывала, зробіш з далоняў “хатку” з круглым уваходам, то яна адразу залезе туды, накрыецца хвастом і спіць. Вось так і зараз.
Яна паварушыла вялікім пальцам схаванай далонькі.
– Вось і хвост... Сапраўды, глупства.
– Вядома, глупства.
Скакаў агонь. Чырвоныя водбліскі бегалі па яе абліччы. Яно было бледнае, з пяшчотнай і дзівосна гожай скурай.
– Добра? – спытала яна.
– Добра, – сказаў ён.
– То навошта было ісці ў ноч? Чалавеку нельга быць аднаму.
– Чалавеку, які ненавідзіць, нельга быць з людзьмі. Яго трэба цурацца, як заразнага. І я не маю права на паблажлівасць людзей.
– Чаму?
– Я сёння забіў двух чалавек... Ці то я не забіў... Але я ўявіў сабе, як гэта буду рабіць.
– Такое злачынства ёсць у кожнага.
– Хіба? І ў вас?
– Вядома. Памятаеце, як мы на масленай зрабілі гулянку ў “дзікай зале”? Акторы і вы. Памятаеце, крылы былі вакол, і лікі, і жэсты пакоры і гневу?
– Памятаю, – сказаў Алесь.
– І песні памятаеце?
Гукі “Каханага” ўзніклі ў вушах Алеся. Клікалі і як быццам абяцалі нешта галасы. І ён зноў плакаў ля ног гранітнай фіванскай малпы: “Божа, аддалі ад мяне”.
– Памятаю, – збялеў ён.
– Ну вось. Я разумела тады. Яны таксама зрабілі нешта накшталт забойства.
– Вы не спявалі, – сказаў ён.
– Я не спявала.
– Я не магу ненавідзець, –
– Так будзе, – сказала яна.
– Калі?
– Хіба я знаю калі? Напэўна тады, калі вось гэтыя старыя дачакаюцца дзяцей. Усіх. Тых, што забылі і што здрадзілі, і тых, што ў кайданах, і забітых. І, галоўнае, тых, што кожны дзень рабілі для другога хоць маленькае дзіва. Калі чалавек, кожны чалавек, вельмі захоча зрабіць другому хоць маленькае дзіва – свет зробіцца светам дзіваў.
Ён схіліўся і прынік галавою да яе рук.
Яна ціха ўстала, падышла да акна і расчыніла яго. У пакой уварваўся салаўіны пошчак.
Потым яна села зноў на сваё месца. З птушынай песняй нібы ўладна ўвайшло сюды, у ціхі пакой, тое, што ён пакінуў на беразе сажалкі: гартанны крык леляка, ап’яненне хмызоў і прыгажось, падобная на здзек.
Ён узняў на яе вочы і ўсё зразумеў.
– Не ідзі, – сказала яна глуха. – Застанься... Калі ласка, хутчэй, хутчэй пацалуй мяне.
Несцерпна калацілася сэрца. Яго ўдары былі, як грозныя ўдары молата. Распасцёрты на спіне, як зрынуты нечым магутным і пагрозлівым, ён бачыў праз адчыненыя дзверы зыркае полымя каміна – і гэта было як быццам яго збіраюцца катаваць агнём.
Полымя. Полымя. Жарынкі ў каміне нібы хутка мяняюцца месцамі. З акна плыве сіняя халаднаватая ноч. У ёй водар лістоты і вільготны пах ставоў, вада якіх настоена на вярбовай кары, карчах і водарасцях.
Але ўсё гэта пакрывае, глушыць утрапёны салаўіны гром. Нібы толькі адна, апошняя ноч засталася ім для песняў і жыцця.
Расплываецца, адыходзіць некуды сляпая нянавісь. З кожным ударам сэрца расце і запаланяе істоту холад, замілаванне, чысціня і боль. І яшчэ вялікі, да самага краю зямлі, і злітны, нібы з аднаго сэрца, посвіст маленькіх птушак у вільготных хмызах.
Залатая галавешка ўпала ў каміне, узняўшы полымя і рассыпаўшы іскры. У яе святле ён убачыў доўгія іскрыстыя валасы і вочы, якія зараз былі толькі чорныя і глядзелі на яго, нібы просячы літасці і адначасова адмаўляючыся ад яе.
Яны ляжалі побач, ён – на спіне, яна – прыціснуўшыся да яго, на баку, і глядзелі ў ноч.
– Чуеш, гэта вярбовая кара, – сказаў ён. – А вось ландышы... А там, відаць, з самага глыбокага яра, дзе сплывае адзіны лапічак снегу... бо ледзяныя крыніцы... чуеш?
– Не. Кару чую, ландышы чую... А што?
– Апошняя анемона... А вось пабегі вампір-травы.
– Чаго?
– Ну, яшчэ завуць вужова зелле. Зноў ландышы... І вось “лясны мёд”.
Маўчанне.
– Не чую. Нічога больш не чую.
Салаўі грымелі, як перад загібеллю. І ад гэтай песні і ад дотыку рукі пашыраліся грудзі і цямнела ў вачах...
...Ля сваіх вачэй ён бачыў яе вочы.
Яны былі большыя, чым ва ўсіх людзей на зямлі.
...Пагрозліва схіленае аблічча бліжэй і бліжэй.