Круглы год. Хоку беларускiх паэтаў

Антонаў Андрэй

* * *

Цёмны шэры ліст падае на першы сьнег, нахіляюся.

* * *

У вакно гляджу, на стале астывае шклянка малака.

* * *

Над таполямі шэра-маціцовае неба студзеня.

* * *

Сонны настрой — вуркоча рэпрадуктар, слоў

не разабраць.

* * *

Гляджу на шэрань і не магу пакінуць занятак марны.

* * *

Мокрая далонь — бо на ёй дадому нёс першы цёплы сьнег.

* * *

Марозны ранак, двухгадовая дачка шукае поўню.

* * *

Падняўшы з долу, павесіў на галіну дзіцячы шалік.

* * *

Ціха, сьняжынкі на паркавыя вазы апускаюцца.

* * *

Надпіс на сьнезе, вецер схапіў і панёс белую думку.

* * *

Белая шыба; сонечны, марозны дзень толькі пачаўся.

* * *

Шэрань на слупах. Не спыняецца цягнік ля вясковых хат.

* * *

Сваім холадам бела-блакітны аркуш запалохвае.

* * *

Парэзаў палец, выціраю цёмную кроў зь белага стала.

* * *

Згадаю вясну — сьнег і лёд на імгненьне зазелянеюць.

* * *

На ўчарнелы парк зноў зімовыя дажджы сеюцца штодня.

* * *

За нізкім плотам цяпла й вясны чакае гарод пад сьнегам.

* * *

Апякаюць твар вецер і сьнежаньскі дождж, лёд на паліто.

* * *

Цаліком іду, сорак дзён парожняя дзедава хата.

* * *

Пануе шэрасьць — на местачковым пляцы туман адліжны.

* * *

Засьнежаны сквэр, сабачы брэх над рэчкай разьлягаецца.

* * *

Качар

на хвалях вузкай балотнай рэчкі, сьнег на берагах.

* * *

Пяро на сьнезе кінула чорная птушка, каму, як ня мне?

* * *

Так па-японску — празь белыя жалюзі глядзець на зіму.

* * *

За вакном ляціць вечарова-чорны сьнег праз маю душу.

* * *

На зялёны лёд бела-жоўты цяжкі сьнег падае праз дождж.

* * *

Вечар, ліхтары над пустой дарогаю нахіліліся.

* * *

Шафа зь люстэркам, там сьпяць пах нафталіну і зімовы дух.

* * *

Мяккі сьнег ляціць; раптам шэры матылёк у памяці ўзьнік.

* * *

Брудны шэры сьнег вечаровае сонца пазалаціла.

* * *

Чужы чалавек прапанаваў зь ім выпіць моцнай гарбаты.

* * *

Навокал сьнегу — ні прайсьці, ні праехаць — насыпаў люты.

* * *

Цьвярозы мароз, за лесам вежавы кран, лілёвы вечар.

* * *

З дачкой на руках дамоў, на пяты паверх, падымаюся.

* * *

Чорная кава астыла канчаткова, нарэшце — крокі.

* * *

Сьвятло зьбіраю, каб асьвятляць сьвет сноў зімовай ноччу.

* * *

Надакучвае пасылаць падарункі самому сабе.

* * *

Чорны тэлефон, як скарбонка, прыхаваў галасы сяброў.

* * *

На адпачынку раніцай люблю згадаць каляровы сон.

* * *

Дваццаць год прайшло, а ракавіна тоіць галасы мора.