Круглы год. Хоку беларускiх паэтаў

Антонаў Андрэй

* * *

Колькі радасьці яны раней дарылі — лісты каханкі.

* * *

Чалавечы лёс. Не хапае нават слоў, што ні гавары.

* * *

Зараз я сябе у люстэрку не пазнаў… Зрэшты, ну і што.

* * *

Добрая душа — ён

і зь дзецьмі гаварыў, як з дарослымі.

* * *

Гартаю кнігу, у гармідары літар зьяўляецца сэнс.

* * *

Нараджаемся, паабяцаўшы Богу хутка памерці.

* * *

Самы лепшы верш запішу на газэце й шпурну ў сьметніцу.

* * *

Верш на паштоўцы запісваю алоўкам, а потым тушшу.

* * *

Чытае хлопчык гучна, па складах, мой верш, ніякаватасьць.

* * *

Бяз дай патрэбы на аловак насадзіў катушку нітак.

* * *

Некалі ў мяне плястмасавы чалавек у скарбонцы жыў.

* * *

Кроплі чарніла ўпалі на чысты стол — зорнае неба.

* * *

Ломкі лябірынт падлічвае памылкі лягічных крокаў.

* * *

І паміж сяброў не магу пазбавіцца адзінотнасьці.

* * *

У прорву часу ляцяць нашыя крокі… Рэха, успамін.

* * *

Пыл, пясок, жвір, жарства, камяні, груды, горы, сьнег, неба…

* * *

Накіроўваю ў падземны пераход свае пакуты.

* * *

Аб кант коміну разьбіваецца погляд на рэчаіснасьць.

* * *

Пазабаўляцца б з такім прывабна-сінім электрадротам.

* * *

Мэтазгоднасьці ўказальнік блакітны не вызначае.

* * *

Адваротная пэрспэктыва дарогі сыходзіцца

ў сэрцы.

* * *

Памыляюся, за павелічальным шклом той жа самы сьвет?

* * *

Хто табе сказаў, што мінулае маё не належыць мне?

* * *

А ці трэба па — мятаць, які зараз дзень, можа, ведаеш?

* * *

Брат мой гаварыў: — О, які ён салодкі, водар атруты…

* * *

Непераможны, як дух безнадзейнасьці, смак самагубства.

* * *

Сустракаюцца не зусім падобныя і сярод блізьнят.

* * *

Так яно лепей, — калі ніхто ня прыйдзе. Крокі пад вакном…

* * *

Два гадзіньнікі і ніводзін не ідзе. Як гэта добра.

* * *

У бясконцай чарнаце бразнуў клямкаю нечаканы госьць.

* * *

Сталёвы месяц, жалезабэтонны мост, срэбная вада.

* * *

Лютаўская ноч, мароз; а мурын ідзе без капелюша.

* * *

Не магу заснуць. Напішу пра галалёд — астуджу душу.

* * *

Каляровы сон завітаў сярод зімы — з кветкамі вяргінь.

* * *

Ноч глыбокая. Перачытваю наноў Іса і Басё.

* * *

Не магу заснуць. Слухаю далёкі гуд аэрадрому.

* * *

Ці не вар'яцтва — марыць пра бессьмяротнасьць лютаўскай ноччу?

* * *

Лётае вецер, страсае зоры на сьнег, рыпяць таполі.

* * *

Ідзе гадзіньнік. А куды? Невядома. Спыню маятнік.

Максім Клімковіч

* * *