Разрушыцель

Сцяпан Стурэйка

Разрушыцель

Іранічна-фантастычная гісторыя з элементамі чорнага гумару і самападману

Прысвячаецца ўсім палеглым у баях за спадчыну

У

старой музейнай падсобцы панаваў паўзмрок. Жоўтае святло ад прыгожай старасвецкай лямпы на падваконні ледзь сягала твараў прыяцеляў. Усе пяцёра схіліліся над дубовым ампірным сталом. Стол не прызначаўся для распіцця напояў – гэта быў экспанат з нумарам захоўвання 34-412б. Але так ужо павялося – музейшчыкі могуць дазволіць сабе выкрутасы.

Працоўны дзень даўно скончыўся, але гэтым людзям падабалася заставацца тут даўжэй. Рамантычная атмасфера рэнесанснага баторыеўскага палаца найлепш пасавала інтэлігенцкім размовам аб лёсах айчыны і продкавых запаветах.

Перыядычны верталётны строкат, што час ад часу даносіўся з прыадчыненага вакна, не проста вяртаў іх да рэальнасці, але надаваў нейкае дадатковае вымярэнне размовам. Бо ж сядзелі яны не дзе-небудзь, а ў горадзе Нёман, у былым каралеўскім замку, што стаяў на абрыве ракі Кронан. А цякла тая рака па самым краі неабсяжнага Савецкага Саюза.

Ім было даволі хораша. Маленькая бутэлечка з настойкай амаль апусцела. Мікраскапічныя, яшчэ польскага часу кілішкі стаялі тут жа. Заставалася па адной. Як казалі людзі з Усходу – страмянной.

Сёння акрамя музейшчыкаў у падсобцы сядзеў і Данііл Міхайлавіч – адказны супрацоўнік аддзелу культуры Нёманскага аблвыканкама. Хлопец малады, зусім новы туташнім мясцінам. Зайшоў па працоўнай нагодзе, але, паддаўшыся творчай гасціннасці, так і застаўся на вечарыну. Побач з ім размясціліся навуковыя супрацоўнікі ды парачка экскурсаводаў.

Роўна насупраць Данііла трымаў пазіцыю сівы Валянцін Пятровіч – даўні загадчык фондавага аддзелу. Не часта заставаўся ён тут з калегамі, але сёння прывабіўся на новы твар. Цяпер Валянцін Пятровіч ужо добра раскумарыўся:

— Так, так. Усё, што ты, Міша, кажаш, слушна. Людзі і не такое вытвараюць. Часам і не ведаеш, што думаць. Але я ўжо не бяру да галавы. Ну чым здзівіце вы мяне? Прынамсі, я з чысцюткім сумленнем магу сказаць: разумею, што нічога не разумею ў гэтым свеце. А некаторыя і тое, як вужакі! Га? – ён павярнуў галаву да суседа. – Я табе, Сяржук, распавядаў хіба пра свайго неймавернага сябра Палёнага?

— Легенды ходзяць, але вось хачу з вашых вуснаў паслухаць пра гэтага так званага таварыша, – адазваўся чалавек з тварам мастака-афарміцеля. – Вось і Даніілу нашаму Міхайлавічу, мабыць, будзе цікава, так жа?

Данііл заківаў. Астатнія прысутныя таксама захацелі паслухаць неверагодныя прыгоды. Валянцін Пятровіч запаліў папіросу, уздыхнуў і стаў распавядаць:

— Быў у мяне аднакурснік, можа нават і сябар, па мянушцы Палёны. Цяпер ён ужо памёр. Каб не растрасаць загоеныя раны, не буду называць сапраўднае прозвішча – яго родныя дасюль працуюць у сталіцы, ды і ў нашым горадзе засталіся.

Палёны запомніўся як вельмі вясёлы і жыццярадасны хлопец. Як і ўсе мы ў часы юнацтва, захапляўся бунтарствам, філасофіяй ды самвыдатам.

Слухаў, натуральна, рок-музыку, стыляжнічаў паціху, але тое было ўжо не надта модна і наогул да сэрца не ляжала. Яго гарэзны характар увесь час выдаваў свету нейкія надзвычайныя жарты. Яны, гэтыя жарты і жартачкі, былі настолькі вытанчаныя, што людзі часцей за ўсё зусім іх не разумелі. Прыходзілася смяяцца ў адзіноце. Заходзіў часам Палёны да мяне, я бачыў яго сумныя вочы. І спачувальна ўсміхаўся.

Дык вось, пачалося гэта яшчэ на гістарычным факультэце. Гісторыя адрозніваецца ад іншых навук тым, што нават самы сівы акадэмік найчасцей не ведае яе дастаткова добра. Бо што ж там ведаць – даты і факты? Іх мільёны! Старыя савецкія прафесары – няроўня віну – з часам псуюцца. Яны забываюць тое, што калісьці з боем здавалі на спісаных іспытах, становяцца важнымі і напышлівымі. Цкуюць студэнтаў памалу. А наогул – пішуць нецікавыя кнігі і жывуць ва ўласным больш-менш утульным свеце.

Палёны спавядаў метад творча апрацаванага рэалізму. Як сам потым прызнаваўся, за ўсё жыццё ён здзейсніў толькі адзін абачлівы – але наканаваны! – учынак: паступіў на гістфак. Але што паробіш, назад шляху няма. Каб аднойчы канчаткова не з’ехаць з глузду, прыйшлося выкручвацца.

“Я шалею ад іх! Я мушу жыць іначай!” – крычаў ён мне апасля чарговай авантуры, калі мы ўпотай выпівалі ў інтэрнацкім пакоі.

Каб не згінуць на працы ў занальным архіве, але і не згубіць твару, ён вырашыў прыкінуцца, што грае па правілах гэтай дзіўнай гістфакаўскай гульні. Але толькі прыкінуцца! Трэба займацца навуковай дзейнасцю? Калі ласка, зоймемся! Ды не простай, а ого-го якой навуковай! Самай навуковай!

Каб пачаць, трэ было спярша прыдумаць добрую тэму. Умова адна: каб у ёй ніхто апроч цябе ніфіга не шарыў, і лішніх пытанняў не задаваў. А гэта ж у навуковых колах яшчэ і заахвочваецца! Маўляў, даследуе малады чалавек недасяжныя раней далягляды!

“Камсамол РСФСР – актыўны памочнік партыі ў арганізацыі сацыялістычнага спаборніцтва на гарбарных прадпрыемствах рэспублікі ў гады другой пяцігодкі”. Як вам тэма? Або “Сям’я і шлюб украінскіх сялян у другой палове XIX — пачатку XX стагоддзя”. Як на падбор! Галоўнае, як мага далей адсюль, і каб чытаць работу было нецікава ад самай першай старонкі.

У ленінку Палёны схадзіў два разы. Першы – каб скласці спіс навуковай літаратуры. Другі – пачытаць кніжку з серыі “Страны и народы мира”. Гэта каб атрымаць сапраўднае акадэмічнае ўяўленне аб прадмеце “даследавання” і быць па ведах нароўні з акадэмікамі. Далей – толькі вольны палёт. Ужо чаго, а фантазіі хапала аж з гакам. Палёны ў драбніцах распісваў матэрыяльную культуру качэўнікаў, паспяхова лавіў адрозненні ў пантэонах паўночных плямёнаў, вылучаў нюансы пахавальных абрадаў і гэтак далей.

Выходзіла бліскуча! Толькі выдатна на ўсіх іспытах, чырвоны дыплом, удзел у міжнародных канферэнцыях і нават дзве публікацыі! Адна – у зборніку Пензенскага педагагічнага інстытута, другая – ва ўніверсітэцкай малатыражцы. Усё гэта разам дазваляла без праблем праскочыць у аспірантуру. Далейшае жыццё бачылася пераважна ў ружовых колерах.

Але нешта сапсавалася. Не, не тое што прафесура прачухалася. Самому захацелася чагосьці большага. Каб павага ад грамадскасці была ці нешта такое. Яно зразумела – з наяўнымі талентамі Фернанам Брадэлем не станеш. Ды што там – да Сказкіна не дабрацца…