Разрушыцель
Шрифт:
— Не, дзякуй. Крэсла тут няўтульнае, заснуць немагчыма…
— Ага, і паддувае яшчэ, – са шкадаваннем кіўнуў кантрабандыст і адвярнуўся.
На хвіліначку Роберту захацелася распавесці яму пра прыгажосць новага ратэрдамскага маста вось у гэтыя самыя хвіліны, калі толькі ўзнімаеца сонца. Але не для таго ён скончыў універсітэт і прапрацаваў тры гады ў “культурным” дэпартаменце амерыканскай выведкі, каб раскалоцца перад першым сустрэчным.
З гэтай ды іншымі думкамі ён апынуўся перад маленькім акенцам, адказаў на некалькі дзяжурных пытанняў суворага памежніка, атрымаў пячатку ў пашпарт і, нарэшце, з палёгкай уздыхнуў. Уваход адбыўся.
Пасля перасячэння мяжы краявід за вакном, па сутнасці, не змяніўся. Праўда,
Паблукаўшы яшчэ хвілін з дзесяць па вузкіх гарадскіх вуліцах, аўтобус спыніўся на нёманскай аўтастанцыі.
Роберта ніхто не сустракаў. Гатэль быў у пешай адлегласці. Дзякуй богу, карту горада ён надзейна трымаў у галаве. Шлях да гатэля ляжаў праз гістарычны цэнтр. Аб ім ён ведаў нашмат больш, чым які-небудзь сярэдні мясцовы краязнаўца. Спецыфіка задання патрабавала вельмі добрага валодання гістарычным матэрыялам, грунтоўнага папярэдняга вывучэння горада. Ён справіўся з гэтай задачай. Пры падрыхтоўцы вывучыў на памяць спецыяльна падрыхтаваную ў двух тамах гістарычную даведку аб кожнай вуліцы і кожным маламальскі старым будынку: год узвядзення, асаблівыя рысы, характарыстыка стылю, ступень захаванасці, асноўныя каштоўнасці ды, канешне ж, гісторыя жыхароў і падзей, звязаных з імі.
Нават цяжка ўявіць, як можна было скласці настолькі падрабязны даведнік удалечыні ад самога Нёмана. Тым не менш, амерыканскія аналітыкі з “гістарычнага” аддзела, бог ведае з чыёй дапамогай, зрабілі самы поўны збор фактаў, які наогул мог існаваць.
Па праўдзе, цікавіла Роберта толькі апошняя частка апісанняў, дзе распавядаліся гісторыі месцічаў. Рэшта – даты, лічбы ды іншы інфармацыйны хлам – мала што казала пра гарадскі кантэкст.
Горад адразу ўзрушыў яго кантрастам паміж архітэктурным абліччам і агульнай атмасферай, неадпаведнасцю ўбачанага на першым і другім-трэцім паверхах старых камяніц. Там, дзе мусілі быць шумныя кавярні, рэстарацыі, мастацкія галерэі ды разнастайныя лаўкі, панавала цішыня. Толькі незразумелыя канторы ды ціхія невыразныя шапікі. Крамы пакінулі толькі самыя неабходныя, большасць кавярняў і бістро стаялі зачыненыя. Вокны без фіранак сваёю разяўленай чарнатой сведчылі аб бягучым працэсе перасялення.
Дзе-нідзе ў шчыльных шэрагах будынкаў заўважаліся і пустоты. На месцы асобных дамоў узводзіліся даволі звыродлівыя вуглаватыя панэльныя каробкі. Высокія, нязграбныя, пазбаўленыя дэкору і ўсялякай прывабнасці, быццам і не людзям яны прызначаліся.
Роберт выразна ведаў і адчуваў гісторыю кожнага будынка, што бачыў на сваім шляху. Вось тут – прыгожы храм і пры ім кляштар сясцёр брыгітак з высокай званіцай праз дарогу. З сярэдзіны ХІХ стагоддзя кляшторныя будынкі імкліва пусцелі, аж пакуль не засталіся ў іх толькі дзве жанчыны-“аспіранткі”. Сядзелі яны па вечарах на верандзе вялізнага драўлянага лямуса, адна насупраць другой, спрачаючыся, хто хутчэй памрэ і ці хопіць тады малітваў, каб зберагчы ордэнскую маёмасць ад гарадскіх хуліганаў.
А вось тут насупраць жыў мужчына, які прыехаў з Рыгі ды амаль не размаўляў па-тутэйшаму. Затое валодаў выдатнай калекцыяй пудзілаў маленькіх жывёлак. Некаторыя чуллівыя месцічы насілі да яго памерлых сяброў меншых – на ўвекавечанне. Таксама бегалі суседскія хлапчукі: адзін з іх вельмі бянтэжыўся, што фігуркі нежывыя. Той самы хлапчук пазней заснаваў заапарк.
Ці была гісторыя тут, побач з ім? Відавочна, што не. Яна ўжо даўно сышла ў нябыт, памерла разам з носьбітамі памяці. Перад ім паўставала адно непрывабная рэчаіснасць з іншымі праблемамі. І што засталося? Бадай, толькі даты ў паперах.
А яны навошта? У жыцці кожнага гісторыка непазбежна паўстае аднойчы пытанне аб сэнсе дат і гісторый асобных людзей. Адказаць на яго трэба шчыра. Абстрагавацца ад шкалярскага «Ніstoria est magistra vitae», узняцца
Для Роберта шматзначнасць рэчаіснасці заўсёды перакрэслівала падставы для пошуку практычнага сэнсу. Ён верыў у іррацыянальнасць чалавека і, тым больш, у іррацыянальнасць гісторыі. Чым настойлівей спрабаваў нехта патлумачыць працэсы мінулага, тым больш смешным гэта выглядала.
Ад свету прыгодніцкіх раманаў і фантастычных кінафільмаў гісторыю зыскоўна адрознівае заснаванасць на “сапраўднасці”. Усе маленькія гісторыі выцякаюць адна з адной, пераплятаюцца. Іх цікава распутваць, а потым запутваць наноў. Дакладныя даты з’яўляліся толькі злучкамі ў гэтых канструкцыях.
Ідучы праз горад, Роберт, як і любы іншы гісторык, прадзіраўся скрозь павуцінне сэнсаў, павуцінне назаўсёды жывых істот. Для гэтага непадфарбаванасць і пашарпанасць будынкаў не мела аніякага значэння. Але ўсё тое існавала адно ў ягонай галаве. Нёманскія мінакі сёння відавочна не пераймаліся сэнсамі, а, шкадуючы сябе, пляліся на працу.
Думкі з цяжкасцю чапляліся адна за адну. Усё гэта былі развагі стомленага недасыпам чалавека. Нарэшце дайшоў да гатэлю, зарэгістраваўся, атрымаў ад няветлівай дзяжурнай бялізну і зваліўся на ложак. Паспаць выпадала не больш за тры гадзіны.
5
Калі прытомнасць пачала вяртацца, да Роберта спачатку данесліся гукі працуючых рухавікоў, а потым, як перамаўляюцца людзі. Мяркуючы па колькасці галасоў, людзей было вельмі шмат. Роберт расплюшчыў вочы і знайшоў сябе ляжачым на лаўцы пад вялізным навесам. Побач стаялі аўтобусы, напалову запоўненыя пасажырамі. Паўсюль сноўдаліся мужчыны і жанчыны з валізкамі розных памераў і колераў.
“Што гэта? Экскурсійная вандроўка? Турысты?” – падумалася яму.
“Аўтавакзал!” – прыслужліва падказаў розум. Галава шалела, думкі ўпарта не хацелі рабіцца празрыстымі і ледзь намацаныя выслізгалі прэч. Аднекуль, зусім невядома адкуль, праступіла разуменне, што ён хвіліну таму сам выйшаў з падобнага вялікага аўтобуса.
“Куды гэта я ехаў?” – мітусіліся думкі.
“Не, гэта не самае важнае цяпер”, – напіралі ім у адказ іншыя. – “Важна, куды ты ўрэшце прыехаў”.
Сонца стаяла так, нібыта было ўжо моцна па абедзе. Прыпякала. Ён зрабіў высілак і ўладкаваўся на лаўцы паўседзячы. Цяпер гэта выглядала больш прыстойна, чым проста ляжаць. Роберт агледзеўся, намацваючы вокам хоць якія прасторавыя арыенціры. Арыенціраў не ставала. Горад здаваўся абсалютна невядомым. Валізкі побач не было. Магчыма, спёрлі, але папераймацца гэтым ён вырашыў потым, як толькі дазнаецца пра больш важную рэч. Падаецца, ён намераваўся паехаць некуды ў міжнародным аўтобусе. Так, сапраўды! Ён намацаў у нагруднай кішэні вялікі простакутнік паперы, складзены некалькі разоў. Аказалася, гэта квіток на маршрут “Рыга-Прага”. На сённяшні, напэўна, дзень. Цяпер выбар моцна звузіўся.
У галаве сталі з’яўляцца вобразы вялікай п’янкі. Ён быў з сябрамі, ён моцна перабраў. Потым зразумеў, што спазняецца на аўтобус. Яны злавілі таксоўку, заехалі на нейкі прыпынак, на якім стаялі два аўтобусы – адзін з Рыгі ў Прагу, а другі з Прагі ў Рыгу. Відаць, проста сустрэліся на шляху. Адзін з іх пачаў ад’язджаць ад перона, сябры рэфлекторна замахалі рукамі і закрычалі нешта кіроўцу. Цудам яны дакрычаліся да яго. Кіроўца моцна абураўся і… нават не паглядзеў на квіток. Потым правал. Што гэта за аўтобус такі быў? Куды ён мяне прывёз? Ці то Рыга, ці то Прага…