Санэты

Шэкспір Уільям

А рэшта дастанецца хай зямлі,

Бо для цябе яна і не цікава.

Табе у вершах прысвячаю я

Усё найлепшае, што мае сэрца.

А абалонка грэшная мая,

Зямля, няхай зямлі і дастанецца.

Ёй — прах і тлен, сядзіба чарвякова,

Табе — любоў майго жывога слова.

75

Ты

для мяне мацунак лепшы мой,

Як дождж, што ніве смаглай дасць напіцца.

Шчаслівы я каля цябе, з табой,

Як сквапны скнара ля сваёй скарбніцы.

Яму уцеха, што багацця шмат,

Але і страх зладзейскае напасці.

А я не толькі быць з табою рад, -

Хачу, каб свет увесь глядзеў на шчасце.

Тады я задаволены зусім,

Калі са мной ты дзеліш асалоду.

Сустрэць я прагну твой пагляд сваім,

Хоць не заўсёды ён дае лагоду.

Так і вядзе няспынна час мяне:

То маю ўсё, то анічога не.

76

Чаму я не пішу на новы лад,

Не маю ў вершы модных завіхрэнняў?

Чаму мой верш ідзе за радам рад

Без хітрамудрых словаспалучэнняў?

Пішу аднолькава заўсёды я,

Ў старым адзенні ўсе мае лятункі.

У вершах словы — як пячаць мая:

Без подпісу мае пазнаюць думкі.

А ўсё таму, што я пішу ізноў,

Мая любоў, з твайго усё натхнення.

Якіх бы слоў сардэчных ні знайшоў, -

Не зменіць думкі новае адзенне.

Нам так і сонца: штодня маладое,

Хоць з прадвякоў яно адно і тое.

77

Пакажа люстра, як краса знікае,

Гадзіннік плынь імклівую хвілін.

А гэта белая старонка мае,

Як скарб, усё, што ў першым і другім.

Нам нагадаюць зморшчкі ў шкле люстраным

Дарогу, што на могілкі вядзе.

А стрэлкі часу — як бесперастанна

Ён па-зладейску ў нябыт ідзе.

Каб думак шчырых не згубіла памяць,

Ты запішы, і я іх запішу.

Як дзеці родныя, яны устануць,

Нам дапамогуць лепш пазнаць душу.

З старонкі кожнай скарб нам прамяніцца,

А ў кнізе добрай — цэлая скарбніца.

78

Цябе так часта я у вершах клікаў,

Твой вобраз так мне добра дапамог,

Што спевакоў другіх кагал вялікі

Пачаў цябе ўслаўляць, як толькі мог.

І

вочы, што наўчылі пець нямога,

А невукаў — узняцца у прастор,

Мастацтва здольных збольшылі намнога,

У крылле ім далі багата пёр.

А ўсё ж ты мусіш мною ганарыцца:

Мае ўсе творы створаны з табой.

Калі ў другіх твой вобраз прамяніцца,

Дык у маіх — жыве з усёй красой.

І тое, што несамавітасць піша,

Тваёй рукой узведзена на ўзвышша.

79

Пакуль адзін я піў з твае крыніцы, -

Зіхцелі вершы дзіўнай пекнатой.

Але цяпер ім суджана зацьміцца,

А музе — месца саступіць другой.

Я згодзен: варты вартага і варты,

Але што б іншы ні стварыў пясняр,

Ён толькі аддае, што вінаваты,

Ён доўг дае, а не прыносіць дар.

Калі пачне тваю ён славіць цноту,

Дык, значыцца, крадзе ў тваіх жа дзей.

Красу ён славіць — зноў маленькі клопат:

Прыносіць дар, які ў цябе ж крадзе.

Не думай дзякаваць за «пахвалёны»,

Бо сам сабе заплаціш доўг ягоны.

80

Я спраняверыўся ў сабе зусім,

Калі падумаю, які мастак

Складае творы з іменем тваім,

Бо не магу зраўняцца з ім ніяк.

Твая душа — як мора шырынёй,

На ім прастор для ўсякіх ветразей:

І карабель ідзе сваёй хадой,

І човен мой не менш рызыкаўней.

Ты толькі можаш зратаваць мяне,

Бо човен мой — нядужы і стары.

А той плыве бяспечна праз віры,

Таго ніяк пагібель не кране.

Калі я згіну ўсё-ткі ў акіяне, -

Мая пагібель праз каханне стане.

81

Хоць да мяне памрэш ты, хоць пазней,

Калі ў зямлі мае сатлеюць косці,

Ніяк не згасне бляск тваіх вачэй,

Твой вобраз чараўнічай прыгажосці.

Бяссмертным зробіцца тваё імя,

Калі навекі згіну я аднойчы.

Звычайнай будзе могілка мая,

Красе тваёй — усе людскія вочы.

Твой вечны помнік — мой сардэчны верш,

Для нашых дзён, для часу, што настане,

Для тых людзей, з якімі ты жывеш,

Для тых, што прыйдуць пасля іх згасання.

Так, як дыханне з роду ў род ідзе,