Санэты
Шрифт:
45
Агонь з паветрам — розныя стыхіі:
У першай — палкасць, думка у другой.
Яны лятуць, нястрымныя такія,
У непарушнай еднасці сваёй.
Калі яны, як пасланцы кахання,
К табе кіруюць вольны свой палёт,
Зямлі й вады наступіць панаванне,
А ў ім так многа смутку і турбот.
Сумую
Пакуль пасольства прыляціць назад
І скажа мне, што любы мой адзіны
Жывы, здаровы, прывітанням рад.
Якое шчасце! Але без адкладу
Зноў мкнуць яны табе маю спагаду.
46
У воч і сэрца вечная вайна:
Не падзялілі ўлады над табой.
І тая і другая старана
Тваёю захапляюцца красой.
Гаворыць сэрца, што жывеш ты ў ім
І ў тайніку схаваны там на дно.
А вочы кажуць, што ў святле сваім
Адлюстравалі вобраз твой даўно.
Каб скончыць спрэчку, скліканы быў суд.
Паселі суддзі — думкі — ля стала.
Каму належыць што, — сказаў прысуд,
А ў ім развага мудрая была:
— Над сэрцам — сэрца будзе уладар,
Знадворнасць — вочам дастанецца ў дар.
47
У сэрца і вачэй умова ёсць
Дапамагаць заўжды адно другому,
Калі твая прывабіць прыгажосць,
А ў сэрца млявая прыходзіць стома.
Як вочы намілуюцца красой,
Яны даюць і сэрцу наглядзецца.
А вочам асалодаю сваёй
Дае усмак нацешыцца і сэрца.
Ці так, ці накш — а ўсё ж ткі ты пры мне
І летуценнямі, і сам сабою.
Далей маіх ты думак не сягнеш,
Я з імі заўсягды, яны — з табою.
Заснеш — твой вобраз з'явіцца у сне,
Абудзіць думкі, сэрца схамяне.
48
Як пільна я, выходзячы ў дарогу,
Паабмыкаў драбніцы ўсе свае,
Каб захаваць ад злосніка ліхога
І скарыстаць пасля да аднае.
Цябе ж, мой скарб найдаражэйшы самы,
Што за усе багацці мне мілей,
Мая ты радасць і журба таксама,
Украсці можа першы ліхадзей.
Ні ў якіх сховах не замкнуў цябе я,
Апроч таго, ў якім цябе няма.
Схоў — сэрца шчырае, куды з надзеяй
Прыйсці
Але, баюся, быўшы нават праўдай,
Табой спакушаны цябе украў бы.
49
У часе тым, — каб лепш ён не прыйшоў!
–
Калі асудзіш ты мае заганы
І, спанявераны ў сваю любоў,
Мяне пазбавіш жаднае пашаны;
Калі мінеш, нібы чужы, мяне,
Ледзь кінуўшы сваім паглядам светлым,
І след кахання больш не мільгане
Ў тваім абліччы зімным, хоць і ветлым, -
Няхай мне горна будзе аднаму
Ў свядомасці, што я цябе не варты.
Супроць сябе руку я падніму
За праўду тую, што табою ўзнята.
Калі я права на каханне страціў,
Павінен з тым пазбыцца ўсіх багаццяў.
50
Як цяжка падарожнічаць, калі
Не дакляруе радасці мне гэта.
І колькі б так я ні праехаў міль, -
Мяне ад шчасця аддаляе мэта.
Мой конь, стаміўшыся маёй бядой,
Ідзе павольна, ледзьве суне ногі,
Нібыта чуе, што перада мной
Няма нічога, апрача трывогі.
На шпоры нават не зважае ён,
А часам толькі уздыхне ад гора.
Мне больш балюча слухаць конскі стогн,
Чымся яму прымаць удары шпораў.
Далей яшчэ цяжэй ад горкіх дум:
Пакінуў радасць, а шукаю сум.
51
Прабачыў я маркотнага каня.
Каню павольнасць дараваў яго.
Бо сапраўды навошта мне гання,
Калі ад друга еду я свайго?
Але які пачуе ён дакор,
Калі вяртацца будзе так у двор?!
Хоць засядланым быў бы сам віхор,
І той пазнаў бы смак сталёвых шпор!
Найлепшы конь жаданню не раўня.
Яно з любові выткана самой.
Ляціць жаданне з лёгкасцю агня
І скажа клячы памаўзлівай той:
— Не можаш ты, каб і хацеў, хутчэй,
А я — на крыллі паляту далей!
52
Як багатыр з ключом сваім цудоўным,
Я хоць калі магу дастаць свой скарб.
Але ў каханні сквапнасць рызыкоўна,