Санэты

Шэкспір Уільям

З тваіх дарункаў моц ізноў я чую,

А прамяністасць чыстая твая

Маленькай частачкай мяне сілкуе.

Чаго б табе ні пажадаў цяпер, -

Усё найлепшае ёсць у цябе!

38

Што можа быць для музы цікавейшым.

Калі натхнення столькі ты даеш?

Твой вобраз варты, каб пяром найлепшым

Яму

у гонар быў напісан верш.

Калі сустрэнеш добрае што ў творы,

Сабе самому і падзякуй ты,

Бо толькі той, хто змалку не гаворыць,

Тваёй не будзе славіць пекнаты.

Дзесятай музай будзь, разоў у дзесяць

За тыя лепш, што любяць рыфмачы,

Каб твой паклоннік мог такое здзейсніць,

Што памагло б нябыт перамагчы.

Наступны час па праву дасць нам славу:

За працу мне, табе за ўзлёт яскравы.

39

Як я праслаўлю вартасці твае,

Калі адна істота мы з табою,

І пахвала для часткі аднае

Прыдацца можа самапахвальбою?

Нам паасобна трэба жыць затым,

Не называць адзінствам дружбу нашу.

Тады, ў разлуцы, будзе ўсё тваім,

Што пра цябе мая любоў ні скажа.

Гарчэй за ўсё, разлука, ты ў жыцці!

Але даюць лятункі нам збавенне,

Каб асалоду мы маглі знайсці

І ашукаць самотныя імгненні.

Разлука надвая нам дзеліць сэрца,

Каб лепш хваліць таго, хто застаецца.

40

Вазьмі любоў, любімы мой, вазьмі!

Ці будзеш толькі, ўзяўшы, багацей?

Любоў, мой любы, знаная людзьмі,

Твая і так уся была раней.

Калі любоў, любімы, ўся твая,

Ці вінавачу я цябе на тым?

Дакор адзін, мой любы, маю я,

Што пагардзіў каханнем ты маім.

Цудоўны злодзей! Грэх дарую твой,

І нават той, што скрыўдзіў жабрака.

Але любові крыўды, любы мой,

Для нас цяжэй, чым ворага рука.

Любоў маю прашу я аб адным:

— Забі, ды ворагам не будзь маім!

41

Калі мне ў сэрцы месца не стае,

А захапленне змусту прынясе, -

І маладосць і прыгажосць твае

Даруюць дробныя пахібы ўсе.

Спакуса ходзіць за табою

ўслед,

За пекнатой прываблівай тваёй.

А перад ласкай змуслівых кабет

Устоіць сын кабеціны якой?

Але, на жаль, юнацкі твой запал,

Але, на жаль, юнацкі твой імпэт

Прыязні нашай літасці не даў,

А двойчы пакрышыў яе ушчэнт:

Запляміў здрадаю душу сваю

І спадабанку спакусіў маю.

42

Мой жаль не ў тым, што ты уладаеш ёй, -

Хоць я, прызнацца, сам люблю яе, -

А што яна ўладарыць над табой,

Разбіўшы нас, вось гэта жаль дае!

Я ўсё ж, гарэзнікі, прабачу вас:

Яе ты любіш, бо любіў мяне,

Яна ж, праводзячы з табою час,

Выказвае замілаванне мне.

Яе губляю — ты знаходцы рад,

Цябе — дарунак для яе такі ж.

А сам, пасля маіх падвойных страт,

Я змушаны падняць нялёгкі крыж.

Ёсць тут і радасць: ты — адно са мной,

Дык толькі я любімы ёй самой.

43

Прыемна мне, калі заплюшчу вочы,

Бо што б удзень пабачылі яны?

Цудоўны вобраз твой скрозь цемру ночы

Мне зіхатлівыя прыносяць сны.

Калі твой сцень і ноч перамагае,

Святлом барвовым разганяе змрок, -

Дык як жа ўдзень краса свяціла б тая,

Твой яснавейны, прамяністы зрок?

Якім бы дзень прыгожым стаў раптоўна,

Каб ты з'явілася ў сваёй красе,

Калі адзін твой толькі сцень цудоўны

Такую слодыч для мяне нясе!

Мне без цябе і дзень — як ноч глухая,

З табою ж ноч — як ясны дзень бывае.

44

Каб думкай стала плоць мая калі,

Яе тады б адлегласць не спыніла,

І да цябе, ў далёкі край зямлі,

Яна б мяне сваёй аднесла сілай.

Мне абыякава было б зусім,

Дзе я стаю і дзе ты ў гэтым часе.

У небе ясным, над усім зямным

Я думкай борздай да цябе б імчаўся.

Ды не пазбыцца мне сваёй журбы,

Ніяк мне думка не раскрые крылляў.

Пакуль, як створаны з зямлі й вады,

Я не магу сягнуць праз безліч міляў.

Зямля дае павольнасць у хадзе,

Вада слязамі горкімі ідзе.