Санэты
Шрифт:
Жывуць і гінуць з ласкі неба ўсе,
Што поўны сіл юнацкія часіны,
А сталасць адцвітанне нам нясе, -
Тады згадаю я аб тым міжвольна,
Як бродзіць нашай маладосці сок
І як знішчальны час ідзе павольна,
Каб дзень змяніць на шэры, хмуры змрок.
Я за цябе іду на час вайною,
Каб аднавіць прышчэпкаю сваёю.
16
Чаму
І не змагаешся з тыранам сам?
Мой верш слабая абарона, зрэшты,
А што ж мацнейшае ад рыфмы дам?
Ты дасягнуў цяпер свайго узвышша,
І колькі з радасцю далі б табе,
Каб ты сады іх апрацоўваць выйшаў,
Прыняў удзел у веснавой сяўбе.
Закрасавалі б там жывыя кветы
І да цябе былі б падобны лепш,
Чым самых лепшых мастакоў партрэты,
Чым выдатнейшага паэта верш.
Сваім мастацтвам створыш ты такое,
Што будзе жыць і без цябе — табою.
17
Паверыць хто ў наступным часе мне,
Калі цябе ў сваім праслаўлю вершы?
Само жыццё схавана у труне,
А верш ці можа за жыццё быць лепшым?
Каб я спрамог малюнак даць красы,
Даць вобраз твой з усёю пекнатою,
Наступны век сказаў бы: «Во хлусы!
На небе можа толькі быць такое!»
І як смяяліся б тады яны
З мяне і з аркуша рудой паперы.
Для іх старыя ўсе — балбатуны,
Якія хлусяць без ніякай меры.
Але каб сын твой быў дасюль жывым,
Ты б двойчы жыў: у вершы раз і ў ім.
18
Я з летнім днём цябе не параўнаю,
Мілей, вышэй ты хараством сваім.
Суровы вецер крышыць кветкі мая,
І лета борзда коціцца за ім.
То з неба Вока паліць нас зацята,
То знікне так, што не відаць нідзе.
Прыгожага бывае малавата,
Дзе выпадковасць нашы дні вядзе.
Тваё ж не зменіцца ніколі лета,
І смерць не зможа пахваліцца тым,
Што ты забраны назусім са свету:
Знайшоў бяссмерце ў вершы ты маім.
Ты будзеш жыць, аж покуль будуць людзі,
І будуць вочы бачыць, дыхаць грудзі.
19
О час! Льву — прытупі ты кіпцюры,
У
Прымусь зямлю глытаць свае дары
І фенікса спалі ў яго крыві;
Тасуй наш год, рабі што хочаш з ім,
Круці наш свет, як здумаеш калі, -
Адзін злачын забараню пры тым,
Злачын страшнейшы самы на зямлі.
Ты не чапай любімага чала,
Яго пяром старэцкім не крані,
Каб, як узор, краса яго жыла
На ўсе наступныя часы і дні.
Але калі ты ўсё ж ткі закранеш,
Яго красу мой абароніць верш!
20
Жаночы твар дала табе прырода,
З больш дасканалай нават пекнатой.
Мяне прывабіла твая урода, -
Ты пан і пані для душы маёй.
Пяшчотны погляд, шчыры і прыгожы,
У пазлацістасць апранае след.
Мужчын ён вабіць сілаю вяльможнай,
Сардэчнасцю чаруе ён кабет.
Цябе прырода ладзіла жанчынай,
Пасля адну драбнічку дадала,
Што не патрэбна мне ніякім чынам,
А для жанчын прывабнаю была.
Калі такая справа — мне любоў,
А ім — як можна больш яе пладоў.
21
Натхнення я не маю ад красы,
Якая звонку ўся нафарбавана,
Хоць многія раўнуюць галасы
Яе да неба, сонца, акіяна.
Успомніць можна перлы ўсёй зямлі
Ці параўнаць да месяца, да зорак.
І кветкі, што з-пад снегу расцвілі,
Да вершаваных прыплясці гаворак.
Але не ў гэтым праўда прадвякоў,
І хараство не толькі ў зорнай шаце, -
Мая каханая, мая любоў
Прыгожа так, як роджаны ад маці.
Лепш пра любоў сказаць бы я не мог,
Мая любоў — для сэрца, не на торг.
22
Не давядзе мне люстра, што стары я,
Пакуль тваё юнацтва не міне.
Калі цябе час зморшчкамі ускрые,
Тады скажу: «Пара памерці мне!»
Краса твая мне апранае сэрца,
Яно жыве ў тваіх грудзях даўно.
І кожнае з падвойнай сілай б'ецца,
Яны хоць паасобна — як адно.
Мая любоў! Так многа ў свеце злога,
Высцерагайся ж пільна ты бяды!
Як маці сына пестуе малога,