Санэты
Шрифт:
Цябе я буду даглядаць заўжды.
Два сэрцы нашы маюць лёс адзіны:
Жыццё і смерць іх да адной хвіліны.
23
Як той акцёр, збянтэжыўшыся, стане,
Згубіўшы ролі вызубранай ніць,
Ці безразважны, ў раззлаваным стане,
Знямее, сіл не меўшы гаварыць, -
Так я замоўк,
Якімі надарае нас любоў.
Але ж яна, магутная такая,
Мяне навучыць гаварыць без слоў.
Няхай тлумачыць кніга мову сэрца,
Як абаронца красамоўны мой.
Хай у радочку кожным адгукнецца,
Што варты ўзнагароды я тваёй!
Пачуем пра любоў з нямых радкоў?
Вачыма слухаць вучыць нас любоў!
24
Твой вобраз, на здзіўленне мастакам,
У сэрцы вока мне маё стварыла.
Жывая рама для яго — я сам.
У ім — выдатная мастацтва сіла.
Каб асалоду мець ад пекнаты,
Спыніцца трэба позіркам на раме.
А вокны ўсе ў маёй майстэрні ты
Зашкліла чараўнічымі вачамі.
Сябруюць нашы вочы між сабой:
Мае цябе нарысавалі ў сэрцы,
А сонца ходзіць праз твае за мной,
Каб на красу тваю лепш наглядзецца.
На жаль, мае рысуюць толькі тое,
Што бачаць, сэрца ж ім пакуль чужое.
25
Хто з-пад шчаслівай зоркі мае лёс,
Той ганарыцца тытуламі можа.
А мне любоў для шчасця ён прынёс,
З ёй самы большы ў свеце я вяльможа.
Нібыта кветкі ў сонечным святле,
Ля ўладара красуюць фаварыты.
А згасне сонца ў вечаровай мгле,
Нахмурыцца ўладар — і ўсе забыты.
Меў ваявода мноства перамог,
Яго імя гучала, як малітва.
Калі ж апошняй дасягнуць не мог —
Забыты ён са славаю ўсіх бітваў.
Маіх заслуг ніхто ніяк не здыме:
Любіў, люблю і буду век любімы.
26
Майго кахання пан! Як твой васал,
Бязмежна вартасцям тваім адданы,
Пісьмовае пасольства я паслаў,
Хоць без дасціпнасці, але з пашанай.
На жаль, прыдатных слоў я не знайшоў,
Каб выканаць пачуцці-летуценні.
Прымі ж маіх гаротнікаў паслоў
І апрані душы сваёй адзеннем.
Магчыма, зоркі, што кіруюць
Вядуць мяне у край нязнаны свету,
Сваёю прамяністаю красой
Маю адзначаць і аздобяць мэту.
Тады і я прызнаюся у тым,
Як шчыра мной ты заўсягды любім.
27
У цяжкай стоме я шукаю ложак,
Каб супачыць і целам і душой.
Ды і адтуль імкнуцца ў падарожжа,
Як пілігрымы, думкі за табой.
У дальні край, пад засцілаю ночы,
Цябе шукаючы, лятуць яны.
Хоць бачу тое, што сляпога вочы,
Але мяне мае мінаюць сны.
Да дарагога ўсюды ёсць дарога,
Рысуе мне замілавання зрок
Твой дзіўны вобраз хараства такога,
Перад якім зіхціць вясёлкай змрок.
Не маю я спакою праз каханне,
Хоць прыйдзе ноч, хоць раніца устане.
28
Ды як жа мне сваёй пазбыцца стомы,
Калі няма патолі мне нідзе?
За мною скруха сцежкаю знаёмай
Праз ноч у дзень, праз дзень у ноч ідзе.
Між днём і ноччу непрыязні многа,
Але і дружбы ў іх бывае шмат,
Калі нясуць мне смутак, і трывогу,
І успаміны незваротных страт.
Каб ублагаць і улагодзіць золак,
Кажу, што ты зіхціш яго красой.
Калі няма у ночы ясных зорак,
Кажу, што ты святліш яе сабой.
Але штодня цяжэй мая пакута,
Але штоночна мой гарчэе смутак.
29
Зняслаўлены людской няпраўдай, лёсам,
У неба шлю я смутак горкі мой.
Але мой лямант не скране нябёсы
З іх абыякасцю, да слёз глухой.
Бывае зайздрасць горш самога ката,
На ўласны скарб забыцца з ёй гатоў.
Зайздрошчу ўсім, надзеямі багатым,
На таленты шчаслівым, на сяброў.
Калі ж цябе, у той хвіліне самай,
Згадаю я, дык стану ўраз другім.
Нібы жаўрук перад нябеснай брамай,
Мая душа табе спявае гімн.
За успаміны пра тваю любоў
Не ўзяў бы я багацці каралёў.
30
Калі на суд маўклівых, горных дум