Сказ пра Робін Гуда
Шрифт:
— А дзе Хоб? — спытаў ён, ледзь пераводзячы дух.
— Яго забілі,— адказаў Уіл. — Галоўны ляснік усадзіў яму ў спіну стралу. Хоб крыху прамарудзіў.
— Во, во, Хоб заўсёды быў марудлівы, — прамовіў стары. — Ды і нас можа напаткаць такі самы лёс, калі мы апынёмся на адлегласці палёту яго меткай стралы. Ну, Уіл, я ўжо думаў, канцы табе будуць, калі ты ледзь не хапіўся за нож. Галоўны ляснік жорсткі, бязлітасны чалавек.
— Гэта ж вы, баця, утрымалі мяне, — сказаў Уіл. — Вельмі крыўдна, калі цябе лупцуюць, як сабаку, без дай прычыны.
— Праўду ты кажаш, — пагадзіўся
— Гэтае ж самае і са мной было б ці нават горш, каб не ты, Уіл! — усклікнуў Робін Гуд, схапіўшы Уіла за локаць. — He пабаяўся ты вызваліць мяне з путаў. Дзякуй табе, тысячу разоў дзякуй.
— Ну што ты! — адказаў Уіл. — Я ж толькі разы два разануў нажом. А як ты трапіў да іх у рукі?
Робін расказаў пра ўсё, што з ім здарылася, і сяляне змрочна пакруцілі галовамі.
— Гэта яшчэ адзін прыклад іхняй жорсткасці і вераломства, зазначыў Уіл. — Любой хітрасцю стараюцца завабіць нас у свае кіпцюры.
Стары сакс раптам усхапіўся.
— Што ж, — сказаў ён, — пакуль мы не трапілі ў іх рукі, трэба падумаць пра бяспеку. Ідзіце за мной, хлопцы, я павяду вас у больш надзейнае сховішча.
Але Робін Гуд не скрануўся з месца.
— Ведаеце, сябры, — сказаў ён, — мне ўвесь час не дае спакою думка пра тых няшчасных у руках ліхадзеяў. Баюся, у Нотынгеме іх чакае сумны лёс.
— А што іх можа чакаць — шыбеніца ды вяроўка, — прабурчаў Уіл. — Яны ж бандыты. Паміж імі і леснікамі ідзе жорсткая барацьба, і суровы шэрыф узрадуецца, калі іх прывядуць да яго.
— He, — запярэчыў стары селянін, — гэта няшчасныя людзі. Жорсткія законы нарманаў прымусілі іх хавацца па лясах і харчавацца мясам каралеўскіх аленяў. Калі трапяць у рукі ўлад, ратунку ім не будзе.
— Пакажыце мне дарогу, па якой іх павядуць у Нотынгем, — папрасіў Робін Гуд.
— Пакажу, гэта няцяжка, — сказаў стары селянін. — I мой сын можа паказаць. Толькі што ты зробіш адзін супраць цэлай плоймы каралеўскіх леснікоў?
— Яшчэ і сам не ведаю, што зраблю, — адказаў Робін Гуд, — але сэрца разрываецца ад думкі пра лёс гэтых няшчасных людзей, і хочацца рызыкнуць і вызваліць іх, калі пашанцуе.
— Правільна, таварыш, — усклікнуў Уіл. — Я буду тваім правадніком. Ідзіце, бацька, і схавайцеся ў гушчары. Сустрэнемся каля Вялікага дуба.
I маленькі атрад разышоўся. Робін Гуд разам з Уілам пайшоў цераз балота, а стары селянін знік у нетрах Шэрвудскага лесу.
Хвілін праз дваццаць Робін з Уілам, хаваючыся за дрэвамі, зноў падышлі да маленькай вёсачкі, толькі з другога боку. Вызірнуўшы з густога зарасніку, яны ўбачылі леснікоў, якія выходзілі з вёскі, ведучы з сабой палоннікаў. Яны кіраваліся ў Нотынгем. Валакуша стаяла на месцы, а недалёка ад яе ляжаў небарака Хоб — так, як упаў.
— Вызвалім і адпомсцім, — прашаптаў Робін Гуд,
— А цяпер, Уіл, апішы мне дарогу, па якой гэтыя найміты пойдуць у горад.
Уіл пачаў падрабязна расказваць пра дарогу, і раптам Робін падняў руку:
— Досыць, Уіл, я знайшоў якраз тое, што трэба. Кажаш, вялікая паляна? Вядзі туды, і як мага хутчэй, каб апярэдзіць леснікоў.
Уіл Ст’ютлі (такое было ў маладога селяніна прозвішча) і Робін Гуд заспяшаліся ў дарогу. Яны падышлі да вялікай паляны якраз тады, калі леснікі мінулі палову паляны. Робін пакінуў Уіла пад дрэвамі і смела выйшаў на ўскраек лесу.
— Гэй, начальнік! — аклікнуў ён галоўнага лесніка. — Адпусці палонных, a то табе не паздаровіцца!
Галоўны ляснік вачам сваім не паверыў, калі ўбачыў, што Робін Гуд адзін выйшаў супраць вялікага атрада. Ён так разгневаўся, што нават не адказаў — імгненна схапіў лук, каб пакараць нахабніка, перш чым той паспее схавацца за дрэвам. З усяе сілы нацягнуў цеціву і пусціў стралу. Але адлегласць для яго лука была занадта вялікая, і страла ўваткнулася ў дзірван за дваццаць ярдаў [1] ад ног Робін Гуда.
1
Ярд — асноўная адзінка даўжыні ў англійскай сістэме мер, роўная 91,44 см.
I тут Робін Гуд паказаў ворагам моц свайго лука і зоркасць вока — паклаў на цеціву доўгую стралу і, не цэлячыся, пусціў.
Дзікі крык вырваўся з вуснаў галоўнага лесніка, і ён упаў на дол, сутаргава хапаючыся за стралу, якая праткнула яму шыю.
Астатнія леснікі нібы прыраслі да зямлі ад здзіўлення. Такі трапны стрэл! Зноў прагучаў голас Робін Гуда:
— Адпусціце людзей, а не, дык галавой паплаціцеся!
Ён пачакаў хвілінку і зноў пусціў стралу. Яна ўпілася ў плячо аднаго з канваіраў, што стаяў бліжэй да Робін Гуда. Апярэнне на яе кончыку яшчэ дрыжала, а новая страла прагула ў паветры і працяла другога канваіра. Леснікі зразумелі, што стаяць каля палонных небяспечна, і двое канваіраў другога палоннага, ахопленыя страхам, адскочылі ад яго ў бакі. Гэтым яны напалохалі леснікоў, што стаялі бліжэй да іх, і двое ці трое з іх пабеглі. Паднялася агульная паніка, і ўжо ўвесь атрад кінуўся наўцёкі: гэты дужы і спрытны стралок можа ўсіх іх перабіць, а для іхніх стрэл ён недасяжны.
— Уцякаюць! Яны ўцякаюць! — радасна закрычаў Уіл, выскачыўшы з-за куста, адкуль ён назіраў за падзеямі.— Далібог, Робін Гуд, ты валодаеш сваім лукам, як вялікі майстар. Пайду развяжу гэтых людзей.
Ён кінуўся да палонных і разрэзаў нажом вяроўкі. Неўзабаве Уіл ужо вяртаўся назад, следам беглі вызваленыя ім людзі. Яны былі самі не свае ад радасці і ўдзячнасці — мо сто разоў падзякавалі Робін Гуду і блаславілі яго, бо ведалі: у Нотынгеме іх чакала верная смерць.
— Проста дзіву даюся, чаму леснікі не забілі вас адразу, як схапілі,— сказаў ім Уіл. — Вы ж носіце воўчую галаву, а такім людзям няма літасці ні ад кога.