Сказ пра Робін Гуда
Шрифт:
— Шэрыф загадаў ім схапіць і прывесці хоць каго-небудзь, — сказаў хлопец, шыракаплечы здаравяка невысокага росту са свежым тварам і вясёлым агеньчыкам у вачах. — I гэта сапраўды так, як і тое, што мяне завуць Мач і бацька мой млынар. Я рыхтаваўся ўжо ўбачыць рыначную плошчу Нотынгема з вышыні шыбеніцы. Ды на гэты раз усё абышлося добра. Дзякуй табе, найвялікшы стралок, што калі-небудзь таптаў лясныя сцежкі,— зноў выказаў ён сваё шанаванне Робін Гуду.
— А цяпер куды нам? — спытаў у яго другі чалавек. — Нам трэба схавацца, марудзіць нельга. Стражнікі як бачыш падымуць супраць
— Правільна! — сказаў Уіл Ст’ютлі.— Гайда, Робін Гуд, з імі. За свае сённяшнія подзвігі ты заплаціш жыццём, калі людзі шэрыфа схопяць цябе.
Робін Гуд згодна кіўнуў галавой. Малады дрывасек гаварыў праўду, і ўсе таропка падаліся ў глыб лесу. Каля Вялікага дуба іх чакаў стары Ст’ютлі. Калі яму расказалі пра ўсё, што адбылося, ён пакруціў галавой:
— У гэтых мясцінах нам заставацца нельга. Усім, хто супраціўляецца нарманскім тыранам, пагражае смяротная кара. Я пайду да дачкі. Схаваюся ў яе на тым баку лесу. А што ты, Уіл, надумаў?
— Я застануся ў лесе, — адказаў Уіл. — З гэтага дня Робін па-за законам, і я буду з ім.
Робін Гуд стаяў крыху збоку ад астатніх, абапіраючыся на свой доўгі лук. Па-за законам! Ад гэтых слоў балюча сціснулася сэрца. Але гэта так, гэта праўда, так будзе. Яго абвесцяць разбойнікам за тое, што ён вызваліў палонных, за супраціўленне стражнікам лесу.
Праз хвіліну ён зноў ажывіўся, павесялеў і абвёў вачамі лес у прыгожым зялёным убранні, паглядзеў на вялікія галіны, на якіх ігралі сонечныя блікі, калі яны пагойдваліся ад ветру, і на момант уявіў сабе сваё новае, вольнае жыццё пад адкрытым небам у вялікім, бяскрайнім лесе. «Тысячу разоў лепш быць па-за законам, чым трапіць у засценак нотынгемскага шэрыфа», — падумаў Робін Гуд, і яму зрабілася лягчэй на душы і захацелася хутчэй пачаць новае жыццё.
Двое выратаваных павялі яго і Уіла Ст’ютлі далей. За правадніка быў сын млынара Мач. Дзве гадзіны яны шпарка ішлі па лесе, і хоць нідзе не было нават і следу сцежкі, Мач вёў іх па палянах і скрозь гушчары, як па гасцінцы.
Нарэшце ён спыніўся на невялікай прагаліне пад магутным дубам і ціхенька затрубіў у ражок, што вісеў у яго на поясе. Адразу пачуўся гук ражка ў адказ, і Мач пайшоў далей. Праз трыста ярдаў маленькі атрад выйшаў на высечку ў зарасніку вастраліста і ляшчыны, які густа ўкрываў падножжа каменнай сцяны. Тут падарожнікаў аклікнулі. Пачуўшы ў адказ голас Мача, са сховішча паказаліся вартавы і з ім паўтузіна малайцоў з лукамі і стрэламі на цецівах — вось якая грозная сустрэча чакала б ворага або чужынца.
У лагеры разбойнікі сустрэлі сваіх таварышаў радаснымі крыкамі, бо да іх ужо дайшла вестка пра палон Мача і яго спадарожніка.
— Мач і Уот вярнуліся жывыя! — крычалі яны. — Малайцы, малайцы, адважныя хлопцы! Як вы вызваліліся з лап лясных аўчарак?
— Паслухайце, сябры, — узвысіў голас Мач. — Нас выратаваў вось гэты юнак. Я прывёў сюды, у наш лагер, самага лепшага і храбрага стралка з лука. Такіх людзей я ніколі яшчэ не бачыў.— I ён расказаў усё, як было. Разбойнікі яшчэ раз падзякавалі Робін
Змерклася. Усе паселі вакол вялікага вогнішча і пачалі вячэраць смажаным мясам забітага яшчэ раніцай аленя, запіваючы тлустую дзічыну элем.
Раптам сярод вясёлага смеху і шумнай гаворкі пачуўся голас Мача Млынарова сына:
— Сябры, вы памятаеце: учора вечарам мы вырашылі абраць сабе правадыра, каб у нас быў парадак.
— Ага, — падхапіў мажны вясковец, — і выбар наш спыніўся на табе, даражэнькі.
— Цяпер не мне выпадзе гэты гонар, — адказаў Мач, — бо сёння я, Мач, сустрэў больш вартага чалавека і аддаю свой голас і слова за Робін Гуда.
— Я таксама! — выгукнуў Уот. — А калі хто адважыцца мне пярэчыць, умомант адчуе на сваёй спіне цяжар маёй яблыневай палачкі! — Уот падняў угору тоўстую шасціфутавую [2] дубіну з жалезным набалдашнікам і пачаў круціць ёю над галавой, нібы сапраўды маленькую палачку.
Але адзін чалавек, смуглявы, рослы дзяцюк, запярэчыў:
— Здаецца, мы дамовіліся абраць правадыром самага меткага стралка.
— Правільна, — адказаў Мач. — Але канчатковай згоды не было. Вось і добра. Вунь сядзіць самы лепшы стралок ва ўсёй старой добрай Англіі,— ён паказаў на свайго збавіцеля.
2
Фут — мера даўжыні, роўная 30,48 см.
— А як ён гэта дакажа, — прабурчаў высокі разбойнік.
Тут умяшаўся сам Робін Гуд.
— He, Мач, — сказаў ён, — гэтак я не згодзен. Такі гонар трэба заслужыць. Вы праўда вырашылі паставіць над сабой самага меткага стралка?
— Ну, я ж казаў. А каго ж яшчэ?
— Дык няхай так і будзе, — сказаў Робін Гуд. — Заўтра раніцай мы ўсе да аднаго пусцім свае стрэлы ў цэль, і самы меткі будзе пераможцам.
— Згода! Згода! — у адзін голас закрычалі разбойнікі, і высокі хлопец, Джон Форд, таксама.
Пасля вячэры ўсе захуталіся ў плашчы і палеглі спаць каля вогнішча.
Раніцай, не марудзячы, узяліся за спаборніцтва. На залітым сонцам лужку паставілі цэль, у якую яны звычайна стралялі, каб набіць руку, і прапанавалі Робін Гуду першым паказаць сваё майстэрства — трапіць у самую сярэдзіну. Але ён адмоўна пакруціў галавой:
— Якое ж гэта выпрабаванне? Амаль кожны пападзе ў такую цэль, і будзе некалькі пераможцаў. Уяўляеце, якая спрэчка пойдзе? He, не, патрэбна цэль, каб адразу ўсё стала ясна.
— Сам і зрабі, Робін Гуд, — параіў яму Джон Форд, які лічыўся самым лепшым стралком і таму спадзяваўся стаць верхаводам.
— Ну што ж, добра, — сказаў Робін Гуд, — калі толькі ніхто не пярэчыць.
— Ніхто! Ніхто! — дружна закрычалі разбойнікі.— Зрабі цэль, Робін Гуд!
Робін сарваў некалькі маладых галінак з лісточкамі і некалькі лясных кветак і сплёў маленькі вяночак. Ён папрасіў Уіла Ст’ютлі павесіць яго на сук дуба, што рос у самым канцы лужка.
— Ну вось, усё гатова, — сказаў Робін. — Пераможа той, чыя страла трапіць усярэдзіну вянка і не зачэпіць ні лістка, ні пялёстка.