Добры дзень, мая Шыпшына

Уладзімір Арлоў

Дзядзька Казіс сустрэў мяне, як быццам знаёмства з ім мы памелі даўным-даўно, і таму зусім не патрэбны ні роспыты, ні здзіўленне. I я да душы быў яму ўдзячны.

Мы вячэралі за ўкапаным пад ліпай столікам; праз паўстанак праносіліся цягнікі, і тады столік дрыжаў, шклянкі адгукаліся танюткім камарыным звонам, і здавалася, што мы таксама імчым некуды ў далячынь духмянай ліпеньскай ночы.

Пасля чаркі дзядзька Казіс разгаварыўся. Гаманіў ён пацешна, прыкладна так:

— Никак не пойму я ее политику...

Гэта пра рыбу.

Але я і чуў і не чуў яго, і не разумеў, так і не зразумеўшы да самага канца, суму, што з'яўляўся ў дзіцячых

вачах, калі яны сустракаліся з маімі. I ты маўчала, сцішаная, здзіўленая тым, што поруч сёрбае з місы сыраквашу ўчора яшчэ незнаёмы хлопец, маўчала, далёкая і самая блізкая і жаданая. Мы былі ўжо ва ўладзе ночы, нашай першае ночы.

Свет сціскаўея ад нашых абдымкаў і гінуў, каб нарадзіцца нанова ў невыказна новым сваім харастве — шолахам сена, леным узбрэхам рахманага Маргіса, хрыплаватым спевам пеўня, якому сасніўся світанак. Нарадзіцца і загінуць, нарадзіцца і загінуць... Ты памятаеш?

I другія ночы, імгненныя, як агністы след знічкі, і бясконцыя, як зорнае неба. Пах сена, ціхія непатрэбныя словы і ўтрапенне, у якім я паўтараў тваё імя, быццам баючыся яго забыць, і пяшчота, якою захлынаўся, калі ўранні бачыў мяккія лініі твайго профілю і галоўку канюшыны, што злёгку пагойдвалася над шчакой ад твайго дыхання, калі чуў твой «дабрыдзень» са старанным дзеканнем...

Я зваў цябе Шыпшынай. Чаму? Можа таму, што ў цёплай усмешцы тваіх нібы прыпухлых вуснаў хавалася падабенства з яе чырвонымі кветкамі? Не, хутчэй таму, што шыпшына для мяне з маленства — не проста найпрыгажэйшая з кветак, але і нейкі неспасціжны, як ісціна, сімвал, а ты ніколі, нават у хвіліны найвышэйшае блізкасці, не была да канца маёй — я адчуваў гэта неяк падсвядома, аднак адчуваў.

Кахаю... Колькі разоў я шаптаў гэтае слова... Прысягаў перад сабою маўчаць, каб не прынізіць, не здрабніць яго паўтарэннем, і гаварыў зноў. А ты так і не сказала яго, і толькі па часе я зразумеў мудрасць твайго маўчання: пакуль словы не сказаныя, заўсёды даеш болып, чым ад цябе чакаюць.

Ты, як дзіця, была гатовая спытаць самае нечаканае:

— А чаму цябе завуць Усяслаў?

— Быў такі князь — Усяслаў Чарадзей. Самы вялікі і славуты з полацкіх князёў. Той, што Сафію паставіў. I не з візантыйцамі, як наўгародцы, а рукамі нашых майстроў. А Чарадзей — бо ўмеў у ваўка перакідацца, полацкія званы ў Кіеве чуў. Не верыш? Ну дык вось, мяне пазвалі не ў яго гонар. Але, спадзяюся, мае дзеці будуць ведаць, адкуль пайшло ў нас гэта імя.

Ты магла запытацца і такое:

— Дзеля чаго ты жывеш?

— Любая, я не хачу гаварыць пра гэта...

— Не трэба.— Ты клала мне на вусны далонь.— Я разумею,

Аднойчы ты сказала:

— Каханне — найвышэйшае з усяго, што нараджаецца жыццём.

— Не,— сказаў я.— Любоў да роднай зямлі вышэй. Ты доўга моўчкі пазірала на мяне ў цемры, а потым пацалавала — нязвыкла, у лоб, як цалуе маці,— і мне здалося, што твае словы былі выпрабаваннем.

Але ў нас былі не адны ночы. Былі дні на недалёкім велізарным возеры, дзе ў непагадзь гуляе сапраўдны шторм і дзе ад ледзь бачнага процілеглага берага пачынаецца мая зямля. Пры ўлюбёнай нашай выспе аж біліся — хто першы схопіць чарвяка — акунькі. А яшчэ можна было глядзець, як ты даеш з лодкі нырца і, падобная ў кармінавым купальніку да экзатычнай рыбіны, працінаеш зеленкаватую глыбіню, а затым адпырхваешся, смешна круцячы галавой. Альбо, адчуваючы лёгкі халадок, што ішоў ад цябе, ляжаць на высланым трыснягом днішчы і сачыць за чайкамі і пухнатымі аблокамі,

пакуль не прымроіцца, што і лодка таксама плыве па небе, як казачныя караблі Чурлёніса. Альбо слухаць малэнькі транзістар; батарэйкі даўно селі, і надзейна лазіліся адно нашыя сталіцы. «У гэтым нешта ёсць»,— гаварыла ты. «Павінна быць»,— адказваў я.

I быў дзень падарожжа да старажытнага дуба, які ўжо ў часіны Міндоўга мог, напэўна, схаваць ад спёкі добрую сотню вояў, а цяпер уяўляў сабою відовішча велічнае і ўадначас жудлівае. Велічнае, бо магутны, пасечаны сякерамі вякоў камель ці здолелі б абхапіць і дзесяць мужчын, а вузлаватыя галіны самі былі таўшчынёю ў самавіты дуб. I жудлівае, таму што над дрэвам лунала няўмольная здань смерці. Пафарбаваная бляха прыкрывала вялізныя дуплы і асмаленыя жаролы, і ўсяго на некалькі суках роспачна кучаравілася лістота. Дуб нагадваў спаралізаванага волата з вялікім і слаўным мінулым, у якога жыццё ацалела толькі ў вачах. Мне ўспомніўся другі такі волат, яшчэ больш вячысты, сустрэты ў вандроўцы па Палессі... Дрэвы паміраюць страшней, чым людзі. I ўсё ж у яго заставалася надзея: водбліз імкнуў да сонца і блакіту дубовы падрост.

I быў дзень у тваім горадзе, які я даўно любіў, у горадзе Вітаўта і Каліноўскага, Скарыны і Купалы, у адным з самых прыгожых гарадоў на свеце, з душой — бо ў гарадоў, як і ў людзей, бываюць душы — зычліваю і гасціннаю да тых, хто прыходзіць да яго са шчырасцю і павагай, і насцяроясана-пахмурнаю да іншых.

Узяўшыся за рукі, мы ішлі пад Востраю Брамай і далей па жывым, стракатым і вясёлым сярэднявеччы, у маўклівым захапленні стаялі на цвінтары святой Ганны і, рызыкуючы сустрэць саміх сябе ці варту з алебардамі, блукалі па лабірынце вузкіх начных вулачак. Гэта была твая стыхія. Ты параўноўвала стары горад з каменнаю сімфоніяй і, здавалася, ледзь не пра кожную яго мураванку магла б напісаць натхнёную кнігу. Я ведаю, што першую з іх ты ўжо напісала.

А тады мы сядзелі пад гатычнымі скляпеннямі мініяцюрнай кавярні, і ва ўтульным паўзмроку твае вочы знячэўку зрабіліся журботнымі, як дзве паміраючыя азярыны.

— Што з табой, любая? — спытаў я.

— Мне здаецца, мы хутка расстанемся.

— Дурнічка. Мы цяпер заўсёды будзем разам.

Я адчайна верыў у свае словы, а ты казала зусім блізкую праўду..

I непазбежнасцю прыйшла тая ноч, калі я, поўны лёгкай і празрыстай, нібы месяцава святло, стомы, правяліўся ў кароткі сон і раптам прахапіўся ад дотыку тваёй рукі.

— Глядзі...

Я ўбачыў начны пасажырскі, што спыняўся на нашым паўстанку. Па вагонах прабегла сутарга, і цягнік стаў наволі ўсмоктвацца ў цемру.

— Што? — няўцямліва запытаў я.

— У вокнах няма людзей. Быццам ён пусты. Быццам нідзе нікога няма. На ўсёй зямлі. Адны мы засталіся. Як пасля атамнай катастрофы. Я баюся...

Ты дрыжала, а я пакрываў цябе пацалункамі, я захутваў цябе імі, каб засцерагчы ад усіх на свеце бедаў і непамыслот, і лядзяш твайго страху пакрысе раставаў...

Я ўскочыў, як выцяты токам. Разгаралася раніца. Унізе ў шызай роснай атаве ціхамірна ляжала залацістая папяроўка і цягнуўся да чыгункі смарагдавы шнурок слядоў.

Здаецца, я выў па-звярынаму і біўся галавой у дашчаную сцяну.

Не ведаю праз колькі часу я адчуў позірк. У расчыненых дзверцах адрыны стаяла чырвоная поўня дзядзькавага твару, і ў блакітных вачах свіцілася такая спагада, якую мужчыну лепш не бачыць.

— Дзе яна? — пачуў я свой незнаёмы хрыпаты голас.

— Паехала.