Евангелле ад Мамы

Барадулін Рыгор

Марына

^{мары на моры}

За пазухай у Бога мой настрой. Зляцела з неба сіняя іскрына. Дазвольце мне Вам пазваніць парой, Марына. Зусім неабыякавай карой Ахоўваецца ў дрэва сарцавіна. Дазвольце мне Прысніцца Вам парой, Марына. Вясна паснедае расой сырой, І восень павячэрае хмурынна. Дазвольце мне Хоць выгукнуць парой Імя з марудным мармурам Мары-на!

Паляшуцкае Вялічка

Васілю

Сёмуху

Сонца ў воблака з валлічка Выпала паволі. Паляшуцкае Вялічка, Развінай павоі! Не няволь вала цярпення У блуклівым лесе. Хай нямогласці рапеня На тырчаку лезе. Смех устурыць паляжучку, Сцішыць пабягая. Даганяе паляшучку Паляшук да гаю. Маладзець Пружанскі, Мірскі Замкі ўсе гатовы. Разлятаюцца на пырскі Словы Васілёвы. Добра пасвіцца падпаску. Хмельна ў кожнай ятцы. Адгулялі дзеўкі паску, Адкачалі яйцы…

Дзяннік

Быццам булён малаком, Снегам прысіўлены трошкі Ранак нясмелага сакавіка. Ручніку невісіцца, Сарвацца з цвіка І на волі Хоць чорту напяцца на рожкі. Як бяліўся, калеў, Калянеў на туманлівых поймах, Дзе ллянела душа, Не забыўся ручнік. Учарнелы ад выспяткаў, Прыгадае дзяннік, Як рыпелася ганку Быць у цішы на соймах…

Жняя

Людміле Мазанік

Як тая жняя на знядбанай палосцы, Журбы немаўлятка стаіўшы пад полаг, Слугуючы літары кожнай і косцы, Нябытак з нябыту Вяртае тэкстолаг. Ратуе, бінтуе, рэабілітуе І думку, й намёк, І падтэкст, і задуму. Сабой ахвяруе На справу святую, У келлі самоты Пазбыўшыся тлуму. …Пакутныя душы Збавення прасілі. Бядой набрынялае ныла калоссе. …І грэлася Зорка святой Еўфрасінні У жнейчыным зірку, У знейчыным лёсе…

Акрааўтограф

Туман. Зняверанасць. Самотнасць. Акрайчык месячка ў расе. Надзеі прагнай небаўлётнасць. І слова вернае красе. Бярыце гэта ўсё з сабою, Аддайце радасці даўгі. Радзей вітайцеся з журбою. Даверце ласкі ланцугі Зямным імгненням і гадзінам. Іначце самі дні свае, Якія подыхам адзіным На памяць вечнасць раздае.

* * * І толькі ашалелы вецер…

І толькі ашалелы вецер, Пэўна, І застанецца ў памяці вякоў. Ачахне соллю Хваляванняў пена. І перасохне скруха васількоў. А вецер пыл садзьме З магіл забытых І намяце навеі ў лістабой, Перачытае Надпісы на плітах І не забудзе ўспомніць Нас з табой.

Незабыты экспромт

Алегу Лойку

Над Сенаю я ўспомніў Шчару І на прыслонку свету — Слонім. І

асушыў у думках чару, І пакланіўся тым далоням, Што ціха ўзгадавалі сына, Каб суцяшаў свой Край у горы. І Сена ціхаплынна, слынна Параіла зірнуць на зоры, Якіх не ўгледзіш над Парыжам, А ім над Слонімам — раскоша. Там, гордая сваім прэстыжам, Хмялее свежая пакоша. Спаць цені клаліся ў разоры, І Слонім плыў бяседай ленай, І чокнуцца хацелі зоры З нябачнымі над смутнай Сенай.

01.05.1991

Парыж

* * * І даводзіцца вепруку…

І даводзіцца вепруку Трапезу падзяляць сырую. Чорны бусел У хлеўчуку Да наступнай вясны кватаруе. Белавежа прымежным крысом Ад бяды засланяе да часу. Гаспадыні нешта праз сон Шэпчацца пра красу й закрасу. Лыч з крылом Не сіло звяло. Клёкат збег бы пагрэцца ў пушчу. Зажывае для ўзлёту крыло, Лыч, як поўня, цяжэе Для тлушчу…

Сабе на дзень нараджэнння

Дзён, як знаёмых, менш і менш. Маўчыць туга ўсыцелая. І ўжо не адчуваеш меж Між прыцемкамі й цемраю.

А потым

На гэтай настылай зямлі, У гэтым халодным свеце Нам Госпад дазволіў: Сівейце, Пакуль растуць мазалі, А потым пясок шчырэц Нас прыме ўсіх без разбору. І кожны, Хто з двору, хто з бору, Свой конавы п’е карэц. Сум сочыць, Каб параслі Нябытам і заўтра й сёння, І ў могліц Сышлі з далоняў Магілак глухіх мазалі…

Шкляр

Узрост, як шкляр, Стараецца хутчэй Прыцьмела-затуманенай слюдою Зашкліць усё прынадна маладое, Адгарадзіць ад рук і ад вачэй. Глядзіш на маладух, як на ваду Вандроўнік, Што прагнаць не хоча смагу. Жывеш, Як у празрыстым саргафагу, І хлусіш старасці: іду… іду…

Дыханне

Здаецца, Рака сабе вены ўскрые. Рыбацкае шчасце Давязвае сетку. Спакойна Зношаныя старыя Пра смерць гавораць, Як пра суседку…

Спрыяюць

Пашаны срэбра, няўвагі медзь І дамавіны адкрытасць Спрыяюць бядзе зразумець Няшчадную літасць.

* * * Гэты звон…

Гэты звон, Як дабравесце вязню, — Звон ключоў, Што адмыкаюць волю. І ланцуг бліскучы Долу бразне. І прамень сагрэе Змрок пад столлю. Звон ключоў На гэтым свеце дзённым І на тым, Дзе час цячэ начамі. Брама ў рай Сустрэне цёмным звонам — Зазвініць Святы Пятро ключамі…