Майстар i Маргарыта (на белорусском языке)
Шрифт:
– Магарыч?
– спытаўся Азазела ў таго, што ўпаў з неба.
– Алаiзiй Магарыч, - адказаў той, калоцячыся.
– Гэта вы, пасля таго як прачыталi артыкул Латунскага пра раман гэтага чалавека, напiсалi на яго скаргу, дзе паведамлялi, што ён дома хавае забароненую лiтаратуру?
– спытаўся Азазела.
Грамадзянiн пасiнеў i залiўся слязьмi.
– Вы хацелi заняць яго кватэру?
– як толькi мог ласкава прагугнявiў Азазела.
У пакоi пачулася, як зашыпела разлютаваная кошка, i Маргарыта
– Памятай ведзьму, памятай!
– учапiлася ў твар Магарыча пазногцямi.
Усе разгубiлiся.
– Што ты робiш?
– пакутлiва закрычаў майстар.
– Марго, не ганьбi сябе!
– Пратэстую, гэта не ганьба!
– крычаў кот.
Маргарыту адцягнуў Кароўеў.
– Я ванну паставiў...
– ляскаючы зубамi, крычаў скрываўлены Магарыч i ад перапалоху пачаў вярзцi абы-што.
– Адна толькi пабелка... купарвас...
– Гэта добра, што паставiлi ванну, - адобрыў Азазела, - яму патрэбны ванны.
– I крыкнуў: - Вон!
Тады Магарыча перакулiла i выкiнула са спальнi Воланда дагары нагамi ў адчыненае акно.
Майстар вытрашчыў вочы i шаптаў:
– Аднак гэта, мабыць, не раўня таму, пра што расказваў Iван!
– Вельмi ўражаны, ён азiрнуўся i нарэшце сказаў кату: - Прабачце... гэта ты... гэта вы...
– ён зблытаўся, не ведаў, як звярнуцца да ката, - вы той самы кот, што сядзеў у трамваi?
– Я, - пацвердзiў задаволены кот i дадаў: - Прыемна чуць, што вы гэтак ветлiва звяртаецеся да ката. Катам звычайна чамусьцi гавораць "ты", хоць нiводзiн кот нi з кiм нiколi не пiў на брудэршафт.
– Мне чамусьцi здаецца, што вы не зусiм i кот...
– нерашуча адказаў майстар.
– Мяне ўсё роўна пачнуць шукаць з бальнiцы, - нясмела дадаў ён Воланду.
– Чаго гэта яны будуць шукаць!
– супакоiў Кароўеў, i нейкiя паперы i кнiгi апынулiся ў яго ў руках.
– Гэта гiсторыя вашай хваробы?
– Ага.
Кароўеў кiнуў гiсторыю ў камiн.
– Няма дакументаў, няма i чалавека, - задаволена прамовiў Кароўеў, - а гэта - дамавая кнiга вашага забудоўшчыка?
– Яна-а...
– Хто тут прапiсаны? Алаiзiй Магарыч?
– Кароўеў дзьмухнуў на старонку дамавое кнiгi, - Раз, i няма яго, i прашу запомнiць, i не было. А калi забудоўшчык здзiвiцца, скажаце яму, што Алаiзiй саснiўся. Нейкi Магарыч? Нiякага Магарыча не было, - i прашнураваная кнiга засталася ў руках у Кароўева.
– Вось яна i ў шуфлядзе ў забудоўшчыка.
– Вы правiльна сказалi, - гаварыў майстар, уражаны акуратнаю работаю Кароўева, - калi няма дакумента, то няма i чалавека. Вось таму мяне i няма, бо няма дакумента.
– Прашу прабачэння, - ускрыкнуў Кароўеў, - гэта якраз i ёсць галюцынацыя, вось ён, ваш дакумент, - i Кароўеў падаў майстру дакумент. Потым ён закацiў вочы i соладка прашаптаў Маргарыце: - А вось i ваша
– У мяне хутчэй адсохнуць лапы, чым я дакрануся да чужога, - надзьмуўшыся, усклiкнуў кот i затанцаваў на чамадане, каб утаптаць у яго ўсе рукапiсы злашчаснага рамана.
– I ваш дакуменцiк таксама, - працягваў Кароўеў, падаючы Маргарыце дакумент, а потым з пашанаю далажыў Воланду: - Усё, месiр!
– Не, не ўсё, - адказаў Воланд i адарваўся ад глобуса.
– Куды скажаце дзець вашу свiту, мая дарагая донна? Асабiста мне яна не патрэбна.
Тут у адчыненыя дзверы ўбегла Наташа, як i была голая, пляснула рукамi i закрычала Маргарыце:
– Будзьце шчаслiвыя, Маргарыта Мiкалаеўна!
– яна закiвала галавой майстру i зноў звярнулася да Маргарыты: - Я ведала, куды вы ходзiце.
– Хатнiя работнiцы ўсё ведаюць, - адзначыў кот i шматзначна падняў лапу, памылка думаць, што яны сляпыя.
– Чаго ты хочаш, Наташа?
– спыталася Маргарыта.
– Вяртайся ў асабняк.
– Душачка, Маргарыта Мiкалаеўна, - умольна загаварыла Наташа i стала на каленi, - папрасiце iх, - яна зiрнула на Воланда, - каб пакiнулi мяне ведзьмаю. Не хачу я болей у асабняк! Нi за iнжынера, нi за тэхнiка не пайду! Мне пан Жак учора прапанову зрабiў на балi, - Наташа раскрыла кулачок i паказала нейкiя залатыя манеткi.
Маргарыта запытальна паглядзела на Воланда. Той кiўнуў галавою. Тады Наташа кiнулася на шыю Маргарыце, звонка яе пацалавала, пераможна ўскрыкнула i вылецела праз акно.
На Наташыным месцы апынуўся Мiкалай Iванавiч. Ён меў ужо чалавечае аблiчча, але быў надзвычай засмучаны, мабыць, нават i раззлаваны i засмучаны.
– Вось каго я адпушчу з асаблiвым задавальненнем, - сказаў Воланд i з агiдаю паглядзеў на Мiкалая Iванавiча, - з асаблiвым задавальненнем, бо ён тут зусiм лiшнi.
– Я вельмi прашу выдаць мне пасведчанне, - загаварыў Мiкалай Iванавiч i ўвесь час дзiка азiраўся навокал, - дзе я правёў мiнулую ноч.
– Наконт чаго?
– сурова спытаўся кот.
– Каб паказаць у мiлiцыi i жонцы, - цвёрда сказаў Мiкалай Iванавiч.
– Пасведчанняў мы звычайна не выдаём, - адказаў кот i надзьмуўся, - але вам, няхай будзе па-вашаму, выключэнне зробiм.
I не паспеў Мiкалай Iванавiч апамятацца, як голая Гела ўжо сядзела за пiшучай машынкаю, а кот дыктаваў ёй:
– Гэтым сведчым, што Мiкалай Iванавiч правёў памянёную ноч на балi ў сатаны, быў прыцягнуты туды ў якасцi транспартнага сродку... пастаў, Гела, дужку! У дужках напiшы "япрук". Подпiс - Бегемот.