Сіндбад вяртаецца
Шрифт:
— Вось бачыце! А здабылі расол?
— Вада пакуль салёная, — пацвердзіў Юсуф-задэ. — Але геолагі адзначылі…
— Вашы, савецкія? — хутка перапыніў субяседнік.
— Не, якраз-то інфармацыя французская.
— Ну, нашы таксама неаднойчы памыляліся. Праз зямлю ж не заўсёды ўбачыш, што там, у нетрах. Можна толькі меркаваць па дадзеных навукі. Але жадаю поспехаў! — і, паціснуўшы рукі праважатым, госць лёгка ўскочыў ва ўсюдыход.
Бурыльшчыкі панура пазіралі, як святло магутных фараў французскай машыны выхоплівае з цемры на ўскраіне аазіса то прыземістыя каменныя пабудовы з невялікімі адтулінамі замест акон, то срабрыстыя мяцёлкі фінікавых пальмаў.
Акліль памчаў да цьмяна асветленай буравой вышкі.
Падбегшы да адстойніка, куды вылівалася вада, якую
Раніцой Акліль спытаў у Добыша:
— А што ты будзеш рабіць потым, калі тут зробяць калодзеж?
Хлопчык пазіраў на Добыша, як таму здалося, з нейкай насцярожанасцю.
— Ну, мне трэба будзе ехаць дадому. — Добыш, як звычайна, хацеў жартам пацерабіць Аклілю ўскалмачаную шавялюру, але той ухіліўся ад рукі механіка.
— Праўда, што французы кінулі тут бурыць? — спытаў ён яшчэ.
— Кінулі,— пацвердзіў Добыш, цяпер ужо з некаторым здзіўленнем паглядаючы на ўстрывожаны твар хлапчука.
— Таму што вада салёная? — Гэтыя словы Акліль вымавіў не як пытанне, а як сцверджанне.
— Пра аасаўцаў ведаеш? — Добыш пачаў здагадвацца, што робіцца на душы ў хлопчыка. — Вось яны і загадалі французскім бурыльшчыкам спыніць работы.
Аасаўцы? Акліль насцярожыўся. Пра іх Сідкі чамусьці нічога не расказваў. Трэба будзе распытаць. Але хто ж усё-такі кажа праўду?
Акліль у задуменні сеў пад сцяной вагончыка. Злева ад яго віднелася буравая вышка, і там з падвывам гуў электраматор лябёдкі — рабочыя талямі падцягвалі на высокія палаці металічную трубу. Труб там ляжала ўжо цэлая абойма. Усе яны хутка знікнуць у чэраве пустыні. Няўжо сапраўды па іх хлыне на паверхню «вада мёртвых», як аб тым папярэджвае Сідкі?
А проста перад вачамі хлопчыка быў аазіс. Па дарозе да яго яшчэ віднеліся сляды ад пратэктараў французскага ўсюдыхода. Каля купы фінікавых пальмаў на невысокім пагорку варушыліся два чорныя чалавекі. Вось яны схапілі вяроўку, ускінулі яе сабе на плечы і пацягнулі, паволі сыходзячы з пагорка. Раптам з каменнага зева невялікага калодзежа паказалася чорнае скураное вядро з выгнутай дзюбай унізе. З дзюбы ў вузенькі арык шухнуў бліскучы струмень вады. Па арыку вада пакацілася да пальмаў. А два чорныя чалавекі ўжо зноў падымаліся на пагорак, адпускаючы вяроўку. Тая вужакай паўзла па адшмальцаваным драўляным цыліндры, і скураное вядро зноў знікла ў калодзежы. Гэта працавалі бацька і старэйшы брат Амамы — таго самага чарнаскурага хлопца, якога зараз савецкія бурыльшчыкі вучаць на матарыста. Яны хамесы. Хамес — гэта ад тутэйшага слова «пяць». Яны бяруць у арэнду ў заможных туарэгаў участкі з фінікавымі пальмамі і вінаграднікам, а потым вырашчаны ўраджай дзеляць на пяць частак. Пятую сабе, а чатыры таму, чыя зямля. Цемнаскурых людзей туарэгі некалі сілай захоплівалі недзе там, у глыбіні Афрыкі, і рабілі сваімі рабамі. Потым тыя чорныя людзі сталі вольнымі, але зямлі так і не атрымалі. Таму і бяруць яе ў арэнду, яны — хамесы. І вось так цягнуць сваю вяроўку, корпаюцца ля чужых пальмаў усё жыццё пасярод забытых алахам дзюн. Чаму гэтыя людзі не кінуць усё і не бягуць куды вочы глядзяць, а робяць тое, чым прымушалі займацца некалі іх продкаў сілком, ударамі палак?
Гэтае пытанне, помніць Акліль, бурыльшчыкі неяк задалі Амаме, і той зірнуў недаўменна: «Як гэта — некуды бегчы? Мы ж тут жывём і даўно вольныя». Акліль тады таксама сунуўся са сваімі парадамі да Амамы: «Вам патрэбен матор. Насос. А яшчэ маленькі трактар, які я бачыў на французскай ферме».
Амама зірнуў на хлопчыка паблажліва, бы на дурную яшчэ малечу. «Асла трэба, — адказаў ён. — Грошы. Зямля. Вада трэба».
Зноў узнік тонкі віск: вяроўка слізгала па драўлянаму валіку, два чалавекі выцягвалі вялікае вядро з вадою, каб напаіць чужыя пальмы. Тэпалі сагнуўшыся, па спаленаму сонцам узгорку. Канечне, яны ведалі пра існаванне больш лёгкага жыцця недзе там, у гарадах ля мора. Але нешта такое, аб чым казаў Амама, прымушала заставацца іх вернымі сваёй пустыні. Можа, і яны спадзяваліся на тую ваду, якую паабяцаў ім новы ўрад Алжыра?
А раптам іх сапраўды ашукваюць?
24. УЦЁКІ
Маленькі аранжавы самалёт быў падобны на саранчу. У яго трымцелі крылы з апазнавальнымі знакамі Арганізацыі Аб'яднаных Нацый — уверсе быў, значыць, вецер. Праз гадзіну-другую ён апусціцца ўніз, і тады тут завіруе пясок. Караванбашы адразу зразумеў, што іх прыкмецілі,— з самалёта раптам слізганула ракета і праз момант распусціла зялёны хвост. Ракета ўпала ўперадзе, непадалёк ад караваннай сцежкі, закруцілася па пяску на пацеху дзецям. Караванбашы крыкнуў, каб ніхто не вытыркаўся з торбаў. Ён загадаў рухацца хутчэй — самалёт, канечне, тут не сядзе, пабаіцца ветру і камянёў, але недзе ў пустыні ёсць яшчэ, мабыць, патрульная машына-ўсюдыход. Ёй і далі сігнал з самалёта. Зараз бы самае лепшае — збочыць з дарогі на поўнач і схавацца пасярод каменных глыб, зверху падобных на бясконцыя статкі вярблюдаў. Ніякаму самалёту тады іх там не высачыць.
Але пачынаўся вецер, натрэнірованы слых старога бедуіна ўлоўліваў «спеў» пяску, што магло азначаць калі не подых самума, то аднаго з яго малодшых братоў. Нават невялікая пясчаная бура можа натварыць бяды, калі да яе не падрыхтавацца загадзя. Не, ад калодзежа, які будзе вось-вось, зараз убок адыходзіць ніяк нельга, на яго спадзяваліся, у бурдзюках амаль не засталося вады. Значыць, хутчэй да калодзежа! Усё ж тут не тыя мясціны, дзе ахова прыглядаецца да кожнага каравана. Гэта яшчэ наперадзе, але алах вялікі і Сахара бясконцая. А патрульныя атрады даволі малыя, каб спрактыкаваны караванбашы не прыдумаў, як праслізнуць міма незаўважаным. Асабліва тут, у гарах Энэдзі, дзе вецер і сонца нарабілі патаемных праходаў, арак і цэлых тунеляў, у якіх можа схавацца нават у пяць разоў большы караван, чым іхні. Але наперад, да крыніцы! А там, як толькі бурдзюкі нальюць вадой, а вецер крыху аціхне, зноў можна ў пустыню. Нічога, самалёт больш не вернецца, ён таксама будзе ўцякаць ад пясчанай буры.
Патрульны аўтафургон-усюдыход знаходзіўся ад каравана за міль пяцьдзесят, калі з яго заўважылі зялёны хвост ракеты. Лейтэнант, які камандаваў патрульнай групай, вылаяўся і загадаў прытармазіць. Ехаць зноў у пустыню? Ды там вось-вось можа пачацца такое… У групе ўсе людзі былі старыя ваўкі. Яны не толькі прайшлі спецыяльную падрыхтоўку, але ўдосталь пабадзяліся па Сахары і наогул па Афрыцы. Яны разумелі лейтэнанта: зараз усё жывое спяшалася ў сховішчы.
— А, д'ябал! — прабурчаў лейтэнант, калі самалёт, праносячыся над аўтафургончыкам, пальнуў другую зялёную ракету.
— Ды нічога, відаць, цікавага, — падладжваючыся пад настрой камандзіра, прамовіў адзін з ветэранаў, каржакаваты брэтонец з сяржанцкімі нашыўкамі.
— Сапраўды, мо ўбачыў якога бедуіна з яго гарэмам, — далучыўся да сяржанта хударлявы салдат са слядамі сонечнага рака на правай шчацэ. — Інакш бы адразу далі дзве ракеты. Вось аціхне завіруха, мы іх наведаем ля калодзежа, нікуды не дзенуцца.
— Калі зялёная ракета, значыць, караван рухаецца ў бок граніцы, — адгукнуўся лейтэнант, каб спыніць далейшыя спрэчкі.— Каб гэта не побач з граніцай, то хай бы сабе… Паварочваем!
— Ну і ўскочым, прадчувае маё сэрца, — незадаволена буркнуў брэтонец, углядаючыся праз запыленае бакавое шкло ў наваколле, якое ўсё больш набывала імгліста-шэры колер. — К ночы пачнецца ведзьмава карусель.
Аўтафургончык, цягнучы за сабою хвост бурага пылу, памчаў па ледзь прыкметнай сцяжыне да камяністых пагоркаў, дзе ўпала першая ракета.
Дзікі скакун караванбашы, паджары, на лёгкіх нагах, заўважыўшы аўтафургончык, захроп, ускінуўся на дыбкі, выкаціўшы налітыя крывёю вочы. Астатнія коні таксама ўспуджана рвануліся з прывязі. Але вярблюды і людзі засталіся абыякавымі да чужынцаў. Некалькі караваншчыкаў подбегам цягалі ваду з калодзежа, які знаходзіўся ў вузкай цясніне, астатнія ўвішна распіналі палаткі і абкладвалі іх цюкамі з паклажай.