Сакрэт Тунгускага метэарыта, Прыгоды шасцікласніка Максіма
Шрифт:
легкавушку. Таран сеў на сядзенне, націснуў на нейкую кнопку. Легкавушка падскочыла і пабегла на сваіх курыных лапах.
— Дасмяяўся? — гукнуў я ў самае вуха Тарану.
— Чыя ўзяла? — прагаварыў Васіль. Твар у Тарана перасмыкнуўся.
— Вы яшчэ паплачаце ў мяне, даражэнькія. Усё-ўсё пану Карпу раскажу. Па галоўцы не пагладзіць.
Легкавушка на курыных лапах імчалася ў горад. А тут, сярод пяскоў, рос, падымаўся лес. Лес, які павінен быў даць жыццё планеце Сіз. Жыццё, якое нясе радасць, шчасце.
Карп
На гэты раз дзверы, якія вялі ў залу, былі адчынены. Таран спыніўся.
— Каб ціха стаялі. Пан Карп і пані Саўка не ў гуморы.
Так, не ў гуморы. Яны бегалі па зале і спрачаліся. А генерал Курт, што слуп, стаяў каля трона і, вылупіўшы вочы, глядзеў на іх. Ен, відаць, анічога не разумеў. Затое мы з Васілём добра разумелі.
— Хачу, каб яны былі маімі поні,— лапатала Саўка, наступаючы на Карпа.
Карп стараўся ўцячы ад яе, кідаючыся то ў адзін бок, то ў другі. Пэўна, так даняла, што ў пяты закалола.
— У цямніцу іх трэба, у цямніцу, — казаў, як агрызаючыся, Карп.
— Не, поні.
— У цямніцы ім будзе лепей.
— Будзе лепей, калі ў вазок запрагу.
Дзіўныя ў іх разважанні. Можна падумаць, што яны мне і Васільку стараюцца прафесію выбраць, якая дапаможа па жыцці крочыць. А разабрацца? Адзін з агнём, а другі з полымем.
— Дзе Таран? Дзе той валацуга бадзяецца? — тупнуў нагою Карп.
— Я тут, мой любімы пан Карп, — убег у залу Таран.
— Хлопчыкаў злавіў?
— А як жа. Я і мурашку злавіў бы, калі б вы загадалі. Я за вас і ў агонь і ў ваду, — лістам слаўся Таран.
Курт раптам:
— Маў-чаць!
— Не гарлапань, — паморшчылася Саўка. — Надакучыў ты мне.
— Хлопчыкаў,— загадаў Карп.
— Хлопчыкаў,— гукнуў Таран. Мы ўвайшлі ў залу.
— Поні! Мае поні з'явіліся! — аж запляскала ў далоні Саўка.
— Дзе ты іх злавіў? Дзе яны хаваліся? — ледзяным голасам прагаварыў Карп, звяртаючыся да Тарана.
— Па пустыні, нібы мурашкі, бегалі. Са страху, відаць…
Карп паскроб бараду. Пасля сказаў:
— Страху яны яшчэ не бачылі. Дык убачаць.
— Абавязкова ўбачаць, — хіхікнуў Таран.
Не даруе нам Карп. Памятае, злыдзень, як Мураш яго казытаў. На ўвесь палац роў. Нібы леў. Не даруе…
— Пан Карп, дазвольце паведаміць, — пачаў Таран. А Курт на ўвесь голас:
— Маў-чаць!
— Дазваляю, — прагаварыў Карп. Таран кашлянуў у кулак.
— Пан Карп, у пустыні пачалі дрэвы расці. Карп кінуўся да трона, з разгону ўскочыў на яго, што на каня, ушчарэпіўся абедзвюма рукамі.
— Якія дрэвы? Ты што вярзеш?
— Такія невялікія.
— Знішчыць.
Ага… Так ты і знішчыш. Сярод пяскоў, напэўна, добры лясок падняўся. Шкада, што Піліп Макаравіч яго не бачыць. Дзе ён цяпер? Дзе? Як нам вырвацца з рук бязлітаснага Карпа?
— Я, я… — хацеў штосьці сказаць Таран.
— Знішчыць, — тупнуў нагою Карп.
Таран, падтуліўшы хвост, у дзверы. От ірвануў, аж пяткі заблішчэлі.
— Карп, — прамовіла Саўка, — я думала, думала і прыдумала.
— Саўка, што ты прыдумала?
— Я прыдумала так: хлопчыкі будуць маімі поні, а замест іх у цямніцу пасадзім Курта.
Карп пачухаў бараду.
— Курта? Чаму Курта?
— Мне кепска пасля таго, як на цябе тая металічная цацка накінулася. Крыку не пераношу. Генерал Курт галёкне — у мяне ўсе жылачкі трасуцца. Пасадзі Курта ў цямніцу.
— М-маўчаць! — заікаючыся, галёкнуў Курт.
— Ой, — войкнула Саўка. — Ен ужо і заікаецца. Пасадзі ў цямніцу. Хай там мышэй палохае.
— Твая праўда, Саўка. І мышэй трэба некаму палохаць.
А Курт:
— М-маў-чаць!
— Галасок у яго генеральскі,— прамовіў Карп.
— Не даспадобы мне ягоны галасок. Пасадзі яго ў цямніцу. Пасадзі!
— Пасадзіць — не пасадзіць, — стаў разважаць Карп. — Пасадзіць — будзе мышэй палохаць. Можна прызначыць галоўным палохальшчыкам мышэй.
— Прызначыць! Галоўным палохальшчыкам мышэй прызначыць! — аж заскакала Саўка.
— Не пасадзіць — застанецца генералам, — разважаў Карп. — А які ж я валадар без генерала? Не…
— Пасадзіць! Пасадзіць! — залямантавала Саўка. — У нас не будзе палохальшчыка мышэй.
Генерал Курт стаяў, выцягнуўшыся, і толькі адкрываў і закрываў рот. У яго са страху, мабыць, мову адняло.
— Саўка, супакойся, — прагаварыў Карп.
— Я не супакоюся. Ніколі-ніколі не супакоюся. Пасадзі-і-іць, — заплакала Саўка, размазваючы па шчаках слёзы.
Яны сыпаліся з яе вачэй што боб. Калі б вы глянулі на яе, то, напэўна, спалохаліся б. Фарба размазалася па шчаках, па носе, нават па лбе. Цяпер гэта была не жанчына-святлафор, а нейкая стракатая птушка. Калі б знарок хацеў так выпацкацца, то не выпацкаўся б.
— Пасадзі-і-іць…
— Саўка, я яшчэ не падумаў.
Невядома, чым закончылася б іхняя сварка, калі б у залу не ўляцеў Таран. Такім мы яго яшчэ не бачылі. Чорны плашч парваны, вісіць шматкамі. Пад адным і другім вокам два бардовыя сінякі.
— Пан Карп, бяда, — грукнуўся Таран на калені.
— Бяда? — голас у Карпа задрыжэў.
— Дрэвы да самага горада падступаюць. Вялікі лес расце. Гора!.. Гора нам!
— Зні-ішчыць.
— Дрэвы на вачах растуць. І людзі. Легіянераў прагналі, збілі, мяне во як узнагародзілі,— паказаў на сінякі Таран.