Сакрэт Тунгускага метэарыта, Прыгоды шасцікласніка Максіма
Шрифт:
— Навошта лячыць? Хіба любімы леў захварэў?
— Аблысеў,— сказаў Васіль. — Мы чыталі. Таран заморгаў вачыма. Здавалася, вось-вось пасыплюцца слёзы што боб.
— Але, аблысеў любімы леў. Пан Карп сам не свой. Так бядуе, так гаруе. Ох і шкада яго!
— Хопіць скнарыцца, — сказаў Васіль. — Мы можам дапамагчы льву. Не зразумела?
Таран імгненна павярнуўся.
— Пабягу паведамлю.
— Стойце! — гукнуў Васіль. — Мы дапаможам ільву толькі тады, калі ваш валадар адпусціць нас, Сакса і таго чалавека, якога вы ўчора схапілі.
— Пабягу
Дзверы зачыніліся. Я сядзеў і разважаў: «Карп хоча льву дапамагчы. Няўжо сапраўды шкадуе? Але чаму знішчыў на планеце Сіз амаль усё жывое? Чаму? Аднаго льва шкадуе, а тысячы звяроў знішчыў».
На гэта я не мог знайсці адказу. Хацеў запытацца ў Васіля, ды рыпнулі, адчыніўшыся, дзверы. Мы ўбачылі Тарана.
— Пан Карп згодны. Ен даў слова. Прашу.
Мы з Васілём выйшлі з цямніцы. Наперадзе клыпаў Таран, ззаду, за намі, тупалі легіянеры, узброеныя пікамі. Таран доўга вёў нас цёмнымі змрочнымі калідорамі. Нарэшце спыніўся перад высокімі дзвярыма.
— Тут пан Карп, — прыклаў палец да вуснаў.
— Дзе? Дзе? Нідзе не бачу, — знарок азірнуўся Васіль.
— Там, — тыцнуў пальцам Таран. — За дзвярыма.
— Так і сказалі б: там, а не тут.
— Нядобры хлопчык. — Таран памахаў пальцам, ушчуваючы. — Ой, нядобры. Я цябе наскрозь бачу. Такому сунь палец у рот…
— Адкусіць, — закончыў я.
Таран адхапіў палец. Відаць, падумаў, што Васіль сапраўды адкусіць. Пасля, два разы кашлянуўшы, асцярожна стукнуў у дзверы. Яны, як па камандзе, адчыніліся.
— За мною, — ціха прамовіў Таран.
Мы ўвайшлі ў вялізную залу. Падлога, сцены, столь — усё зіхацела. «Напэўна, і сцены, і столь, і падлога зроблены з умела дастасаваных крышталікаў гіпсу», — падумалася.
У канцы залы стаялі два троны. Адзін вышэйшы, а другі крыху ніжэйшы. На вышэйшым троне сядзеў, відаць, сам валадар Карп. Такога страхалюда я яшчэ не бачыў. Увесь чорны, што галавешка. Чорныя, кучаравыя, як у барана, валасы і на галаве, і на твары. Не зразумець, дзе барада, дзе вусы. Нават рота не відаць. Толькі вочы блішчаць, што ў галоднага. Не галава, а сапраўдны круглы чорны шар. Побач сядзела жанчына. Яе твар свяціўся, што святлафор, калі адразу запаліць усе ягоныя агеньчыкі. Уявіце самі. Губы нафарбаваныя чырвонай-чырвонай фарбай. Такой у нас звычайна пажарныя шчыты фарбуюць. Для вачэй не пашкадавала зялёнай фарбы. А шчокі жоўтыя, нібы жаўткамі ад яйца націралася. Непадалёку, выцягнуўшыся, стаяў гігант у чорнай з чырвонымі плямамі накідцы. Рост пад два метры. А таўшчыня… Удвух з Васілём мы яго не абхапілі б.
Было на што паглядзець. Адзін чорны, што галавешка, другая, што святлафор, трэці — сапраўдны волат-дуб.
— Пан Карп. Наш валадар, — кіўнуў галавою Таран, паказваючы на чорнага.
— Хай самі здагадаюцца, як мяне зваць, — падскочыла на троне жанчына-святлафор.
— Жонка пана Карпа, — шапнуў Таран.
Васіль адкрыў рот, каб нешта сказаць, ды мужчына-гігант як гаркне:
— Маў-чаць!
У нас з Васілём і насы апусціліся.
— Не бойцеся, — усклікнула жанчына-святлафор. —
«Курт — ад слова «каракурт», — думаю сабе я. — Каракурт — ядавіты павук. На яго брушку трынаццаць плямінак белаватага альбо чырванаватага колеру. Так, здаецца, тлумачыў Сакс».
— Хто з вас здагадаецца, як мяне зваць? — падскочыла на троне жанчына-святлафор.
— Скажыце: Саўка, — шапнуў Таран. — Ей будзе даспадобы, што вы здагадаліся.
Смешна і пацешна. Жанчына, а імя мужчынскае — Саўка.
— Дык як мяне зваць?
— Скажыце: Саўка, — прашаптаў Таран.
Я зірнуў на Васіля. Аж калоціцца ад бязгучнага смеху — лапаткі так і ходзяць ходырам.
Я штурхнуў яго.
— Кажы: Саўка.
— Саўка… Ха-ха-ха… Саўка… — паехаў з рогату Васіль.
Мне думалася, што Саўка ўзлуецца, затупаціць нагамі. Але ж не. Захіхікала, трымаючыся за жывот:
— Хі-хі-хі… хі-хі-хі…
— Чаму яе зваць Саўка? — павярнуўся я да Тарана.
— Ад назвы кветкі — красаўка.
І праўда, ёсць такая ядавітая кветка красаўка… Адкінуць першыя тры літары — выходзіць Саўка. Цікава…
Саўка нарэшце перастала хіхікаць, звярнулася да Карпа:
— Гэтыя хлопчыкі мне даспадобы. Яны будуць маімі поні.
Поні, поні… Гэта ж конікі невялікага росту. Іх, здараецца, у цырку паказваюць. А яшчэ поні ў вазкі запрагаюць, і яны дзяцей возяць. Бачылі з Васілём, калі ў сталіцу на экскурсію ездзілі. Што ж выходзіць? Саўка загадае, каб зрабілі маленькія возікі, а мы з Васілём будзем яе вазіць. Да чаго дадумалася! Такое і ў сне не прысніцца.
— Не, — адкрыў я рот, каб запратэставаць. А Курт на ўсё горла:
— Маў-чаць!
— Дазволь, Карп. Я вельмі цябе прашу.
— Яны хочуць майму любімаму льву дапамагчы, — прагаварыў Карп, раздзельна вымаўляючы кожнае слова.
Яго голас гучаў роўна, аднатонна. Здавалася, што гэта гаворыць не чалавек, а добра адрэгуляваная машына.
Саўка, надзьмуўшыся, адвярнулася. «Не даспадобы. Так табе і трэба», — падумаў я.
Наперад выступіў Васіль.
— Каб…
— Маў-чаць! — гукнуў Курт.
— Няхай кажа, — прамовіў Карп.
— Каб другія львы не праганялі вашага любімага льва, трэба зрабіць яму парык. Парык закрые лысіну, — выпаліў Васіль, як выдатна вывучанае правіла.
— Таран, — шчоўкнуў пальцамі Карп, — маё слова: зрабіць майму любімаму льву парык і пусціць яго да другіх ільвоў. Паведаміш, ці дапамагло. Чакаем.
— Спяшаюся, пан Карп.
Таран умомант вока знік. Нібы таракан, які схаваўся ў шчыліну.
— Дазвольце запытацца, — звярнуўся я да Карпа.
— Маў-чаць! — гукнуў Курт.
— Дазваляю, — махнуў рукою Карп.
— На вашай планеце няма звяроў,— пачаў я. — Многія загінулі, а астатніх вы загадалі знішчыць. Вам не шкада іх?
— Ніколечкі.
— Чаму? Лысага льва шкадуеце…
— Леў — мой. А тыя, якія па волі бегалі,— усіх. Я не хачу, каб усе цешыліся. Адзін хачу. Леў — мой. І таму гляджу як вока.