Шляхам жыцьця

Купала Янка

Груган — В. Сырокомля

Спанад лесаў, спанад хмараў Груган вылетае, Сеў пад вёскай на папары, Груганят склікае. На вялікай, знаць, быў згубе

У далёкіх старонках: Рука правая у дзюбе З залатым пярсьцёнкам. — Эй, скажы, груган незнаны, Скуль ты прыбываеш? Скуль пярсьцёнак пазлачаны, I руку скуль маеш?— — За гарамі, ой, дзяўчына, Страшны бой вядзецца; Кроў ліецца ручаінай, Труп на труп кладзецца. Зарывае люд рабочы Ссечаны галовы, На малойцаў грудзі, вочы Сыплюць наспы новы. На курганах на бедачых Воўчы рык чуваці; Не адна галосіць, плачэ Сірата і маці. Сьлязьмі горка залілася Бедная дзяўчына: — Вось калі я дажылася Нешчаснай часіны! Ой, руку я ўжо пазнала! Той, чыя, — не ўстане: Гэты персьцень даравала Міламу ў разстанні.

Ў сьвет! [28]

Эй, зямелька, загон ты мой чорны! Рые плуг, барана твае кветкі; Ў

табе сьпяць ураджайные зёрны, А мы ў сьвет, твае родные дзеткі. Сьвісьне коска ў тваей сенажаці, Бразьне серп на загоне пасьпелым, А прад намі прасьвіту не знаці, Непагодай спавіты сьвет цэлы. О вы, зёрны, о сноп умалотны, О ты, жніў залатая мінута! Жаль, нуда з намі ўсьлед плыве слотна, А прад намі— маркотнасьць, пакута. Жаль, нуда заляглі, як туманы Хмар над нашай зямелькаю-маткай, А загон яе ў скібы зараны, А ў самой яе дрэмлюць зернятка. Хто пасьмее зямельку вініці, Нарэкаць на цябе хто пасьмее, Што ў бадзянні нам страшна так жыці. Што ў жалобе мы гэткай марнеем. Жаль, нуда хай ідуці, перэд намі I маркотнасьць, і любасьць бязконца, А ты, маці, сваймі каласкамі Шумі, цешся і сьмейся да сонца. Эй, зямелька, загон ты мой чорны! І у нас ешчэ ўцеха загосьце; Ешчэ будзем зьбіраць твае зёрны, Ешчэ зложым свае ў табе косьці.

28

«С польскаго. Аўтора ня веда.». Я. К