Сутарэнні Ромула

Рублевская Людмила

— Ох, Данік… Гэтай падземнай царквою нас усіх у свой час замучылі, — нечакана адказала настаўніца, сярдзіта падціснуўшы вусны. – Не праходзіла і дзесяці гадоў, як улады, якія яны там ні былі, пачыналі месцічаў трэсці: дзе таемнае бандыцкае сховішча? Немцам і тое нехта даклаў, шукалі партызан пад зямлёй… Але калі хто й ведаў – мне не сказалі. А ты мне таксама не сказаў, што ў цябе ёсць такая прыгожая сваячка. Каб ты старэйшы быў – я б падумала, дачка?

Апошняя фраза прагучала з няўпэўнена-запытальнай інтанацыяй. Гісторык і Ася з аднолькава збянтэжанымі і абуранымі фізіяноміямі загаварылі, узаемна перабіваючыся, наконт абсалютовага недачынення адно да аднаго.

— Гэта Арсенія Вяжэвіч, з тых

Вяжэвічаў, што ў вас былі ляснічымі, — патлумачыў Скрыніч, якога сітуацыя шчыра весяліла. Аляўціна Пятроўна заззяла.

— Вось падарунак ты мне, Данік, зрабіў! Такія госці! Далібог, упершыню на душы лягчэй стала пасля таго, як гэтыя навалачы дом тваіх продкаў парушылі… Калантай жа нездарма сюды кіношнікаў сваіх прывалок – у яго доля ў кукурузных палачках, вам кожны ройнавец скажа. А на месцы паляўнічага дамка ён свой зараз збудуе, вілу над штучным возерам. Яму тое месца дужа спадабалася. Да вайны там хоць нарыхтоўчая кантора была, пасля новую пабудавалі, вось і закінулі дамок. Мы хацелі там музей зрабіць – не далі… Чакалі, покуль зусім усё валіцца не пачне. Вось яны, новыя ўладары… А леснічоўка, што тут на фотаздымку, таксама знішчаная. Яшчэ падчас вайны – немцы спалілі, партызанаў шукалі. Апошні Вяжэвіч, ляснічы Антоні, жыў у ёй напачатку ХХ стагоддзя. Ягоны сын паступіў у медыцынскі інстытут, з’ехаў у горад – і з канцамі… Як у моладзі заведзена. Яшчэ ведаю, ягоны ўнук вершы пісаў. Знайшла некалькі вершыкаў, здымак, зроблены на з’ездзе “Маладняка”… Але ўсё на гэтым. А род, аказваецца, прадоўжыўся! Жывуць ройнаўцы! І хто вы, таксама гісторык?

— Не, я літаратурны рэдактар, — з няёмкасцю адказала Ася, шчыра спадзеючыся, што ніхто з яе спадарожнікаў не вымавіць назвы “Сокал-прынт”, якая на свядомых беларусаў рабіла абсалютова пэўнае ўражанне, і да чалавека з гэтай адыёзнай установы адносіны ўтвараліся таксама пэўныя.

Пасля рытуальных фразаў захаплення Асінымі патэнцыйнымі творчымі здольнасцямі, якія дабрадушная настаўніца проста не магла не агучыць, Скрыніч жалезнай воляй дэміурга павярнуў размову да свайго раману. Але нават разгляданне срэбнага распалавіненага кубка не ўнесла ясноты. Нават Аляўціна Пятроўна, відаць, стамілася ад спрэчак і пайшла пазавіхацца па гаспадарцы. Арсенія не магла не выказаць расчаравання.

— Прабач, Вячаслаў, але ў тваіх раманах на гэтай стадыі ўсё заўсёды высвятляецца. Гэткі навуковы савет герояў – і калі ласка, месца на карце вылічылі, скарбы адкрылі. А тут – і тастамент сярэднявечны, і легенда, і артэфакт з таямнічымі малюначкамі... І нічога.

Скрыніч адкінуў з ілба доўгую грыўку.

— Я, можа, таксама хацеў бы, каб было, як у рамане. Вось толькі не атрымліваецца. Пракляты кубак… — Вячка раздражнёна зірнуў на злашчасны артэфакт. — Між іншым, гэта не мая родавая таямніца. Добра, з цябе, Ася, узяць няма чаго. А няўжо вы, Даніла Раманавіч, не можаце хоць нешта прыдумаць пра гэтых лемпардаў-хартоў? Вось жа, царква выбіта… Вершнік некуды мячом паказвае… Што вы, дурней за сваіх продкаў? Думайце!

Корб-Варановіч узяў фамільны скарб у рукі:

— Калі дадумваць мінулае – атрымаецца тое, што мы з вамі сёння назіралі на здымачнай пляцоўцы. Прабачце ўжо, не магу вам распісаць маршрут да апошняй купіны. Якім чынам вылічваць? Звер можа ўказваць на урочышча Звяркі… Хорт, скажам, на паляўнічы дамок… Па любому месца, дзе магла б знаходзіцца падземная царква, і па легендзе вядомае: там, дзе зараз поле, насупраць галоўнай сядзібы. Вось толькі катакомбнага хрысціянства на Беларусі не прыпомню. У шаснаццатым стагоддзі царкву не маглі будаваць пад зямлёй. Так, яна была праваслаўная — але праваслаў’е тады мела на нашых землях магутных абаронцаў: Алелькавічы, Астрожскія… Радзівілы і Хадкевічы фундавалі праваслаўныя цэрквы, хоць былі ў асноўным кальвіністамі. Пасля

ўжо, у васемнаццатым стагоддзі, і царква святога Язэпа ў Ройна стала ўніяцкай, потым – касцёлам, а тады – зноў праваслаўным храмам, пасля рэвалюцыі – зернясховішчам, а калі адно скляпенне засталося, бульбасховішчам… А ў ВКЛ жылі ўсе рэлігіі – і праваслаўе, і каталіцызм, і пратэстанцтва, і юдаізм…

— Так ужо мірна ўжываліся… — не дала веры Ася.

— Не так ужо мірна, але на фоне нецярпімасці ў той жа Масковіі, Нямеччыне ці Іспаніі з іхнімі інквізіцыямі – тут, на скрыжаваннях Еўропы, было проста вальнадумства, — брыдкім фанабэрыстым тонам патлумачыў гісторык. – Магнаты ўвогуле веру мянялі, як вопратку. Згадайце, у тастаменце майго продка загадваецца не рабіць шкоды веры “вартаўнікоў лесу” Вяжэвічаў. Тым больш не магу ўявіць, што пабудаваную царкву нехта, не пад час ваенных дзеянняў, а з рэўнасці разбурыць. Хутчэй гаворка ўсё-ткі пра ўсыпальніцу ці капліцу. І ўвогуле – чаму мы прычапіліся да малюнкаў на кубку? – Корб-Варановіч перавярнуў срэбную штуковіну. – Вось гэтая падстаўка васьмікутнай формы дзейнічала як ключ. Устаўлялася ў адтуліну на камяні…

— Гэта вы фільмаў пра Індыяну Джонса нагледзеліся! – фыркнула Арсенія. – Магчыма, кубак меў такое вялікае значэнне для ўладальнікаў, бо калісьці выкарыстоўваўся як пацір, для прычасця. – На дзяўчыну сышло натхненне. — І тое, што такі сакральны сасуд нехта рассек напалам – магло адбыцца толькі ў надзвычайных абставінах. Падчас вельмі важнай трагічнай падзеі…

— Напрыклад, забойства Язэпам Варановічам свайго старэйшага брата Юрыя Варановіча з дапамогай вернага слугі Вяжэвіча! – прапанаваў версію Вячка. – Таму Вяжэвічам гаспадары і давалі прывілегіі – за саўдзел у злачынстве. Таму і ненавідзелі – як сведкаў. І часткі кубка былі напамінам пра агульную тамніцу!

Версія актыўна не спадабалася Корб-Варановічу, якому за гонар роду было крыўдна. Нічога, на крыўдлівых ваду возяць… Ася не бачыла нічога заганнага ў тым, каб стацца нашчадкам якой-небудзь сярэднявечнай ледзі Макбет беларускага разліву.

— Гэта таму, што ў вас адмерла гістарычная памяць! – безапеляцыйна заявіў Корб-Варановіч.

— Гэта таму, што я шаную сваіх продкаў усялякіх! Думаеце, яны ўсе павінны быць героямі?

— Ды каб і былі – вы іх не ведаеце. А прычынай — абыякавасць і непісьменнасць…

Ася адчула, як кроў кінулася ў галаву. Гліняныя медалі, развешаныя на матузках па сценах настаўніцкай хаты, завібрыравалі...

— Прабачце, але калі хто зацыклены на гонары роду – неадменна няздзейснены сам па сабе!

Дзесьці на варыўні імбрык пачаў закіпаць на выключаным агні.

— У такім выпадку лепшыя людзі свету былі такімі нядзейсненымі! А быдла заўсёды самадастатковае…

Валасы графскага нашчадка калмаціліся, як ад ветру. Арсенія так крутанула свае пярсцёнкі, што два зляцелі на стол, грукнулі, закруціліся, быццам хацелі ў паніцы схавацца.

— Мне падалося, ці вы толькі што аднеслі мяне да катэгорыі быдла?

— Гэта не я вас аднёс! Вы разважаеце, як уласціва гэтай распаўсюджанай катэгорыі!

— Вы проста самазакаханы індывід!

— Не пераацэньвайце мяне, мне да вас у гэтым плане далёка…

Ася ўскочыла і зрабіла крок да ворага.

— Вы атрымліваеце задавальненне, калі прыніжаеце людзей! Прызнайцеся!

Корб-Варановіч таксама ўскочыў, як грэшнік з гарачай патэльні.

— Паверце, таго, хто мае ўласную годнасць, нельга прынізіць! А мяне найбольш раздражняе, калі людзі не цэняць таго, што ім дадзена! Ламаюцца пры першым подыху ветру! У вашых апавяданнях у “Маладосці” было шмат наіву, шмат пачаткоўскага пераймання, але было галоўнае – шчырае жаданне нешта данесці да чытача, здольнасць бачыць тое, што не бачаць іншыя… І куды яно падзелася? Чатыры гады прайшло – што вы напісалі?