Хто смяецца апошнім
Шрифт:
Чарнавус. Не. Даўно чакаю.
Левановіч. Дык вы і не ведаеце, адкуль на вас такая напасць?
Чарнавус. Не ведаю. Усё роўна, як снег на галаву.
Левановіч. А ў інстытуце вам працаваць не перашкаджаюць?
Чарнавус. Не, не магу паскардзіцца.
Левановіч. Якія ў вас адносіны з Гарлахвацкім?
Чарнавус. Самыя найлепшыя.
Левановіч Што ж, працуйце… Я думаю,
Чарнавус. Я прашу, таварыш Левановіч, прыняць меры, каб гэта непаразуменне як найхутчэй было развязана. Справа ў тым, што на падставе маіх даных дзяржплан праекціруе пабудову новых заводаў. Калі праца астанецца скампраметаванай, будаўніцтва можа сарвацца.
Левановіч. Я гэта ведаю. Я буду прасіць, каб назначылі аўтарытэтную камісію, якая можа ўстанавіць каштоўнасць вашай працы і высветліць усялякія іншыя акалічнасці.
Чарнавус. Гэта лепш за ўсё.
Левановіч выходзіць на двор. Чарнавус і Вера — у пакой. Уваходзіць незнаёмая жанчына.
Незнаёмая жанчына (да цёці Каці). Скажыце, дырэктар інстытута ёсць?
Цёця Каця. У кабінеце.
Незнаёмая жанчына. Кажуць, у вас ёсць халтурка для машыністкі?
Цёця Каця. Запытайцеся, можа, і ёсць.
Незнаёмая жанчына (ахарошваецца перад люстэркам). Ён у вас не вельмі строгі? Нічога, што я патрывожу?
Цёця Каця. Нічога.
Незнаёмая жанчына. Я-то крыху чула пра яго. (Падыходзіць да кабінета і намерваецца пастукаць. Дзверы адчыняюцца і высоўваецца Гарлахвацкі.) Можна, таварыш дырэктар? У вас, казалі, для машыністкі работа ёсць?
Гарлахвацкі. Выбачайце, у мяне неадкладная справа. Зайдзіце праз паўгадзіны. Цёця Каця, скажыце Зёлкінай, каб яна прыйшла да мяне з паперамі.
Цёця Каця. Зараз. (Ідзе па Зёлкіну.)
Незнаёмая жанчына. Зёлкіна… Гэта тая, Зіначка. Паглядзім, што за яна!
Зёлкіна з паперамі праходзіць у кабінет дырэктара.
Незнаёмая жанчына. Нічога асаблівага на ёй няма. Толькі слава, што Зёлкіна.
Да дзвярэй кабінета падыходзіць Зёлкін.
Зёлкін (цягне
Незнаёмая жанчына. Ён заняты.
Зёлкін. З кім жа ён заняты?
Незнаёмая жанчына. З Зёлкінай. Не скора, відаць, вызваліцца.
Зёлкін. Чаму вы так думаеце?
Незнаёмая жанчына. Папер шмат панесла.
Зёлкін. А вы ўпэўнены, што гэта Зёлкіна?
Незнаёмая жанчына. Яе гэтак называлі. А так я не знаю. Чула крыху…
Зёлкін. Што ж вы пра яе чулі?
Незнаёмая жанчына. Глупства, не варта пераказваць.
Зёлкін. Гавораць, мусіць, што яна з Гарлахвацкім гуляе?
Незнаёмая жанчына. Можа, гэта і няпраўда. Ці мала што гавораць.
Зёлкін. А муж тут працуе і нічога не ведае.
Незнаёмая жанчына. Чаму не ведае. Ён, кажуць, такі шаптун і пляткар, што без яго ні адна плётка не абыходзіцца. Ведае, але зрабіць нічога не можа.
Зёлкін. Гэта няпраўда. Каб ведаў, дык ён бы тут разнёс усё на свеце. Я ж яго знаю… Чым яны там заняты так доўга? (Нагінаецца і хоча паглядзець у замочную шчыліну.)
Незнаёмая жанчына. Ну, ну! Вось гэтага я ад вас не чакала.
Зёлкін (агрызаючыся). Чаго вы не чакалі?
Незнаёмая жанчына. Каб вы ў шчыліну падглядалі!
Зёлкін. А вам што да таго?
Незнаёмая жанчына. Непрыгожа.
Зёлкін. Цьфу ты, назола! Вось прыстала! (Адыходзіць.)
Незнаёмая жанчына. А яшчэ мужчына! Трэба мець вытрымку, грамадзянін!
Уваходзіць Анна Паўлаўна і накіроўваецца да дзвярэй кабінета.
Незнаёмая жанчына. Заняты, не прымае.
Анна Паўлаўна. З кім жа ён так заняты?
Незнаёмая жанчына. З Зёлкінай.
Анна Паўлаўна. З Зёлкінай?
Незнаёмая жанчына. Так.
Анна Паўлаўна. I даўно ён заняты?
Незнаёмая жанчына. Я мінут дваццаць ужо сяджу.
Анна Паўлаўна. А што яна за асоба такая, што ён пры ёй не прымае?
Незнаёмая жанчына. А вы хіба яе не ведаеце?
Анна Паўлаўна. Адкуль мне ведаць? Я тут не працую.