Нигина ва Мирмалик
Шрифт:
Оизаи айратзада оби дар каф доштаашро, ки аллакай нисф кам шуда буд, саросема ншиду бо кунковии хоси занона ала аз замин бардошт. Дид, ки ангуштарест бенигин. Хост бозгашт ба ояш ниад. Вале дудила шуд. Барои саниш ала ба ангушт андохт. Заваш омад – ончунон чену чамма, ки гё махсус барояш сохтаанд!
«Насибаи худ дарёб» гуфтани Пири Бузургвор ёдаш омад. Аз тати дил «Асло рзи камия набинед, Пири амабин ва амадонам!» гён бо чашми пуршарар го ба чаллаи ангушту го ба кафтари чаллабиёр нигариста, баъди бсидани занири Дари мурод ониби ароба бардам-бардам адам ниод. Кабутар лазае дар болои
* * *
Бимастура аз дарвозаи авлияш даромадан замон кабутарро рао кард. Паррандаи хастагашта муддате анотак зада, пешу афо ро гашту фирр парида, ба шатоки айвон баромад. Боаловат нишаста, «курр-курр» садо баровард. Кадбону сармаст аз суруди кабутар каф-каф бирину арзан ба пешаш пошид ва бозав хуршид:
– Хуш умад, кафтари бахтоварам! Акнун хунаи ман – лунаи ту. Кошунаи ман – ошюнаи ту. Майли хотир боли парвоз кушо!
Кабутари умедро кадхудои хонадон Абдулсайид ам хуш пазируфт. Устои гулдаст ама корашро як тараф монда, дар куни бом барои ин паррандаи биишт кафтархона сохту дар сани авл патвоз – ду шохи сафедор ба замин кфта, навдаи аз нарангушт афстари бедро болочб намуд, то нишемангои кафтар шавад. ам дар боло ва ам дар поён обу дони бетаринро фаровон фароам овард.
афтае нагузашта, кадбону ва кабутар ба ам унс гирифтанд. Паррандаи саро тадриан хонаг ва дастомз шуд. Бетарсу арос ба хона медаромад, болои сандал мебаромад, сари китфу рйи зону менишаст. Андактар кор ба ое расид, ки кадбону ва кабутар якоя – аз як таба изо тановул мекарданд. Ва рзе, ки кадбонуро нишони фарзанд падид омад ва ро узри занон баста шуд, ариб буд ба мафили оно боз як парранда амро шавад.
Лазаи офтоббаро Бимастура дар шохи дарахти мирсанал, ки ширинтарин зардолуи Ворух ба исоб мерафт, мураке дид зарринболу зебопайкар, хурдусса, аммо бовиор. Беист аз як шиппа ба дигараш аида, мисли булбул ча-ча мезад фораму гшнавоз. Кадбону ба шав омада, дасти рост сале боло бардошт, ба умеде, ки паррандачаи зебо рйи кафаш биёяд. Вале мурак рост ба кафтархона париду лазае гирди кабутар парвона шуд. Аз обу донаш насиба гирифту босуръат ониби ки Душоха парвоз кард.
Овози шавар зани айратзадаро ба худ овард:
– Рзат бахайр, бонуи дилам! Чаро дар мобайни авл сутун гашта?
– Дар шохи мирсанил инарча дидаму…
– инарча не, бонуи дилам, шахиш вай. Номи дигараш шахпарак. Ман ам дидам – аз субдамодам пештарак омада буд. Ба патвоз нишасту хеле суруд хонд. Ин фоли нек, бонуи дилам.
– Ч хел?
– Ин мураки нодир, ки фаат аз зираю кокут изо мегирад, фаат пайки шод меорад.
– Наход?
– Бовар кун, бонуи дилам. Дар «Китоб-ут-тайр» осиди умо тавсиф шудааст.
– осиди мури умой?!
– Оре, бонуи дилам. Доноён навиштаанд, ки ар касе шахишро бинад, коми дил ба даст меорад. Агар шоирона гем, аз дарахти орзуи дерин меваи ширин ба бор меояд.
– Хеле аоиб!!
– Ягон аоибот намебинам, бонуи дилам.
– Аоибот он аст, ки намедонистам бо кадом забон, ч хел ба шумо пайки
– Асал ба даонат, бонуи дилам! – Абдулсайид аз муждаи деринтизор ончунон ба вад омад, ки шарму аёро фаромш ва урфу одатро сарфи назар карда, дастони менатияшро чун шаболи уоб васеъ кушода, амсарашро гарм ба ош кашиду аз рухсораю пешонааш паёпай бсид ва шаддаи марвориди яман ба гардани зебои вай овехта, бо овози аз шодию аяон ларзон хитоб кард: – Имрз чераи ту хубтар аст аз ама рзои дигар! Офарини олам туро, эй бонуони дилам, ки мани пиёда ва сархамро шосавори сарбаланд кард! Дили яхбаста ва санггаштаи маро бо як сухан гарму нарм сохт!
Шавари шодгашта дарол намози шукру сипос гузорид. Ба мазори саобаи гиром гсфанди чорсолаи бахта назр намуду ба Муясарбону шоли заррин ва куртаю омаи нав аз шоивори бетарин адя овард ва ёру дстонро ба зиёфат хонд…
* * *
Дар яке аз рзои сеюмин мои омиладор Бимастура ис кард, ки сараш чарх мезанаду дилаш беузур гашта ва чашмонаш тира мешаванд. Дарол момодояро озир карданд. Набзи беморро саниду тапиши дилашро гш андохт, кому забонашро муойина кард ва фамонд, ки ин олат барои занои омила муаррарист ва Бимастура чун дигарон сарторик шудааст.
– Аксар занои дуон ба турш дилкашол мешаванду табъи баъзео ширин меяд. Як амсояи мо дар чиллаи зимистон ба ра сарторик шуда буду дигар занак – ба шири хар! Дили ту ч мехоад?
– Гшти кафтар…
Ин гап аз даони Бимастура баромадан амон кабутари хонаг ноором шуда, ониби кадбону нигои аибе афканду аз равзана фарр парида, ба айвон баромад. Бори дигар бо чашми аросон соибхонаро нигаристу бо тамоми увват бол зада, ониби офтоббаро парид. Бимастура, ки амали кабутарро бо чашми нимторику дили пураш тамошо мекард, ои сарде кашида, гиряолуд, аммо бесадо гуфт: «амааш айби худам. Аввал ман хиёнат карда, ба гшти кафтар дандон тез кардам. Маро бубахш, кабутари сафедам, кафтараки умедам… Аз гуноам гузар…»
Момодоя, албатта, арфи бесадои кадбонуро нашунид. Аммо ба ушёрию чаонии кабутари рамида ойил шуда, базав хандид:
–аиатан ам он чизи ширин будааст! Паррандаи безабон ч хел фамид, ки кадбону гшти вайро айла кардан мехоад?!
– Гшти ин кабутар не! – гиряолуд овоз баровард Бимастура. –Ягун кафтари дигар ёбед.
Абдулсайид пичингомез гуфт:
– Оббо, онвари доное! Оъ… агар натарсида, ором дар оят меистод ам, ман ба ту кордор намешудам… ай-ай!, – гуфт пичингомез Абдулсайид ва бо таассуф сар унбонда, саночу камон гирифту ба шикори кабутар рафт. Аммо дастхол баргашт – то вати говгум кофту кофт, ягон кафтар наёфт.
Суби дигар ба он тарафи ки Душоха гузашт, ки макони беодам буд. Ин о гулу гиёу дарахтони ёбо беадад мерустанд ва парандаю чарандаи хелмахел бехалал мезистанд. Лекин, арчанд усту кард, лоаал як пари кафтар надид…
Шалпару ниммурда ба хона баргашту чор мури тазарв ва кабки илол болои хон ниод яке аз дигаре фарбеу ботароват ва иштиоовар. Вале Бимастура, ки то ол намаке ба даон набурда буд, беолона «кафтар» гуфту аз уш рафт.
Вате ба худ омад, овози шаварашро шунид, ки бо алам мегуфт: